[υποτονικό ·

16/05/2020 § Σχολιάστε

Αυθαιρεσία XXXΧI

Ξηρασία. Εσωτερική. Εγκατάλειψη σε θάλασσα λεπτομερειών, η μοχθηρία κι η αδιαφορία της καρδιάς. Σαν ν’ αποκοιμήθηκε, λένε, η παλιά (παν)άξια ανθρωπότητα. Αυτά και άλλα αδιάφορα σκεφτόταν, καθώς έπλενε προσεκτικά τα πιάτα του βραδινού του -υποχρέωση απαραβίαστη το να αφήνει τα πάντα καθαρά και στη θέση τους πριν πέσει για ύπνο, πράγμα που έρχεται, να μας διδάξει ότι -εδώ και πάλι η σκέψη του σαλπάρει γι’ αλλού- για τις νεαρές ψυχές, για τις οποίες, κάποιες τέτοιες ασήμαντες εκκρεμότητες, θα ήταν κατά πάσα πιθανότητα καταγέλαστες, και η υποχρέωση κενό γράμμα. Βλακείες. Και δεν είναι άνθρωπος που σκέφτεται και ξεστομίζει βλακείες, και σκέφτηκε -εδώ και πάλι η σκέψη του σαλπάρει γι’ αλλού- το μικρό του δωμάτιο που χρησιμεύει για γραφείο και ως καθιστικό, εκεί όπου κατάφερε να τοποθετήσει ένα διθέσιο καναπέ, μία φιλόξενη αναπαυτική καρέκλα κι απέναντι μια τηλεόραση που σπανίως άνοιγε. Οι τοίχοι είναι επενδυμένοι με βιβλία· κι ανάμεσά τους έμπαινε το φως του παραθύρου· εκεί τον περίμενε υπομονετικά το γραφείο. Το μέτριο αυτό περιβάλλον άνεσης συμπλήρωνε ένα· με υποτονικά χρώματα, ξεθωριασμένο χαλί. Στις ανάκατες σημειώσεις του πάνω στο γραφείο αχνοφαίνονταν, οι πιθανότητες των

μελλοντικών του διαφοροποιήσεων.

*

όλες οι «αυθαιρεσίες»

Advertisement

[κότσυφας και σκουληκαντέρα ·

04/04/2020 § Σχολιάστε

Ανοιξιάτικο

❇︎

Αν ένας Κότσυφας σκαλίζοντας με το ράμφος του το χώμα ανακαλύψει μια σκουληκαντέρα, προσπαθεί να την τραβήξει προς τα έξω. Το σκουλήκι όμως γαντζώνεται γερά στην τρύπα του με τα σκληρά δαχτυλίδια, αποκαλύπτουν την κοιλιά του. Αν το σκουλήκι κοπεί σε δύο κομμάτια, το τμήμα που απομένει μέσα στη φωλιά, τρυπώνει μέσα στο χώμα. Αν στο τμήμα αυτό υπάρχει το κεφάλι του σκουληκιού, τότε παραμένει στη ζωή και σχηματίζει καινούριο άκρο. Την άνοιξη βλέπουμε συχνά σκουληκαντέρες που έχουν φαρδιές ζώνες χρώματος πορτοκαλί. Τα πουλιά αποφεύγουν αυτά τα σκουλήκια, γιατί αυτό το σημείο του σώματός τους, με το προειδοποιητικό χρώμα, δεν περιέχει μόνο τα αυγά της σκουληκαντέρας, αλλά επίσης και ένα επικίνδυνο δηλητήριο.

❇︎

[προσφυγιά ή ‘Αντίο για πάντα’…

02/01/2020 § Σχολιάστε

Μαρτυρίες…

φωτό: foroline.gr

Όταν το κλιμάκιο της οργάνωσης του Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού ήλθε στη Σαμσούντα, οι γονείς μου παρέλαβαν τον αδελφό μου και ανέβηκαν όλοι στο πλοίο που θα τους μετέφερε από τη Μαύρη Θάλασσα στη νέα πατρίδα. Εκεί επάνω σε λίγο έγινε το αδιαχώρητο από το συνωστισμό.

