[αυτό το κείμενο «ενόχλησε» την ΕΣΗΕΑ
03/04/2025 § Σχολιάστε
Γραφικότητες σε Ζητήματα ελευθερίας
Απίστευτο/Αδιανόητο: Το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ καλεί σε απολογία τη δημοσιογράφο Σοφία Γιαννακά
Το άρθρο της Σοφίας Γιαννακά στο iefimerida:
Μαρία Καρυστιανού: Μήπως το έχει παρακάνει;
Πρώτα τα αυτονόητα: Η αδιανόητη απώλεια του παιδιού για μια μάνα (ή έναν πατέρα) ξεπερνά κάθε ανθρώπινη εμπειρία. Ο κόσμος καταρρέει, η φυσική τάξη πραγμάτων ανατρέπεται. Ειδικά όταν ο γονιός σκέφτεται ότι η απώλεια δεν ήταν μοιραία, αλλά μπορούσε να αποφευχθεί. Τότε το πένθος των συγγενών γίνεται θυμός, μετατρέπεται σε συλλογικό βίωμα και καταγράφεται ως πάνδημη απαίτηση για δικαιοσύνη. Και ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους.
Αυτό συνέβη για τα Τέμπη. Δικαιούμαστε όμως να αναρωτηθούμε: Γιατί δεν συνέβη κάτι παρόμοιο σε άλλες πρόσφατες τραγωδίες, όπως ήταν το Μάτι με 104 νεκρούς; Εκεί δεν γνωρίσαμε ποτέ πραγματικά τις μάνες που έχασαν συζύγους και παιδιά. Το πένθος έμεινε προσωπική τους υπόθεση, κανείς συγγενής δεν βγήκε στον δρόμο. Ελάχιστοι παρακολούθησαν τη δίκη, που κράτησε έξι χρόνια. Ακόμη λιγότεροι γνωρίζουν ότι οι συγγενείς των θυμάτων νιώθουν αδικημένοι από τις ποινές που επιβλήθηκαν. Δεν προσκάλεσαν ωστόσο ποτέ σε συλλαλητήρια. Γιατί; Διότι η Αριστερά (επί των ημερών της οποίας έγινε η τραγωδία) έχει αποκλειστικά την τέχνη να εργαλειοποιεί και να μεγιστοποιεί τις ευθύνες των αντιπάλων της και να αποσιωπά τις δικές της. Ξέρει να καταλογίζει «εγκλήματα» μόνο στους άλλους και να αποσύρεται από τη σκηνή όταν αυτά αφορούν την ίδια. Κινητοποιεί τα πλήθη και οξύνει τα πάθη μόνο όταν έχουν το αντίπαλο πολιτικό χρώμα. Για παράδειγμα, η Δικαιοσύνη -κατά την Αριστερά- είναι αξιέπαινη όταν αθωώνει τη Ρένα Δούρου για τους νεκρούς στη Μάνδρα, και ανίκανη ή διαβλητή όταν καταπιάνεται με τα Τέμπη.
Πρόκειται σαφώς για μια αφηγηματική υπεροπλία. Στην τραγωδία των Τεμπών η Αριστερά ανέδειξε τη μορφή της Μαρίας Καρυστιανού σε αρχέτυπο μητρικού πένθους. Την αγκάλιασε και τη μετέτρεψε σε σύμβολο αντίστασης, όπως έκανε με τη μητέρα του Παύλου Φύσσα. Προσωποποίησε την οργή και την απώλεια. Η Μαρία Καρυστιανού έγινε σύμβολο, μετατρέποντας τον θυμό της σε ερωτήματα με πολιτική απήχηση. Έγινε η μητέρα των Τεμπών. Πρόσφατα ηγήθηκε μιας τεράστιας πανελλαδικής κινητοποίησης, που δεν δίστασε να αξιοποιήσει τη φράση της τραγωδίας «Δεν έχω οξυγόνο».
Όσο όμως οι αποκαλύψεις για τα Τέμπη περιπλέκονται και οι θεωρίες συνωμοσίας συγχέονται με τα αληθινά περιστατικά, τόσο αντιλαμβανόμαστε ότι το αίτημα για δικαιοσύνη δεν είναι ακηδεμόνευτο, έχει πολιτική κατεύθυνση. Το κίνημα των Τεμπών δεν χρεώνει στην κυβέρνηση απλώς την καθυστέρηση της δίκης. Παρεμβαίνει ανοιχτά στην πολιτική διαδικασία. Την περασμένη Τρίτη η κ. Καρυστιανού ζήτησε αλλαγή του εφέτη ανακριτή και ανήρτησε τη φωτογραφία του βορά στο Διαδίκτυο. Την Τετάρτη ζήτησε από τα κόμματα να εκκενώσουν την Ολομέλεια της Βουλής στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Το ίδιο βράδυ μέλη του Ρουβίκωνα έκαναν έφοδο με τρικάκια στην οικία του Κώστα Τασούλα. Κάπως έτσι οδηγούμαστε από το αίτημα για διαλεύκανση, στον πολιτικό ανταγωνισμό. Οι ακραίες φωνές παίρνουν προτεραιότητα, τα λογικά επιχειρήματα υποχωρούν και οι όποιες αποδείξεις στιγματίζονται ως «συγκάλυψη».
