[ευθύνες των άλλων ·
22/03/2023 § Σχολιάστε
©Adip Dutta, Site for Excavation(3)-Bronze / Courtesy Gallery Experimenter, Kolkata India
[«[…]Διαβάζουμε και τραβάμε τα μαλλιά μας για τις ευθύνες των άλλων για την τραγωδία στα Τέμπη (του σταθμάρχη που ήταν εκεί, των άλλων που τον διόρισαν με βύσμα, του σταθμάρχη που έφυγε για να πάρει σουβλάκια, του άλλου που πήρε μαϊμού αναρρωτική, του γιατρού που του την έδωσε, της μαφίας που κλέβει τα καλώδια, της αστυνομίας που δεν την εξαρθρώνει, των συνδικαλιστών που αντιδρούν σε κάθε ψηφιοποίηση και εκσυγχρονισμό, των επιχειρήσεων που καταγγέλουν συμβάσεις και δεν γίνονται τα έργα, των αρμόδιων υπουργών και πρωθυπουργών που δεν λύνουν τίποτε από όλα αυτά) η μοναδική δίκη μας ευθύνη όμως αυτή είναι: να εξασφαλίσουμε ότι όλος αυτός ο θυμός θα μετατραπεί, όντως, σε μιαν ενάρετη δύναμη αλλαγής. Δεν μπορούμε να παραμένουμε θυμωμένοι για όλες τις τραγωδίες στο διηνεκές, προφανώς (η ανθρώπινη φύση μας δεν μας το επιτρέπει -αλλιώς θα καταρρέαμε από το βάρος), αλλά μπορούμε να προσπαθήσουμε -πρέπει να προσπαθήσουμε- λίγο παραπάνω για να μην ξεφουσκώσει κι αυτή εδώ η οργή, χωρίς να αλλάξει τίποτε. Μόνο αυτό έχουμε να κάνουμε. Να μην ξεχάσουμε πάλι.[…]»
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο »»»
◉
[Το γελοίο και η πολιτική·
03/03/2023 § Σχολιάστε
B7N52B Who stole the people’s money? ‘Twas him. Thomas Nast cartoon about Tammany Hall corruption, 1871. Hand-colored woodcut
Από την κλασική αρχαιότητα ήδη ο έλεγχος της πολιτικής διά του κωμικού υπήρξε διακριτό στοιχείο της δημοκρατίας. Η ελευθερία να κρίνονται τα πρόσωπα και τα πράγματα της πόλης, να αποκαθηλώνονται οι μεγαλόσχημοι και η εξουσία να έρχεται στα ανθρώπινα μέτρα μέσω της γελοιοποίησης των υπερβολών της χαρακτήρισε την ακμή του αθηναϊκού πολιτεύματος.
Ο Αριστοφάνης ήταν μόνο ο κορυφαίος μιας πλειάδας κωμικών ποιητών (Πολύζηλος, Κράτης, Κρατίνος, Πλάτων ο Κωμικός) που έθεσε τις βάσεις της δυτικής σάτιρας. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Αριστοτέλης αφιέρωσε το χαμένο δεύτερο βιβλίο της Ποιητικήςτου στην πραγμάτευση της κωμωδίας, ούτε και το γεγονός ότι η λαϊκή παράδοση από την οποία καταγόταν το είδος διαπερνά τα ρωμαϊκά χρόνια και επιζεί σε όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα.
Απαράγραπτο στοιχείο του καρναβαλιού ήταν η αντιστροφή της ιεραρχίας και το σκώμμα κατά της εξουσίας: τις ημέρες του εορτασμού του ο αστεϊσμός και η γελοιοποίηση αρχών και αρχόντων αποτελούσαν επιβεβλημένες τελετουργίες που εκτόνωναν τη δυσαρέσκεια των υπάλληλων στρωμάτων.
Αυτές οι λειτουργίες κληροδοτούνται και στη σύγχρονη εποχή, παράλληλα όμως η σχέση γελοίου και πολιτικής μοιάζει να μεταβάλλεται. Το γέλιο μπορεί να σαρκάσει τους κρατούντες αλλά μπορεί εξίσου εύκολα να στραφεί κατά των μειοψηφιών, των αδύναμων, των διαφορετικών. Μέρος της προπαγάνδας των ολοκληρωτικών καθεστώτων υπήρξε η απόπειρα γελοιοποίησης των εξωτερικών επικριτών και των εσωτερικών αντιπάλων τους.
Οι εκάστοτε «εκφυλισμένοι» ή «εχθροί του λαού» εκτός από προδότες παρουσιάζονταν και ως καταγέλαστα πρόσωπα. Πολύ πιο πρόσφατα, η διαδεδομένη στη Δύση πόλωση αρνείται τον σεβασμό στην αντίπερα όχθη του πολιτικού σκηνικού αντικαθιστώντας τον με την καρικατούρα. Την ίδια στιγμή η άνοδος του λαϊκισμού φέρνει στο προσκήνιο πολιτικούς που μοιάζουν καρικατούρες οι ίδιοι. Διαχειριζόμενοι με δεξιοτεχνικό τρόπο παρόμοια χαρακτηριστικά, πρόσωπα όπως ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Μπόρις Τζόνσον όχι μόνο πέτυχαν να πείσουν για την υποτιθέμενη αντισυστημικότητά τους, αλλά κάλυψαν τις αδυναμίες ή τα επικίνδυνα για τον πλουραλισμό στοιχεία του προγράμματός τους.
Στην εποχή των κοινωνικών μέσων, των πάσης φύσεως influencers και του 24ωρου ειδησεογραφικού κύκλου όπου όλα τελικά εκπίπτουν στο τετριμμένο, ένας πολιτικός που ενστερνίζεται το γελοίο εμφανίζεται ακίνδυνος. Παίζοντας το παιχνίδι της υπερβολής με τους 140 χαρακτήρες του Twitter μπορεί να λέει τα πάντα και τα αντίθετά τους, βέβαιος ότι δεν υπάρχει αρνητική δημοσιότητα και η οποιαδήποτε τυχόν ζημιά στη δημοτικότητά του θα εξαλειφθεί εν ριπή οφθαλμού.
Πίσω από την πολιτική του γελοίου ή τη γελοιοποίηση της πολιτικής, ωστόσο, δεν παύουν να υφίστανται συγκεκριμένες απόψεις, διόλου συμβατές με τη λειτουργία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας – και αυτές θα πρέπει να συνηθίσουμε να διακρίνουμε κάτω από το θεατρικό προσωπείο.
*
©Το Βήμα / Νέες Εποχές 14.02.2023
◉
[συλλεκτικόν ·
20/02/2023 § Σχολιάστε
ΚΥΡΙΩΣ ΔΙΔΑΚΤΙΚΟΝ!
ο ©Χρήστος Παπανίκος – σκίτσο για το Ελλάδα24 (19/2/2023)
Τα κορόϊδα τα πάτησε το τρένο
Ψηφίζουμε πάντα το μη χείρον βέλτιστον και ποτέ με ιδεολογικό συναίσθημα που εκμεταλεύονται οι κάθε φορά λογής τυχοδιώκτες που κάποτε, δυστυχώς, πιστεύαμε και ψηφίζαμε.
Γινόμαστε π ρ α γ μ α τ ι σ τ έ ς.
αγριμολογος 