[Η τέχνη του Παναγιώτη τρώγεται ωμή ·
02/11/2019 § Σχολιάστε
1987: Ένα από τα φοβερά αιδοία του Π. Μαυρόπουλου. Έργο από έκθεση στη πλατεία Δεξαμενής στη γκαλερί «Επίπεδα» – τραβηγμένη στο εργαστήριο της Πανόρμου στο Βύρωνα. Αριστερά ο Παναγιώτης και δεξιά ο Αγριμολόγος (τότε που διέθετε μία σχετική ποσότητα τριχωτού της κεφαλής…)
Για το εικαστικό έργο του Ps Mavro/Stavriotis (κατά κόσμο Παναγιώτης Μαυρόπουλος)
Αγαπώ τον Παναγιώτη και το έργο του γιατί είναι ωμό, ειλικρινές και κυρίως… φοβίζει. Το έργο του δεν διεκδικεί, κυρίως δεν παρακαλά να λάβει κάποιο γελοίο τρόπαιο υψηλής κριτικής γραμμένο από αστείους επιφανείς κριτικούς που να υπογραμμίζουν ότι η τέχνη του και η τεχνική του δεξιοτεχνία είναι υποταγμένη και… εμφιαλωμένη σε ένα «υπερρεαλιστικό και σουρεαλιστικό μίγμα» που έρχεται από μακριά, από κάποιες δήθεν… φωνές σπουδαίων ζωγράφων του παρελθόντος ή από το λούστρο και τα σημεία των… «αναγεννησιακών τρόπων της προοπτικής και της γραφής» (sic). Όχι. Ο Παναγιώτης δεν είναι «δήθεν», δεν πασπαλίζει θεωρητικά τα έργα του, ποτέ δεν τα στήριξε με δακρύβρεχτα λόγια αριστερο-δεξιού λαϊκίστικου ψυχισμού και ψευτορομαντισμού για να συγκινήσει θαμώνες των γκαλερί, προβάλλοντας τη δήθεν τραγικότητα της ζωής του, προκειμένου να στηρίξει, να καλύψει και να ενισχύσει την τέχνη του, ή την πώληση βιβλίων που κάποτε έγραψε. Όχι. Η τέχνη του Παναγιώτη είναι ωμή. Παίρνει παραπεταμένα ταπεινά χαρτόνια, τσίγκους, πλαστικά, δέρματα κι ενίοτε κλασικά τελάρα, ό,τι βρει τέλος πάντων, κι επάνω σε αυτές τις επιφάνειες ζωγραφίζει δίχως δισταγμούς κι αναστολές, παραποιημένες ανθρώπινες μορφές, ανθρώπινα μέλη και τεράστια γυναικεία αιδοία. Όλα με εμφανή τα σημάδια των χρωματικών του κινήσεων κι επικαλύψεων, χωρίς να κρύβει από τον θεατή απολύτως τίποτα, διότι το πινέλο στα χέρια του, κινείται συνεχώς, πότε ανάλαφρα και πότε ξεσπά βίαια πάνω στις επιφάνειες, δεν τον βαραίνει το πινέλο τον Παναγιώτη, όπως βαραίνει τους μέτριους που διεκδικούν δάφνες. Όχι.
Όλοι μας θέλουμε να ζήσουμε, και η αμαρτωλή ματαιοδοξία του Παναγιώτη είναι ότι θέλει να ζήσει. Αυτός, η οικογένειά του και, εάν είναι δυνατόν, και το έργο του. Και λοιπόν;
Δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό σε κάτι ή κάποιον που παράγει η φυσική ωμότητα της ζωής.
*
Στράτος Φουντούλης
Εικαστικός και γραφιάς κ.ο.κ.
02.11.2019
ΥΓ: ΕΔΩ μπορείτε να δείτε τον «καλλιτέχνη – Προμηθέα Δεσμώτη» έργο του 2019
[Δημήτρης Χαντζόπουλος: «Η Πάπισσα Ιωάννα» του Εμμανουήλ Ροΐδη -κυκλοφορεί
18/03/2018 § Σχολιάστε
ΚΛΙΚ στην εικόνα για μεγέθυνση
Graphic Novel / Φιλολογική φροντίδα: Μανώλης Βασιλάκης
Έκδοση της ATHENS REVIEW OF BOOKS / Σελίδες: 208 έγχρωμες / Σχήμα: 18 x 25,5 cm / Κεντρική Διάθεση: Σ. Πατάκης ΑΕΕΔΕ
Η «Πάπισσα Ιωάννα» του Εμμανουήλ Ροΐδη, ένα κλασικό έργο της νεοελληνικής λογοτεχνίας, κυκλοφόρησε το 1866 δημιουργώντας σκάνδαλο με τη δριμεία σάτιρα των εκκλησιαστικών πραγμάτων και επισύροντας την αποκήρυξή της από την Εκκλησία και τη δικαστική δίωξη του συγγραφέα της από την ελληνική πολιτεία. Παρ’ όλα αυτά όμως το σατιρικό ύφος της κέρδισε τους αναγνώστες και το μυθιστόρημα γνώρισε τεράστια επιτυχία. Είναι το μόνο ελληνικό μυθιστόρημα του 19ου αι. που εξακολουθεί να μεταφράζεται σε πολλές γλώσσες και να βρίσκει ανταπόκριση σε ένα διεθνές αναγνωστικό κοινό. Το έργο φαινομενικά έχει τη μορφή ενός ιστορικού μυθιστορήματος που αφηγείται την περιπετειώδη ζωή μιας γυναίκας του Μεσαίωνα, η οποία κατάφερε να ανεβεί στον θρόνο του Αποστόλου Πέτρου. Ο Ροΐδης όμως, επίγονος των μεγάλων σατιρικών του 18ου αι., του Στερν, του Σουίφτ και του Βολταίρου (χαρακτηρίστηκε ως ο Έλληνας Βολταίρος), αλλά και θαυμαστής της σατιρικής γραφής του «Δον Ζουάν» του Βύρωνα, υπονομεύει σε κάθε βήμα τη συνοχή της ιστορικής αφήγησης με τη σάτιρά του. Οι αλλεπάλληλες ιδιότροπες παρομοιώσεις, οι αναλογίες και οι συγκρίσεις με τη σύγχρονη εποχή, οι απροσδόκητες παρεκβάσεις και τα σχόλια που απευθύνει ο αφηγητής στον αναγνώστη, διασπούν τη ροή της αφήγησης και μεταφέρουν τον αναγνώστη στο παρόν, καθιστώντας το έργο μια ανελέητη σάτιρα της κοινωνίας και των ηθών του 19ου αι.
