[Σπάνιος πίνακας του Πίτερ Μπρίγκελ του νεότερου βρέθηκε πίσω από πόρτα σπιτιού στη Γαλλία ·
09/03/2023 § Σχολιάστε
Το έργο είναι μια εκδοχή του «L’Avocat du village» (Ο δικηγόρος του χωριού), ένα προσφιλές θέμα του Μπρίγκελ (Πηγή εικόνας: Wikipedia)
Ένας σπάνιος πίνακας του Πίτερ Μπρίγκελ του νεότερου βρέθηκε κρεμασμένος πίσω από μια πόρτα σπιτιού στη βόρεια Γαλλία. Το εξαιρετικό αυτό έργο τέχνης, ένα από τα μεγαλύτερα του Μπρίγκελ του νεότερου, ανήκε στην ίδια οικογένεια από το 1900.
Με ύψος 112 εκατοστά, πλάτος 184 εκατοστά και αξία ως και 800.000 ευρώ, το σπάνιο έργο είναι μια εκδοχή του «L’ Avocat du village» («Ο δικηγόρος του χωριού»), ένα θέμα που ο Μπρίγκελ είχε αναπαραγάγει 90 φορές. Πιστεύεται ότι ζωγραφίστηκε μεταξύ 1615 και 1617.
Ο Malo de Lussac του οίκου δημοπρασιών Daguerre Val de Loire, που βρήκε τον πίνακα κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης εκτίμησης που ζήτησε η οικογένεια, η οποία επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία της, δήλωσε ότι δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που βρήκε.
«Στην οικογένεια τον πίνακα τον λέγανε “ο Μπρίγκελ”, αλλά δεν είχαν ιδέα αν είναι αληθινός. Νόμιζαν ότι ήταν αντίγραφο, τον θεωρούσαν απλά ως ένα διακοσμητικό πίνακα χωρίς ιδιαίτερη αξία», δήλωσε ο De Lussac.
«Όταν τον στείλαμε στη Γερμανία για να εξεταστεί από ειδικός και επιβεβαιώθηκε ότι ήταν του Μπρίγκελ, η οικογένεια κατάλαβε τη σημασία του και ζήτησαν να βγάλουν μια φωτογραφία όλοι μαζί μπροστά από τον πίνακα τον οποίο είχαν στην κατοχή τους τόσα χρόνια. Ήταν αστείο και συγκινητικό».
«Πρόκειται για ένα εκείνα τα μοναδικά ευρήματα που συμβαίνουν μια φορά στην καριέρα σου. Είναι ένας πολύ ασυνήθιστος πίνακας όσον αφορά στο μέγεθος και στο γεγονός ότι βρίσκεται σε εξαιρετικά καλή κατάσταση», δήλωσε ο De Lussac.
Σύμφωνα με τον Guardian, ο εν λόγω πίνακας θα πωληθεί στον οίκο δημοπρασιών Drouot στο Παρίσι, συνοδευόμενος από πιστοποιητικό γνησιότητας.
Ποιος ήταν ο Πίτερ Μπρίγκελ ο νεότερος
Ο Πίτερ Μπρίγκελ ο νεότερος, γεννήθηκε στις Βρυξέλλες και ήταν ο μεγαλύτερος γιος του Ολλανδού και Φλαμανδού ζωγράφου της Αναγέννησης του 16ου αιώνα Πίτερ Μπρίγκελ του πρεσβύτερου. Ο μικρότερος αδελφός του, Γιαν, ήταν επίσης ζωγράφος.
Ο Μπρίγκελ ο νεότερος ζωγράφιζε τοπία, θρησκευτικά θέματα (συμπεριλαμβανομένων διαφόρων απεικονίσεων της κόλασης), σκηνές χωριών και λουλούδια, ενώ αντέγραφε επίσης τα πιο διάσημα έργα του πατέρα του.
Ο πίνακας «Ο δικηγόρος του χωριού» (γνωστός επίσης και ως «Γραφείο του φοροσυλλέκτη» και με διάφορα άλλα ονόματα) είναι μια από τις σπάνιες πρωτότυπες συνθέσεις του και δείχνει μια χαοτική σκηνή με τους χωρικούς να σχηματίζουν ουρά στα γραφεία του δικηγόρου. Πολλοί από αυτούς κρατούν δώρα, όπως αυγά και πουλερικά.
