[η ντροπή ·
16/03/2022 § Σχολιάστε
Η φρικη του πολεμου
και η ντροπή των «ναι μεν αλλά»
Η Ρωσία μόνο γιατρέ, η Ρωσία, δεν έχει αφήσει σπίτι, πολυκατοικία, σχολείο, νοσοκομείο ―όλα γεμάτα αμάχους συνεχώς βομβαρδίζονται, δεν το ήθελε το κοντό ανθρωπάρι Πούτιν, αλλά το καημένο, το πίεζε το ΝΑΤΟ και το Αμέρικα,. γι’ αυτό(δεν έχει αφήσει σπίτι, πολυκατοικία, σχολείο, νοσοκομείο ―όλα γεμάτα αμάχους):
― Όλοι στη πορεία προς την πρεσβεία των Αμερικάνων, των φονιάδων των λαών.
◉
[σας σιχάθηκα αργά, αλλά σας σιχάθηκα ·
10/03/2022 § Σχολιάστε

Φωτ.: EPA (ιδιαιτέρως επεξεργασμένη για τις ανάγκες του Αγριμολόγου
Δεν υπάρχουν μεγαλύτεροι απατεώνες από τους χομπίστες της καλοσύνης
Η Ρούλα Γεωργακοπούλου για τους επαγγελματίες της καλοσύνης:
«Ρε πού’ ναι εκείνες οι ψυχούλες που ανέβαζαν φωτογραφίες με ναυαγισμένα μωρά στο Αιγαίο; Που σκούφωναν καλοκαιριάτικα με μάλλινα σκουφιά τα αφγανάκια για να τους πετύχει το σκηνικό; Που σπαράζει η καρδιά τους αν κάποιος προλάβει και παρκάρει στη θέση κάποιας; Πού’ναι κι εκείνη η κινέζικη ιδιοφυία των εικαστικών που δεν ντράπηκε να κουλουριαστει 150 κιλά άντρας σαν πνιγμένο παιδάκι στις παραλίες της Λέσβου; Θα κάνει άραγε παρόμοια ινστελέισον στο βομβαρδισμένο παιδιατρικό νοσοκομείο της Μαριούπολης;
Σας το λέω εγώ που δεν ανεβάζω τέτοιες φωτογραφίες ούτε είμαι σίγουρη για τα αισθήματα αυτών που τις τραβάνε: Δεν υπάρχουν μεγαλύτεροι απατεώνες από τους χομπίστες της καλοσύνης»
*
―Δυστυχώς για τη μικρούλα μου ζωή, αυτή την Αριστερά, άργησα πολύ να τη σιχαθώ.
◉
[περίεργες «συμπτώσεις»…
07/03/2022 § Σχολιάστε

Γυναίκα στο Χάρκοβο τραυματισμένη από ρωσικό βομβαρδισμό [iefimerida.gr]
Οι μεγαλύτεροι φαν του Πούτιν είναι ακριβώς οι ίδιοι που υπονομεύουν σταθερά και δημόσια την ενωμένη Ευρώπη και το ευρώ: δύο ακροδεξιοί πολιτικοί (Μαρίν Λεπέν, Ερίκ Ζεμούρ) και δύο αριστεροί (Ζαν-Λικ Μελανσόν και ΚΚΓ). Αυτοί, μόλις ξέσπασε ο πόλεμος στην Ουκρανία, ανέλαβαν εργολαβικά το «ξέπλυμα» του Πούτιν, κόντρα στην γαλλική κοινή γνώμη που συγκλονίζεται με τη δυστυχία του ουκρανικού λαού και καταδικάζει τον Ρώσο εισβολέα. Τα τέσσερα αυτά ακραία κόμματα -που τάσσονται ανοιχτά κατά της φιλελεύθερης Δύσης και του ευρωπαϊκού οικοδομήματος-, ξεγυμνώθηκαν μόλις μπήκαν τα πρώτα ρωσικά τανκς στην Ουκρανία.
*
[Διάβαστε ολόκληρο το κείμενο της Σοφίας Γιαννακά με τον χαρακτηριστικό τίτλο:
Ρούβλια, Aριστερά και ακραίοι -Το ουκρανικό μας ανοίγει τα μάτια
◉
κρίσεις για το βιβλίο μου [vi]
23/11/2021 § Σχολιάστε
Από την Ιφιγένεια Σιαφάκα στον Χάρτη τ. Νοεμβρίου 2021
Μια κοσμοπολίτικη οπτική της ελληνικής λογοτεχνίας
Στράτος Φουντούλης, «Σημειωματάριo βαρύτητας», Εκδόσεις ΑΩ, 2021

Ο συγγραφέας Δημήτρης Φύσσας ήδη προτάσσει στο προλόγισμά του μια λίστα γραφών τα ίχνη των οποίων αναγνωρίζει στα κείμενα του Φουντούλη. Ο ίδιος ο συγγραφέας πάντως στο τελευταίο μέρος του βιβλίου [Αντί επιλόγου], όπου καταθέτει και την κοσμοθεωρία του (μέτρο, σχετικότητα των πραγμάτων και θνητότητα), κάνει αναφορές στον φιλόσοφο, πολιτειολόγο και πολιτικό Νορμπέρτο Μπόμπιο, τον Σαραμάγκου, τον Επίκουρο, όπως και στον Καλοκύρη. Στο μικρό δε παράρτημα με τίτλο «ορισμένες οφειλές» αναφέρει ρητά τους Προυστ, Τζόυς, Πεσσόα, Μουζίλ, Κούντερα, Ευριπίδη [Τρωάδες].