Η παρούσα έκδοση θα κυκλοφορήσει και στα αγγλικά σε μετάφραση του Πήτερ Μάκριτζ. Εκτός των άλλων για να αποκατασταθεί και η αδικία που συνέβη με την πιο διαδεδομένη αγγλική μετάφρασή του: παρουσιάζεται ως «δημιουργία» του Λώρενς Ντάρρελ.
***
Ενδεικτικές σελίδες που περιέχονται στο Graphic Novel «Η Πάπισσα Ιωάννα»:
Σελίδες 16 / 31 / 72 / 106 / 125 / 137 / 138 / 153 / 173 / 178-179 και ο Σελιδοδείκτης
plaisir: Tarkhan dress
22/02/2016 § Σχολιάστε
Όπως υπογραμμίζεται σε δημοσίευμα του National Geographic, πρόκειται για ένα εύρημα απίστευτης σπανιότητας, καθώς ελάχιστα είναι τα αρχαία ενδύματα, φτιαγμένα από ίνες φυτών ή δέρματα ζώων, που έχουν γλιτώσει την αποσύνθεση. Τα αρχαιότερα ρούχα που έχουν σωθεί μέχρι σήμερα δεν ξεπερνούν την ηλικία των 2.000 ετών, σύμφωνα με την Άλις Στίβενσον, του Petrie Museum of Egyptian Archaeology και συντάκτρια νέας μελέτης στο «Antiquity».
Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα ρούχα τα οποία έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα ήταν τυλιγμένα γύρω από σώματα νεκρών- ωστόσο το φόρεμα του Ταρχάν είναι «haute couture», και, όπως υπογραμμίζεται στο δημοσίευμα, δεν θα ήταν εκτός τόπου και χρόνου σε ένα μοντέρνο μαγαζί ρούχων. Η λεπτομέρεια που το χαρακτηρίζει υποδεικνύει εξαιρετικά προχωρημένη τεχνική, που σημαίνει ότι επρόκειτο για εξαιρετικά εξειδικευμένο τεχνίτη – και τέτοιοι τεχνίτες συναντώνται μόνο σε ακμάζουσες κουλτούρες, όπως η αρχαία Αίγυπτος του μακρινού παρελθόντος (5.000 χρόνια πριν), η οποία είχε ενωθεί για πρώτη φορά υπό έναν ηγέτη. Επίσης, κάποιες λεπτομέρειες- ίχνη χρήσης στο ρούχο δείχνουν ότι κάποιος/α το φορούσε κάποτε, και δεν ήταν απλά για τελετουργική χρήση.
Μετά από 5.000 χρόνια σε αιγυπτιακό τάφο, το ένδυμα απεστάλη στο Petrie από αρχαιολόγους στις αρχές του 20ού αιώνα, αλλά ξεχάστηκε μέχρι το 1977, όταν προσέλκυσε ξανά το ενδιαφέρον, καθώς βρέθηκε από ειδικούς συντήρησης. Θεωρείται ότι κανονικά έφτανε μέχρι τα γόνατα, και εκτιμάται πως μόνο οι ανώτερες κάστες φορούσαν τέτοια ρούχα.
Πέρα από την Αίγυπτο, κάποια από τα αρχαιότερα ρούχα που έχουν βρεθεί περιλαμβάνουν παντελόνια των τελών της 2ης πΧ χιλιετίας από την κεντρική Ασία, φούστες των αρχών της Εποχής του Χαλκού από τη Δανία και ένα κομμάτι λινού από την Ιορδανία που θεωρείται πως είναι από την 4η χιλιετία π.Χ. Ωστόσο το φόρεμα του Ταρχάν αποτελεί την αρχαιότερη περίπτωση πολύπλοκου ρούχου- που έχει υφανθεί, αντί απλά να ρίχνεται/ τυλίγεται στον χρήστη του.
αγριμολογος 