[στρόβιλος ·
21/03/2023 Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο [στρόβιλος ·
Φύλλο 31
Όπως ο σκύλος που γυρίζει επιδιώκοντας να δαγκώσει την ουρά του, επιμένει για λίγο αργά κι υπομονετικά έως ότου τον τυλίξει, τον συνεπάρει το συναίσθημα του πείσματος για το άπιαστο της επιδίωξης, επιταχύνει· ξάφνου σταματά· μια παγωμένη φιγούρα, και ξανά πάλι το γνωστό δαιμονικό στροβίλισμα που όσο περνά ο χρόνος· ο στρόβιλος εντείνεται, πιο γρήγορα, πιο αστραπιαία, ο όγκος του σκυλιού παύει να ξεχωρίζει, το γυμνό μάτι διακρίνει πλέον μιαν ελλειπτική σβούρα όμοια με το ηλιακό μας σύστημα κοιτώντας το από το διάστημα, από ένα άλλο γειτονικό, παρόμοιο σύστημα σε quick motion. Στο κέντρο διαφαίνεται το ασυγκίνητο, αμερόληπτο, ουδέτερο φωτεινό του ήλιου, δεν υπαινίσσεται τίποτα, μόνο Είναι. Υπάρχει δίχως κάποιον παρακμασμένο διαβρωτικό πεσιμισμό, δεν επιθυμεί να προσαρτήσει κάτι, μόνο Είναι. Στέκει. Είναι για να αισθανθούμε εκείνη τη βαθιά, ζωντανή ενότητα, να μην χαθούμε στο παιχνίδι των ερμηνειών, το Είναι δεν χωρά στο προκρούστειο κρεβάτι, μόνο στέκει αυτούσιο, πλήρες και ταυτόχρονα ατελές όπως η φύση, η πάντα ασύμβατη με την τελειότητα φύση. Ο σκύλος, το έδαφος, ένα αμμώδες περιβόλι πάνω στο οποίο στροβιλίζεται, διαταράσσει τους λιλιπούτειους κρατήρες ενός μυρμηγκολέοντα, κρυμμένος στον πυθμένα τους (θα έπρεπε να) καιροφυλακτεί για τη λεία του, τώρα διερωτάται ως προς την απρόσμενη συμπεριφορά του σκύλου. Όταν ο Κάφκα προσπαθεί με τη γνωστή του διορατικότητα να διεισδύσει στη συνείδηση αυτού του ζώου στο «Αναζητήσεις ενός σκύλου»* θέτοντας ερωτήματα για τον βουβό παραλογισμό της ύπαρξης, αγνόησε την ύπαρξη του εδάφους κάτω από τα πόδια του σκύλου, ακόμη κι όταν επιχειρεί (ομολογώ με επιτυχία) να αισθανθεί το σημείο προσέγγισης στο ανθρώπινο, τη στιγμή της αφύπνισης, στο πρώτο
ξύπνημα.
__________
[*]«Investigations of a Dog» –διήγημα του Φραντς Κάφκα (Forschungen eines Hundes) γραμμένο το 1922. Εκδόθηκε το 1931, επτά χρόνια μετά το θάνατό του.
[α’ δημοσίεση 15/05/2010
◉
.
.
.
[χάρτινο φετίχ ·
18/12/2022 § Σχολιάστε
φύλλο 14
την ένιωθες την έμφυτη ευγενική επιφυλακτικότητα· πότιζε τα πάντα γύρω σου, μαζί με τη γραμμή που τραβήξαμε προς αλλού· τι τρελή επιλογή κι αυτή σε μια μη πρόσφορη εποχή όπου όλα κουβάλαγαν ξεχωριστές διαψεύσεις, ασυνείδητες αφορμές και εκείνο το· κέντρισμα για ζωή. που σκέψεις τότε για εκείνο το «...δέκα μονάχα στίχοι μας να μείνουνε…» του Καρυωτάκη. τίποτα. ψάχναμε τους τεράστιους σκοροφαγωμένος τόμους, ανοίγαμε τα κιτρινισμένα εντόσθιά τους και τα χέρια μας ακουμπούσαν το χάρτινο φετίχ. ένα χάδι του παρελθόντος στο μέλλον. τι γεύσεις κι αυτές με την ολέθρια ποίηση Εκείνου με την έμφυτη ευγενική επιφυλακτικότητα.
✳︎
[α’ δημοσίευση 08/02/2008
◉
[σκοροφαγωμένοι ·
09/07/2022 § Σχολιάστε
φύλλο 14
©Marcellvs L / Slow ontology /video still/ carlier | gebauer gallery, Berlin
την ένιωθες την έμφυτη ευγενική επιφυλακτικότητα· πότιζε τα πάντα γύρω σου, μαζί με τη γραμμή που τραβήξαμε προς αλλού· τι τρελή επιλογή κι αυτή σε μια μη πρόσφορη εποχή όπου όλα κουβάλαγαν ξεχωριστές διαψεύσεις, ασυνείδητες αφορμές και εκείνο το κέντρισμα για ζωή. που σκέψεις τότε για εκείνο το «...δέκα μονάχα στίχοι μας να μείνουνε…» του Καρυωτάκη. τίποτα. ψάχναμε τους τεράστιους σκοροφαγωμένους τόμους, ανοίγαμε τα κιτρινισμένα εντόσθιά τους και τα χέρια μας ακουμπούσαν το χάρτινο φετίχ. ένα χάδι του παρελθόντος στο μέλλον. τι γεύσεις κι αυτές με την ολέθρια ποίηση Εκείνου με την έμφυτη ευγενική επιφυλακτικότητα.
*
02/08/2008
◉
[σελίδες γυρνούν ·
13/04/2022 § Σχολιάστε
©Adam McEwen / 30/45 Mass Suicide, 2011, detail, Inkjet print mounted on aluminum board, graphite, 114 x 104 x 10 cm (44 7/8 x 41 x 3 7/8 in.). Private collection / Courtesy Art Concept, 75003 Paris
φύλλο 23
δεν είναι λίγο να διαβάζεις τη φράση «όλος ο κόσμος ξέρει πως μια πόρτα που κλείνει από τον άνεμο κάνει δαιμονισμένο θόρυβο, κι εδώ δεν ακούστηκε τίποτα»* και μάλιστα μόλις στην δέκατη-πέμπτη σελίδα καθώς απολαμβάνεις καφέ στα μέσα ενός κλασικού ανοιξιάτικου απογεύματος του Απρίλη στον κήπο, λίγο δεν είναι. Ετοιμάζεσαι να ριχτείς στη μάχη κακοεπιλεγμένων αυτοσχεδιασμών, το ξέρεις· οι εικόνες όλες στραγγίζουν, σκέφτεσαι· οι ουρανοί βρίσκουν πάντα τρόπο να φωτίσουν, το περιμένεις· τι κάνει μια τέτοια φράση ένα ανοιξιάτικο απόγευμα Απρίλη, ακόμα κι οι σκιές φεύγουν ευχαριστημένες, οι σελίδες γυρνούν με το γνωστό ανεπαίσθητο θρόισμα της σιωπής έως το τελευταίο λεπτό της ανάγνωσης. Διάβασε, προλαβαίνεις· πριν καχύποπτοι σκεπτικιστές νιώσουν μια σκανδαλώδη δυσαναλογία.
Βρίσκονται καθ’ οδόν.
*
(*) Ζοζέ Σαραμάγκου «Περί Φωτίσεως», μετάφραση Αθηνά Ψύλλια, εκδόσεις Καστανιώτη.
[14.04.2009
αγριμολογος 