Εκτός από τις υπογεγραμμένες και χρονολογημένες εκδοχές αυτού του πίνακα, υπάρχουν επίσης δεκάδες παρόμοια έργα που δεν έχει επαληθευτεί ότι έχουν φιλοτεχνηθεί από τον Μπρίγκελ ή το εργαστήριό του. Μια αυθεντική εκδοχή του πίνακα που χρονολογείται γύρω στο 1617 κρέμεται στο Λούβρο. [kathimerini.gr]
◉
[συλλεκτικόν ·
20/02/2023 § Σχολιάστε
ΚΥΡΙΩΣ ΔΙΔΑΚΤΙΚΟΝ!
ο ©Χρήστος Παπανίκος – σκίτσο για το Ελλάδα24 (19/2/2023)
Τα κορόϊδα τα πάτησε το τρένο
Ψηφίζουμε πάντα το μη χείρον βέλτιστον και ποτέ με ιδεολογικό συναίσθημα που εκμεταλεύονται οι κάθε φορά λογής τυχοδιώκτες που κάποτε, δυστυχώς, πιστεύαμε και ψηφίζαμε.
Γινόμαστε π ρ α γ μ α τ ι σ τ έ ς.
◉
[Καλά νέα: η αναβάθμιση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου·
17/02/2023 § Σχολιάστε
Τα γραφεία David Chipperfield Architects του Βερολίνου και Αλέξανδρου Τομπάζη επελέγησαν ομόφωνα στον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό για το Εθνικό Αρχαιολογικό μουσείο των Αθηνών από τη διεθνή κριτική επιτροπή. Η πρόταση παρουσιάστηκε παρουσία του πρωθυπουργού της Ελλάδας, Κυριάκου μητσοτάκη.
Το Εθνικό Αρχαιολογικό μουσείο στεγάζει μια από τις σημαντικότερες συλλογές προϊστορικής και αρχαίας ελληνικής τέχνης παγκοσμίως. Το αρχικό νεοκλασικό κτήριο των Ludwig Lange και Ernst Ziller χρονολογείται από το 1866-1874 και απέκτησε διάφορες προσθήκες στα χρόνια που ακολούθησαν. Με την αναβάθμιση και επέκτασή του το Εθνικό Αρχαιολογικό μουσείο θα εκσυγχρονιστεί ώστε να γίνει ένας χώρος ανοικτός που θα ανταποκρίνεται σε σύγχρονα πρότυπα ποιότητας και βιωσιμότητας. Η αναγέννηση του Εθνικού Αρχαιολογικού μουσείου, που αποτελεί έναν ισχυρό δεσμό μεταξύ των σύγχρονων Ελλήνων και της πολιτιστικής τους κληρονομιάς, συμβολίζει επίσης την ενδυνάμωση της Ελληνικής πολιτιστικής προσφοράς προς τους διεθνείς επισκέπτες μετά από μία χρονιά που σημείωσε ρεκόρ αφίξεων ξένων τουριστών στη χώρα.
Η πρόταση εμπνεύστηκε από την ουσία του αρχικού σχεδιασμού του Lange – μια ρομαντική ιδέα, επηρεασμένη από τον φιλελληνισμό της εποχής, για ένα αστικό τοπίο με εκτενείς ανοικτούς χώρους μέσα στον πυκνό αστικό ιστό – και χρησιμοποίησε το εμβληματικό κτήριο ως αφετηρία για τον σχεδιασμό, πλαισιώνοντάς το με έναν ρομαντικών αναφορών κήπο. Η βάση του υφιστάμενου κτηρίου επεκτείνεται μέχρι τον δρόμο, δημιουργώντας ένα νέο υπόβαθρο για το ιστορικό τοπόσημο, και προσθέτει δύο επίπεδα υπόσκαφων εκθεσιακών χώρων. Με μία κίνηση δημιουργούνται πρόσθετος χώρος 20.000 τ.μ. και ένα πάρκο με πλούσια βλάστηση στην οροφή τους, προσβάσιμο σε όλους.