Φοβάμαι ότι ακόμη δεν απάντησα στην αρχική φράση αυτού του μικρού κειμένου, εννοώ ότι καθετί κουβαλά τη ματαιότητα στο γεγονός ότι πάντα φτάνει στο τέλος, όλα τελειώνουν.
(Λίγη κατανόηση, σ. 82)
Το βιβλίο χωρίζεται σε τρεις ενότητες [Βραδινές διατάξεις, Σέπια, Ιστορίες], οι οποίες περιλαμβάνουν κείμενα που διαφέρουν τόσο στη φόρμα όσο και στο περιεχόμενο. Αυτή η μη ενιαία αφηγηματική προσέγγιση χαρίζει προφανώς και τον τίτλο στο βιβλίο [Σημειωματάριο βαρύτητας], ο οποίος συμπληρώνεται και από τη φωτογραφία του εξωφύλλου με τα καυτά κάστανα στις στάχτες. Η σχέση του Φουντούλη με τις στάχτες επαναλαμβάνεται κι εδώ, πέρα από την ονοματοθεσία του διαδικτυακού περιοδικού του. Η λογοτεχνία συνεπώς ως μια αντίστιξη στην καμένη υπόθεση της ζωής; Η λογοτεχνία ως εναπομείνασα υπόμνηση του περάσματος σε μια άλλη διάσταση της ύλης ή ως το τελευταίο πολύτιμο προϊόν που οφείλει να διαφυλαχθεί; Κάστανα/κείμενα που καίνε λοιπόν ή ως θεματικές ή ως απώλειες, και άραγε ποιος/ με τι να τα αγγίξει και πώς να τα «καταπιεί»;
Μακάρι να γνώριζα νωρίτερα τη γοητεία της διάλυσης, της ανασύνταξης και τις όποιες μαγικές απειλές που κρύβουν οι γραπτοί στίχοι. Τώρα, τα χρόνια εμφανίζουν επάνω μου αμέτρητα στρώματα σκουριάς, νιώθω σαν εκείνα τα παλαιά όπλα βουτηγμένα σε σκόνη συντήρησης, όπλο άοπλο πολεμικού μουσείου. Εξ ου και ο αιώνιός μου (Δισταγμός, σ. 53)
Και οι σχέσεις με τον εαυτό μας· οι συνεχείς μεταβαλλόμενες σχέσεις με το περιβάλλον· οι κοινωνικές του λειτουργίες που αλλοιώνονται· και το άκαμπτο μοντέλο της γραφής αποσπάται· κείται στην άκρη της πραγματικότητας που, κατά Πεσσόα, Προυστ και τον ανάλαφρο Πετρώνιο, η γραφή δεν είναι παρά η γραπτή ουσία απορριμμάτων απελπισίας (σ. 87)
Κείμενα καθαρής ποιητικής πρόζας, πεζά μικροκείμενα, μικροδιηγήματα, αφηγήματα. Αλλού στο κέντρο βρίσκεται το συναίσθημα πλάι σε μία νεορομαντική αντίληψη του κόσμου, αλλού το παράλογο στοιχείο που κάποτε εντείνεται με συνειρμική χωρίς στίξη γραφή, αλλού τα ισόρροπα περάσματα από το ιδεολογικό πλαίσιο στη λυρική ένδυση της θεματικής, κι αλλού μία καθαρά δοκιμιακή ή ψευδο/δοκιμιακή φόρμα με μικρή ιστορία που συνειρμικά μάς μεταθέτει στον γνωστό μπορχικό τρόπο.
Τα κείμενα όσον αφορά τους αφηγηματικούς τρόπους είτε χρησιμοποιούν τον παντογνώστη τριτοπρόσωπο αφηγητή είτε το πρώτο και το δεύτερο πρόσωπο ως σηματοδοτήσεις εσωτερικών μονολόγων, ποιητικής πράξης και εξομολογητικής διάθεσης.
