αγριμολογος

Анна Ахматова / Άννα Αχμάτοβα

Анна Ахматова, 1924

Όχι, δεν ζήτησα τον ξένο ουρανό,
ούτε φτερούγας ξένης προστασία –
ήμουν με τον λαό μου τότε εδώ
όπου ο λαός μου ζούσε μες στη δυστυχία
[1961]

***

эпилог/ Επίλογος

Ι

Έμαθα πως τα πρόσωπα σουρώνουν, πως κρυφοκοιτάζει
ο τρόμος κάτω απ’ τα χαμηλωμένα βλέφαρα και πως
με τη σφηνοειδή γραφή της πά στα μάγουλα χαράζει
η οδύνη τις τραχιές, σκληρές σελίδες της στο λίγο φως,
πως ξάφνου οι βόστρυχοι, τεφροί και μαύροι εκεί στο μέτωπό μου,
γυρνάν από τη μια στιγμή στην άλλη στο ασήμι,
μαραίνεται στα χείλη, τα πειθήνια το χαμόγελό μου
κι ο φόβος μεσ’ απ’ το στεγνό γελάκι μου κρυφαντηχεί.
Και δεν προσεύχομαι για μένα μοναχά,
μα μνημονεύω κι όσες στάθηκαν μαζί μου, δίχως ήχο,
στη κάψα του Ιουλίου και μες στην παγωνιά,
κάτω απ’ τον κόκκινο, τον τυφλωμένο τοίχο.

***

Άννα Αχμάτοβα. από το «Ρέκβιεμ», εκδόσεις Άγρα, μετάφραση Άρης Αλεξάνδρου

.

.

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.