Σεβόμενη την ιστορική αξία του κτηρίου, η νέα επέκταση δεν φιλοδοξεί να ανταγωνιστεί την υφιστάμενη αρχιτεκτονική, αλλά να δημιουργήσει ένα αρμονικό σύνολο χώρων που θα ισορροπεί μεταξύ του παλιού και του νέου.
Ο σχεδιασμός ακολουθεί την υπάρχουσα τοπογραφία: ένα επιβλητικό νεοκλασικό κτήριο μπροστά σε μία εκτενή, πράσινη πλατεία. Η επέκταση θα στεγάσει τις βασικές δημόσιες λειτουργίες του μουσείου – έκδοση εισιτηρίων, πωλητήριο, εστιατόριο, αμφιθέατρο καθώς και νέους χώρους για μόνιμες και περιοδικές εκθέσεις- που οργανώνονται συμμετρικά αντλώντας από την ιστορική αρχιτεκτονική. Η κύρια είσοδος μεταφέρεται μπροστά, στο επίπεδο του δρόμου, ενισχύοντας τη σχέση του μουσείου με την πόλη. Με μια νέα όψη το μουσείο συνδιαλέγεται ανοιχτά με το αστικό περιβάλλον, επιτρέποντας στους περαστικούς οπτική επαφή με τους νέους εκθεσιακούς χώρους.
Εισερχόμενος στο μουσείο ο επισκέπτης ακολουθεί μια πορεία ενός συνεχούς, ροϊκού, εκθεσιακού χώρου που διατρέχει τα δύο επίπεδα του νέου κτηρίου και οδηγείται τελικά στο νεοκλασικό κτήριο. Ένα λιτό αρχιτεκτονικό λεξιλόγιο καθαρών όγκων, οι διαγώνιες οπτικές φυγές και οι τοίχοι που κατασκευάζονται από rammed-earth (συμπιεσμένο χώμα) δημιουργούν μια αντίθεση με τους ιστορικούς χώρους. Μαζί με ένα παιχνίδι ακριβείας φωτός και σκιάς, δημιουργούν μια δραματική αίσθηση στον υπόσκαφο χώρο, ένα ευαίσθητο υπόβαθρο για τα αντικείμενα και τα γλυπτά της συλλογής που θα εκτεθούν σε αυτόν.
Ο κήπος του μουσείου θα προσφέρει ένα δροσερό, ήσυχο, δημόσιο χώρο, υπερυψωμένο σε σχέση με την πολύβοη δραστηριότητα της πόλης. Ο περιβάλλων χώρος, που μελετήθηκε από το γραφείο των Βέλγων αρχιτεκτόνων τοπίου, Wirtz International, είναι πλούσιος σε υφές. Η διάταξη των νέων χαμηλών όγκων επιτρέπει τη φύτευση εμβληματικών δένδρων στην οροφή τους. Διαμορφωμένα πλατώματα και μονοπάτια στρωμένα με χαλίκι, εκτάσεις με γρασίδι, συστάδες πεύκων και κουκουναριών, αειθαλείς αριές και μορφοποιημένη θαμνοειδής βλάστηση αποτελούν αναφορές στα πάρκα του 19ου αιώνα. Το πάρκο είναι προσβάσιμο από όλες τις κατευθύνσεις, ενώ μια εσωτερική, υποβαθμισμένη, αυλή στην καρδιά του συγκροτήματος ενοποιεί το παλιό και το νέο, δημιουργώντας έναν ευχάριστο χώρο για τους επισκέπτες του μουσείου και τους κατοίκους της πόλης.
Βιωσιμότητα
Η στρατηγική αειφορίας υποστηρίζεται σε δύο διαφορετικές κατευθύνσεις: το νέο παράρτημα του μουσείου ως αρχιτεκτονική υψηλής μάζας, χαμηλής ενέργειας, ενισχυμένο με πράσινο και δημόσιες υποδομές και ένα ιστορικό μουσείο που αναζωογονείται και αναβαθμίζεται ήπια όσον αφορά τη χρήση ενέργειας, αξιοποιώντας το φυσικό κλίμα όπου είναι δυνατόν.
