αγριμολογος

περασμένα μεσάνυχτα, παρέα. σηκώθηκαν όλοι κι έμεινε σκόπιμα πίσω, η συζήτηση συνεχίζονταν. άκουγε σιωπηλός· σκεφτόταν το απεριποίητο σπίτι, το βλέμμα του ακούμπησε τα μισοφωτισμένα παράμερα δρομάκια. καμία φιγούρα δεν περίμενε κουρασμένα βήματα· το χάραμα αργούσε ακόμα, οι στέγες των σπιτιών αχνές, ονειροπόλες και βελούδινες στο θολό ημίφως, σκέπαζε τους σωρούς από χαλάσματα κι έκρυβε την ασχήμια και το πικρό χαμόγελο του άλλου που τον κοιτούσε. «Αφήστε ένα γέρο άνθρωπο να ησυχάσει» -μ’ αυτό τελειώνει κάποιο Κάντο του Έζρα Πάουντ- νομίζω.

ότι υπάρχει εδώ υπάρχει και στο κόσμο, ότι καταγράφεται εδώ είναι μία μόνο από τις επονομασίες του γίγνεσθαι υποταγμένο στη σκέψη· σε αυτή την υποταγή δεν υπάρχουν νόμοι· ούτε ρυθμοί, το φυσικό ακόμα και όταν ξεθωριάσει· είναι μια ζωτική ανάγκη· κι όταν έρχονται οι στιγμές του πλαστού θυμόμαστε ότι «Η ομορφιά είναι αλήθεια, η αλήθεια ομορφιά. Είναι το μόνο που γνωρίζουμε στη γη, κι ότι χρειάζεται να γνωρίζουμε»*

.

*«Beauty is truth, truth beauty,»—that is all
Ye know on earth, and all ye need to know.

John Keats (1795–1821). Ode on a Grecian Urn

τι ακριβώς σημαίνει «εξόφληση κριτικού χρέους» όταν αυτός ο τόπος· ο τόπος εννοώ των ποιητών παίρνει πολύ σοβαρά το ήθος της αξίας και μόνο· «εξόφληση» σημαίνει κάτι άλλο που δεν τολμώ να ονομάσω γιατί στο χώρο αυτό λίγα· ελάχιστα διασώζονται που και αυτά συνοψίζονται σε ακόμη λιγότερα· και μην οργίζεσαι σου λέω. αυτά τα ελάχιστα διαλέγουν μόνα τους πότε και που θα εμφανιστούν.

έχουν κατασκηνώσει εκεί στα πάνελ· στις καθημερινές στήλες των εφημερίδων, κλαίνε κι οδύρονται απειλούν εικάζουν προφητεύουν και πολλά άλλα τονίζονται τα της «φθοράς» και της «διαφθοράς» και συνεχώς μας σώζουν νοσηρά από τις νοσηρότητες σαν κάτι γλυκά πικρά του κουταλιού που σφίγγουν της φτώχιας το στομάχι μέσα από το «διακριτικό» ύφος του κραυγαλέου εστιάζουν· πυροβολούν αφήνοντας το γκρίζο ν’ απλώνει· να κυριεύει· εκθειάζοντας τα τώρα και τα ευτελή χτεσινά που τα ντύνουν με εκείνο του νόστου το φτηνό· το μελιστάλακτο.