Όλοι ήταν άνθρωποι ρημαγμένοι και ταλαιπωρημένοι, άλλοι από χωριά και άλλοι από πόλεις. Πολλοί είχαν κατέβει κατευθείαν από τα βουνά, όπου ζούσαν για μεγάλο χρονικό διάστημα, και έμοιαζαν με αγρίους.

Αφού τελείωσε η επιβίβαση, το καράβι τους ξεκίνησε για την Ελλάδα κι εκείνοι, ατενίζοντας προς την ακτή, αποχαιρέτησαν για πάντα τα μέρη που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, που είχαν τις περιουσίες τους, τα υπάρχοντά τους και που ποτέ πια δε θα ξαναέβλεπαν.

Στη συνέχεια, ταξιδεύοντας μέσω Κωνσταντινούπολης, πέρασαν τα στενά των Δαρδανελλίων και φθάσανε στην Ιτέα.

Εκεί το καράβι τους τέθηκε σε καραντίνα.

Αφού πέρασε και αυτή η δοκιμασία και ο καπετάνιος ρώτησε τον αρμόδιο υπάλληλο σε ποιο μέρος θα έπρεπε να αποβιβάσει τους πρόσφυγες που μετέφερε, εκείνος του είπε:

– Τους είδα και πρόσεξα ότι είναι πολύ φτωχοί. Πήγαινέ τους στη Θεσσαλία. Εκεί τουλάχιστον δε θα πεινάσουν!

Έτσι, ύστερα από μερικές ώρες, το πλοίο τους έμπαινε στο λιμάνι του Βόλου και σε λίγο πατούσαν στη χώρα του Ιάσονα και πολλοί από τους πρόσφυγες δε φορούσαν στα πόδια τους ούτε καν ένα σανδάλι!

*
[από το βιβλίο: Αγαθή Σιναπλίδου-Αποστολοπούλου, Από τη Μαύρη Θάλασσα στη Χώρα του Ιάσονα. Γεγονότα και αληθινές ιστορίες, Θεσσαλονίκη, Ερωδιός, 2013

λινκ

[το θέρος ·

24/06/2019 § Σχολιάστε

Με χίλιους δυο τρόπους φροντίζουν έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, ιδιαιτέρως η τηλεόραση, να μας κρατάνε ενήμερους με μουσικούς βομβαρδισμούς, χώρια το μουσικό φεστιβαλικό ολοκαύτωμα που θα υποστεί, μάλλον ευχαρίστως, το πανελλήνιο – καλοκαίρι γαρ. Οι κλασικές λεγόμενες θερινές «αρπαχτές» έντεχνων ή μη αοιδών προσπαθώντας να βγάλουν τα σπασμένα του χειμώνα από τις άδειες πίστες. Οι «αρπαχτές» εντάσσονται επαξίως σε… πολιτιστικά προγράμματα των δήμων. Παρουσιάζονται με υπερηφάνεια από δημοτικούς άρχοντες. Δώστε πολιτισμό στο λαό. Δώστε πόνο,  «Πήρε φωτιά το Κορδελιό, καίγονται τα μορτάκια»… και με την ευκαιρία· ατρόμητοι ρεπόρτερ τρυπώνουν ανάμεσα σε φλογισμένα βάτα, κουκουνάρες, δέντρα και ηρωικά καναντέρ να διασχίζουν, ραντίζοντας νερό, τους αιθέρες, ώστε να καεί καταλλήλως το τηλε-πελεκούδι με τον τηλεθεατή να μονολογεί στον καυτερό καναπέ «δεν άφησαν τίποτα όρθιο –που πάμε!»· κι αφού πυρπολούνται, όλα live, βουνά και ραχούλες και γίνει η ύπαιθρος στάχτη και μπούλμπερη, κι ενώ τα μπάνια του λαού συνεχίζουν ακατάπαυστα, οι κλασικές θερινές μετακινήσεις πληθυσμού ζωντανεύουν χωριά, χωράφια, ακτές και βουνοπλαγιές, κι οι έντεχνοι αοιδοί με τις «αρπαχτές» τους, να ζωντανεύουν αλάνες, νταμάρια, θέατρα κι αρχαίες αγορές.

Καλό καλοκαίρι.

Where Am I?

You are currently browsing the αφήγηση category at αγριμολογος.