Ο σχεδιασμός αναδεικνύει το υπάρχον κτήριο του μουσείου έτσι ώστε να μπορεί να παραμείνει ένα σαφές αστικό τοπόσημο, το οποίο διαιωνίζει την ουσία και τη σπουδαιότητα του κτηρίου – σημαντικός παράγοντας για την κοινωνική βιωσιμότητα του συνόλου. Ο εκτεταμένος κήπος στο δώμα ενισχύει το οικοσύστημα της πόλης, με τη νέα βλάστηση, τη σκιά και τη φυσική ψύξη στην ευρύτερη περιοχή. Ενισχύεται με αυτό τον τρόπο το αστικό μικροκλίμα και μειώνονται οι επιδράσεις των αστικών θερμικών νησίδων, κάτι που είναι επιτακτική ανάγκη στο κέντρο της πόλης. Ο ενσωματωμένος άνθρακας μειώνεται με τη χρήση rammed earth, ενισχυμένο συμπιεσμένο χώμα (πηλός), η οποία έχει το πρόσθετο πλεονέκτημα του φυσικού ελέγχου της υγρασίας στους εκθεσιακούς χώρους. Οι πυρήνες της κατασκευής που υποστηρίζουν τη δομή της οροφής δημιουργούν μεγάλα φρεάτια που επιτρέπουν στα ψηλά δέντρα να ριζώσουν και να αναπτυχθούν.
Μέσα στο μουσείο, μια νέα υποδομή ηλεκτρομηχανολογικών εγκαταστάσεων θα κάνει το υπάρχον κτήριο πιο αποτελεσματικό, με μια στρατηγική υβριδικού αερισμού που συνδυάζει μηχανικό και φυσικό αερισμό, ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες. Τα μηχανικά συστήματα θα αντλούν ενέργεια από ένα εναλλακτικό ηλεκτρικό σύστημα και ανανεώσιμων πηγών, επιτρέποντας μια ανάπτυξη χωρίς ορυκτά καύσιμα.
Αρχιτεκτονική τοπίου
Ο σχεδιασμός του τοπίου βασίζεται σε μια παράδοση ρομαντικών πάρκων από τον δέκατο ένατο αιώνα.
Αυτά τα πάρκα συχνά περιέβαλλαν κτήρια νεοκλασικών μουσείων σε ευρωπαϊκές πόλεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ωστόσο, ο σχεδιασμός παίρνει τη μορφή ενός μεγάλου κήπου στο δώμα της επέκτασης που εκμεταλλεύεται έξυπνα τη φυσική κλίση του εδάφους, που υποδηλώνεται με τους δύο κατηφορικούς δρόμους και στις δύο πλευρές του και που επιτρέπουν στο πάρκο να υψωθεί ήπια πάνω από την πολυσύχναστη ζωή του κεντρικού δρόμου της Αθήνας.
Το πάρκο δημιουργεί ένα καταπράσινο καταφύγιο, μια όαση στην πολυσύχναστη πόλη. Τα βασικά στοιχεία της γλώσσας των πάρκων του δέκατου ένατου αιώνα που επανεξετάζονται περιλαμβάνουν τους ανοιχτούς χώρους με χαμηλό πράσινο, την οργανική διάταξη των μονοπατιών και την ομαδοποιημένη τοποθέτηση μεγάλων δέντρων και θάμνων. Συνδυάζει με εναλλαγές, ποικιλία από γκαζόν και ανοιχτούς χώρους και πυκνοφυτεμένες ζώνες με μεσογειακά και ανθεκτικά στην ξηρασία φυτά.
Καμπυλόγραμμες διαδρομές και ράμπες συνδέουν τους ανοιχτούς χώρους σε διαφορετικά επίπεδα, αποκαλύπτοντας προοπτικές και διαγώνιες συνδέσεις. Προς τον κεντρικό άξονα, στη θέση της εσωτερικής αυλής, τα νέα στοιχεία του τοπίου αντικατοπτρίζουν τη συμμετρική τάξη του νεοκλασικού κτηρίου, ενώ πλευρικά το πάρκο μεταμορφώνεται με την οργανική ρευστότητα ενός ρομαντικού τοπίου.
*
[από το capital.gr »»» με περισσότερες ακόμη φωτογραφίες »»»
◉
[To Whom It May Concern ―ο Μάνος Χατζιδάκις για την Αυριανή
30/01/2023 § Σχολιάστε
Ισχυει και για μια φυλλαδα που σημερα λανσάρεται με προσεγμένο περιτυλιγμα
Για το «σοσιαλίζον ερπετό με τη μορφή εφημερίδας»
Χατζιδάκις εναντίον «Αυριανής»
Χαμερπής ομοφυλόφιλος. Κνώδαλο. Σκουληκιασμένο τομάρι. Κάθαρμα. Εκμαυλιστής. Απόβρασμα.