Η θεματική του Φουντούλη, με διαφορετικά κάθε φορά αναπτύγματα, περιφέρεται γύρω από τον έρωτα, τον θάνατο, τη ματαίωση, το παράλογο της ανθρώπινης ύπαρξης, τη θεώρηση του κόσμου με σκεπτικισμό, λοξή ματιά, αυτοσαρκασμό και ειρωνική διάθεση.
Χαρακτηριστικά της φωνής του, ως προς τους δομικούς τρόπους διαχείρισης της θεματικής, είναι η μεγέθυνση των εντυπώσεων και του ασήμαντου, η προσθήκη της λεπτομέρειας ως σημείο συμπύκνωσης του χρόνου, η ακινητοποίηση του χρόνου ως φωτογραφικό ενσταντανέ,
Ένας από τους λόγους που ζω εδώ είναι το πάτωμα. Μου πήρε χρόνια να βρω δωμάτιο με αυτό το είδος δαπέδου. Αλέκιαστο ξύλο, βαθύ κιαροσκούρο, μοτίβο ψαροκόκαλού (σ. 32)
Εκείνη σού χαμογελά, αναρωτιέσαι αν πρόκειται για χαμόγελο ή για γιγαντιαίους ανεμόμυλους στον μακρινό ορίζοντα… (σ. 27)
οι περιεκτικές καταβυθίσεις και οι ρυθμικές επαναλήψεις που διανοίγουν την ψυχική σφαίρα, τα περάσματα από τον νατουραλισμό στον υπερρεαλισμό και το ονειρικό τοπίο,
Να μη λάβω στα υπόψη σημασίες γεγονότων ή κληρονομικές ασθένειες σού υπενθυμίζω μόνο το φωσφόρισμα των δοντιών σου καθώς γελάς στο σκοτάδι πάντα στο σκοτάδι γελάς και δεν δύναμαι να αφοσιωθώ στον υπόκωφο θόρυβο που προκαλεί ο φόβος… (σ. 46)
Ξέρει ότι κάτι θέλει. Κοιτά λοξά κάτω δεξιά από την καρέκλα, όταν βλέπει το λουλούδι που έχει φυτρώσει στη σόλα του παπουτσιού του… (σ. 41)
Δεν περνά λέει ο καναπές από το παράθυρο από εκεί μόνο η ζωή μου περνά και φεύγει τόνισε με λυγμούς και το δάπεδο γέρνει προς τα εκεί κάνοντας την ντουλάπα να κουνά επικίνδυνα σε κάθε άνοιγμα της πόρτας τα πράγματά μου αχ τα έπιπλά μου… (σ. 74)
η έντονη ενασχόληση με αυτό που συλλαμβάνουν οι αισθήσεις, τα συνειρμικά περάσματα που δημιουργούν αφαίρεση και χώρο κενό για να εγγραφεί από τον αναγνώστη, το λυρικό στοιχείο, οι κορυφώσεις και οι ανατροπές
Όταν περπατούσα λυπημένος τα πρωινά στο λιμάνι, όπου οι αποβάθρες φέρνουν πάντα μνήμες απειλητικές που αναστατώνουν λόγω του μυστηρίου των αναχωρήσεων, άφηνα τη δροσιά να μου ξεπλένει τη χλωμάδα από το πρόσωπο κι άφηνα αυτό το μέρος, γεμάτο αλμύρα της ζωής που δεν έχω γευτεί· τότε αναχωρούσα. Καθώς η αυλαία, όταν περάσει το πρωινό, πέφτει… (σ. 35)
Δεν επιθυμήσαμε αναγκαιότητες· μόνο χέρια να μας τυλίγουν το πρόσωπο, να μας κοιτούν υγρά δυο μάτια· αυτό μόνο. Πολυσύλλαβο λεμόνι η εμπειρία· χαραγμένη με αρχικά αγνώστων και δυνάμεις που κατόρθωσαν πολλά· πολύ περισσότερα. Αυτή ίσως να ήταν πάντα η συνταγή, τα υλικά της παλίρροιας –υπάρχουν και άλλα μιας άλλης ύστατης στιγμής (σ. 66)
Είναι λοιπόν εμφανής η πολυπρισματική οπτική του εικαστικού και συγγραφέα Φουντούλη απέναντι στη λογοτεχνία, στους τρόπους της και στις δυνατότητες που διανοίγει ως Τέχνη, όχι μόνον με τεχνικές αλλά κυρίως μ’ ένα καθαρό ιδεολογικό εφαλτήριο για τον ρόλο της και γνωσιολογικό οπλοστάσιο για τον σχολιασμό της. Γι’ αυτούς τους λόγους ο Φουντούλης κινείται στο πλαίσιο μιας ευρείας, κοσμοπολίτικης θεώρησης για την Τέχνη, και αξίζει ασφαλώς να διαβαστεί.