αγριμολογος

Τότε. Κάποτε. Κυριαρχούσαν στιλιζαρισμένες εικόνες αναρτημένες παντού, φιγούρες παγωμένες να συνομιλούν μεταξύ τους, η μία κακοστημένη εικόνα να διαδέχεται την άλλη και όλες αυτές μαζί να συγκροτούν ένα κακόγουστο –υψηλής κυκλοφορίας- περιοδικό, το λεγόμενο φωτορομάντζο. Το αισχρό παιχνίδι του γλυκερού, του αποπνικτικού· να κατακλύζει οικογενειακές εστίες, δωμάτια, συνειδήσεις. Όταν αργότερα μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο, για ένα χρονικό διάστημα το φτηνό αυτό προϊόν του φωτορομάντζου φάνηκε να πεθαίνει, να σβήνει μαζί με την εύπεπτη ηδονή, την μπόχα του. Ύστερα ήρθε η

τηλεόραση.

*

[πρώτη δημοσίευση 13.04.2010 -θαρρώ χρειάζεται και σήμερα…

.

.

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.