Οχι, το απάνθισμα δεν προέρχεται από άλλον ένα δημόσιο καβγά στο Facebook. Μπορεί να έχει όλα τα χαρακτηριστικά αυτού που οι ειδικοί στα νέα media έχουν ορίσει ως shitstorm. Αλλά είναι πολύ αρχαϊκό shitstorm. Προέρχεται από την τόσο μακρινή και τόσο κοντινή δεκαετία του ’80.
Η «πλατφόρμα» της διαπόμπευσης ήταν η εφημερίδα «Αυριανή». Και ο στόχος ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις. Στην αντιπαράθεση του συνθέτη με την εφημερίδα, που με διακυμάνσεις κράτησε σχεδόν όλο το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80, εντοπίζεται όχι μόνο το είδος του λόγου που σήμερα έχουμε την τάση να ταυτίζουμε με την ψηφιακή δημόσια σφαίρα. Συναντώνται και τα βασικά ρεύματα που εξακολουθούν να διατρέχουν την ελληνική κοινωνία. Με μια δόση ηθελημένου αναχρονισμού, θα μπορούσε κανείς να πει ότι στη σύγκρουση Χατζιδάκι – «Αυριανής», η μία πλευρά εκπροσωπούσε την εξωστρεφή, ευρωπαϊκή Ελλάδα, που από τους αντιπάλους της αναθεματίζεται ως «συντηρητική ελίτ». Και η άλλη πλευρά εκπροσωπούσε αυτό που αργότερα θα ονομαζόταν εθνολαϊκισμός, στην πιο επιθετική εκδοχή του. Στην εκδοχή που θα αξιωνόταν χωριστό λήμμα στο λεξικό της εγχώριας πολιτικής ιστορίας: Αυριανισμός.
Στο στόχαστρο της εφημερίδας δεν είχε βρεθεί μόνο ο Χατζιδάκις. Είχε βρεθεί ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που είχε συκοφαντηθεί με πρωτοσέλιδη «φωτογραφία» ως συνεργάτης των ναζί. Είχε βρεθεί και ο Μίκης Θεοδωράκης, που επιχειρήθηκε να στιγματιστεί ως μέλος της ΕΟΝ του Μεταξά στην εφηβεία του. Είχε στο τέλος βρεθεί ακόμη και ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου, διά της συζύγου του, όταν το 1995 η εφημερίδα δημοσίευε καθημερινά φωτογραφίες από την ιδιωτική της ζωή.
Από το «Τέταρτο»
Ενεργός πολίτης, που ποτέ δεν έδειχνε ιδιαίτερη φροντίδα στη λείανση των διατυπώσεών του, ο Χατζιδάκις είχε αρθρογραφήσει το 1985 στο περιοδικό «Τέταρτο» κατά της «Αυριανής». Ζητούσε τότε από τον Ανδρέα Παπανδρέου να κόψει τον λώρο που τον συνέδεε με την εφημερίδα. Η «Αυριανή» αντεπιτέθηκε, προσπαθώντας να παρουσιάσει τον συνθέτη ως «κλέφτη φόρων» που υποτίθεται ότι διαπραγματευόταν με τη χούντα τον διακανονισμό ενός χρέους 3 εκατομμυρίων δραχμών προς την εφορία. Ο Χατζιδάκις απάντησε με αγωγή.
Ο πόλεμος κορυφώθηκε τον Σεπτέμβριο του 1987, από τη σκηνή μιας συναυλίας στο Καλλιμάρμαρο, που είχε οργανώσει ο Δήμος Αθηναίων, με τη συμμετοχή του Σταύρου Ξαρχάκου και της Νάνας Μούσχουρη. Σε ένα διάλειμμα της συναυλίας, ο Χατζιδάκις πήρε το μικρόφωνο: «Για μένα προσωπικά η αποψινή συναυλία έχει έναν άλλο σκοπό, ιερό», είπε. «Να καταγγείλω δημόσια την ανενδοίαστη ύπαρξη και κυκλοφορία της πιο βρωμερής, φασιστικής φυλλάδας που γνώρισε ο τόπος, της “Αυριανής”. Της φυλλάδας που μολύνει τον ελλαδικό χώρο με αναίδεια, χυδαιότητα, τραμπουκισμό και κολακεία συμπολιτών μας χαμηλής νοημοσύνης».
