αγριμολογος

στενά θλιμμένα σοκάκια κουβαλούν στίχους νυχτερινούς, γεμάτα απουσία, προσδοκίες• μεταφέρουν λάμψεις ρεύματα, φωνές μεγάλων λιμανιών, ανθρώπων αισθήματα. όνειρα γνώριμα ξεπροβάλλουν, χάνονται στη στροφή, χύνονται στην οχλοβοή παράλληλων κόσμων• στο ορμητικό ξύπνημα πρωινού θαλάμου της ζωής, στον εκτυφλωτικό ήλιο των κινούμενων μηνυμάτων. σοκάκια όπως αλήθειες αλλόκοτων ανθρώπων που• μιλούν για το

αρχικό του κόσμου των ασαφών σκέψεων. δεν λησμονούν τον άλλον που• γύρισε απ’ την μια πλευρά κι έμεινε για πάντα, εκεί.

.

.