αγριμολογος

όποτε περνώ, το πρόσωπό της πάντα εκεί, στο παράθυρο. μέρα νύχτα με ή χωρίς φεγγάρι, κρύο δροσιά ζέστη˙ το πρόσωπο εκεί. σκεφτόμουν τη φιγούρα της να κλυδωνίζεται άκαμπτη κάτω από το βρεγμένο αέρα της πόλης. σκεφτόμουν τον περαστικό να χτυπά ρυθμικά το ξύλινό του πόδι στο δρόμο καθώς την κοιτούσε. σκεφτόμουν τη

σκιά μου να κατηφορίζει, να πέφτει πάνω στο κορμό της αγαπημένης μουριάς των παιδικών μου χρόνων.

.

.

Ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για την εξάλειψη των ανεπιθύμητων σχολίων. Μάθετε πως επεξεργάζονται τα δεδομένα των σχολίων σας.