Από την ηχογράφηση μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι το στάδιο «έβραζε». Οι κραυγές του πλήθους αναγκάζουν τον ομιλητή σε μεγάλες παύσεις. Η φράση που προκάλεσε τη θύελλα ήρθε στο τέλος. «Η “Αυριανή”», φώναζε ο Χατζιδάκις, «πρέπει να κλείσει».
Η απάντηση της εφημερίδας στο φύλλο της μεθεπόμενης ημέρας ήταν λίγο-πολύ προβλέψιμη. Ο συντάκτης ενημέρωνε ότι «χθες εμφανίσθηκε ένας χαμερπής ομοφυλόφιλος, να σε αποκαλέσει, φίλε αναγνώστη, φασίστα! Μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους και με μια εμπάθεια που διακρίνει τους παθητικούς ανώμαλους, εδήλωσε ότι η εφημερίδα που διαβάζεις είναι φασιστική και συνεπώς εσύ, ο αναγνώστης, φασίστας!». Και με τον ίδιο οίστρο συνέχιζε: «Ποιος έδωσε το δικαίωμα στον απαίσιο εκμαυλιστή νέων, που ακούει στα ονόματα Μάνια, Μανωλία, Μινού Χατζηδού, ποιος επέτρεψε σ’ αυτό το απόβρασμα να παίρνει το μικρόφωνο στα χέρια του…». Το άρθρο τελείωνε με την έκκληση «να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από το ηθικό ΑIDS αυτού του βρωμερού υποκειμένου».
Οι απολογητές
Στο ίδιο φύλλο, η «Αυριανή» φιλοξενούσε και τις δηλώσεις συμπαράστασης που εξασφάλισε από πολιτικούς και δημόσια πρόσωπα. Ανάμεσα στα πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, με την εφημερίδα συντασσόταν και η Μελίνα Μερκούρη («Δεν είναι δυνατόν στις μέρες μας να βγαίνει κάποιος και να καταφέρεται ενάντια στην ελευθεροτυπία»), ενώ στις ίδιες στήλες φιλοξενούνταν και δηλώσεις στελεχών της Αριστεράς, όπως του Μανόλη Γλέζου («Ο συμπαθής πολιτιστικός κύκλος που κινείται γύρω από τον Καραμανλή έχασε την ψυχραιμία του») και του, προέδρου τότε του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, Φώτη Κουβέλη («Το αίτημα είναι η ελευθεροτυπία και η διαρκής διεκδίκηση της δεοντολογίας που υπηρετεί το ευρύτερο δημοκρατικό συμφέρον…»).
Βεβαίως, εκτενή δήλωση είχε κάνει και ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. «Ο Χατζιδάκις», κατέληγε, «προσφέρει κακές υπηρεσίες στη δημοκρατία και προσβάλλει τους αναγνώστες της εφημερίδας».
Η αντιπαράθεση συνεχίστηκε. Η «Αυριανή» έκανε αγωγή στον συνθέτη. Κι εκείνος δεν έπαψε να μιλάει για το «σοσιαλίζον ερπετό με τη μορφή εφημερίδας», τον «αυριανοτομπρισμό», και τους «Λεπέν που φορούν τα ρούχα της Ρόζας Λούξεμπουργκ».
Είναι μεγάλος ο πειρασμός να αναρωτηθεί κανείς σήμερα: Τελικά; Ποια από τα δύο ρεύματα επικράτησε; Ακριβώς τριάντα χρόνια μετά, η ερώτηση ακούγεται απλοϊκή. Υπάρχουν όμως ορισμένα ίχνη. Η «Αυριανή» επιζεί. Οχι μόνο επειδή η εκδοτική της κουλτούρα είναι ακόμη ενεργός στον Τύπο, υπό άλλον τίτλο. Αλλά επειδή ο αυριανισμός δείχνει να έχει εξαπλωθεί ως κοινή γλώσσα στα νέα Μέσα.
αγριμολογος 