αγριμολογος

η ενότητα του χρόνου είναι πάντα ευκαιρία συνύφανσης των μέσων σου, αν δηλαδή διαθέτει κανείς τέτοια μέσα διότι πολλά κινούνται στη παραδοξότητα, υπάρχουν στιγμές που αναπόφευκτα αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν ένας Τ. Μανν που έγραψε ένα «Θάνατος στη Βενετία» να αφήνει πίσω του ένα τόσο στεγνό ημερολόγιο, μία ψυχρή καταγραφή του τύπου «Κοιμήθηκα, αφού διάβασα λίγο, αλλά πήρα κι άλλο Φανοντόρμ στις 1.30 κι έπειτα κοιμήθηκα βαθιά ως τις 8.30 […]». Μας κατατρέχουν όλους, ίσως, προσωπικά φαντάσματα κι εμμονές που με το χρόνο πολλαπλασιάζονται αντί –και πάλι «ίσως»- να μειώνονται. Από σημειώσεις που κρατώ σε ένα «χαλαρό» αρχείο από εκατοντάδες άναρχα χαρτάκια, διαβάζω ένα απόσπασμα ημερολογίου του Peter Handke (δεν θυμάμαι πλέον από πού το αντέγραψα…): «Γιατί κερδίζω την ησυχία μου και τον εαυτό μου μονάχα μ’ επιθέσεις στους άλλους με λόγια που τους στριμώχνουν, τους απογυμνώνουν, τους επιτιμούν, τους αχρηστεύουν».  Μετά δυσκολίας διαβάζω μέσω του σφηνοειδούς του γραφικού μου χαρακτήρα: «Πρέπει να βάλω μια πινακίδα έξω απ’ την πόρτα μου ‘Προσοχή! Χώρος μελέτης’». Όλα, τα πάντα κουβαλούν σημάδια Μεταβολής, οι αξίες της ζωής και της τέχνης συντηρούνται αιώνες, μέσο της μεταβλητότητας, υπόκεινται τη φθορά του χρόνου, είτε περιορίζονται σε έθιμα, συνήθειες και χαρακτήρες της εποχής, είτε όχι. Οι διαισθητικοί στίχοι του Νοβάλις δεν αφήνουν μεγάλα περιθώρια: «Χρόνια, όπου, φλόγα λαγαρή, οι αίσθησες πλούσια λαμπυρίζαν». Χρόνος. Τόπος. Άνθρωπος. Σχέσεις αντιφατικής ενότητας.

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.