Αναμφίβολα, υπάρχουν πολλοί πρόθυμοι παράγοντες να πολιτικοποιήσουν κάθε πτυχή της τραγωδίας των Τεμπών και να ρίξουν λάδι στη φωτιά με συνθήματα και ρητορικές υπερβολές («δολοφόνοι», «έγκλημα», «συγκάλυψη»). Βλέπουν τη μεγάλη ευκαιρία να ανατρέψουν τις πολιτικές ισορροπίες. Ακόμη και ο κ. Τσίπρας, ξεχνώντας την τραγωδία στο Μάτι, αποφάνθηκε ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός ενορχήστρωσε συγκάλυψη για να διατηρηθεί στην εξουσία. Πολλοί επιθυμούν η υποψία της συγκάλυψης να εμπεδωθεί ως βεβαιότητα: «Κάποιος» -κατά προτίμηση ο Μητσοτάκης προσωπικά- αλλά και συλλήβδην οι πρόεδροι της Βουλής, οι δικαστές, η κυβερνητική πλειοψηφία, «συγκαλύπτουν», κατηγορία χωρίς αποδείξεις. Η αλήθεια δείχνει πλέον τόσο απαξιωμένη έννοια, ώστε οι φήμες δεν χρειάζονται στοιχεία πριν μεταδοθούν και εξαπλωθούν.
Πλέον τα γεγονότα ωχριούν, οι αμφιβολίες γεννούν τέρατα και κρίση εμπιστοσύνης. Ακόμη κι αν αποδειχθεί ότι η αμαξοστοιχία μετέφερε λαμαρίνες και όχι ξυλόλιο, δεν έχει σημασία. Κάτι μας κρύβουν. Κάποιον ισχυρό προστατεύουν. Για την αντιπολίτευση, σημασία έχει να μείνει ζωντανή η υποψία πως κάτι συγκαλύπτεται. Γιατί αυτή είναι η ιδανική πρώτη καύσιμη ύλη για να παραγάγει σαν πυρκαγιά το επιθυμητό πολιτικό αποτέλεσμα.
Συμπέρασμα: Φυσικά, σκύψαμε όλοι το κεφάλι στους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών, πριν καν το ζητήσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Όμως, όταν το πένθος γίνεται εργαλείο πολιτικό, τότε δικαιολογημένα πληθαίνουν οι απορίες για τα κίνητρα και τις επιδιώξεις.
Και μια διαπίστωση: Η αφορμή (και όχι η αιτία) της τραγωδίας ήταν ένα ανθρώπινο λάθος, το οποίο κοντεύει να ξεχαστεί. Ένας ακατάλληλος σταθμάρχης αγνόησε τις διαδικασίες και έβαλε τα δύο τρένα στην ίδια γραμμή, χωρίς να το αντιληφθεί για 12 λεπτά. Όμως, ο ΟΣΕ είναι ένα εμβληματικό κρατικό απομεινάρι της πελατειακής Ελλάδας και η Αριστερά ποτέ δεν θα βάλει μαζί του. Και η κυβέρνηση; Καμία μεταρρύθμιση δεν είναι γνωστή για τον ΟΣΕ, από τα Τέμπη και μετά. Οι αρμόδιοι τηρούν σιγή ασυρμάτου για την αναδόμησή του. Η Hellenic Train, που έκοβε εισιτήρια για διαδρομές που δεν ήταν ασφαλείς, παραμένει ανέγγιχτη. Έχει, επομένως, ευθύνες η κυβέρνηση για την ενίσχυση της καχυποψίας και την τροφοδότηση των θεωριών συνωμοσίας. Στο κλίμα δυσπιστίας έβαλε το χεράκι της.
[αντίθετα με τον Κρέοντα, κανείς δεν απαγόρευσε την ταφή των νεκρών των Τεμπών·
20/03/2025 § Σχολιάστε
Φωτο από Καθημερινή: Το τατουάζ στο χέρι της Μαρίας Καρυστιανού πιθανότατα παραπέμπει στις ψυχές που πέταξαν ψηλά. Οι συγγενείς των θυμάτων, σύμφωνα με τον Στέλιο Ράμφο, παρουσιάζουν αντίστοιχη με την Αντιγόνη συναισθηματική συγκέντρωση στην τύχη και την τιμή των δικών τους: Ζητούν επίμονα να μάθουν, συσπειρώνονται, γράφουν τα ονόματα, όμως σέβονται τις ψυχές των θυμάτων και δεν συνθηματολογούν, ούτε φωνασκούν. Με τον πόνο τους πλάθουν κάτι άλλο. [ΙΝΤΙΜΕ / ΘΩΜΑΪΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ]
η βλακεία και η ανικανότητα υπερέχουν του ενδεχόμενου δόλου
Αξίζει να διαβάσουμε το άρθρο του Τάκη Θεοδωρόπουλου στην Καθημερινή 18.3.2025
Αγαπητέ φίλε Στέλιο, διάβασα, όπως πάντα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, το κείμενό σου στην κυριακάτικη «Κ» για τον Κρέοντα και την Αντιγόνη. Εξάλλου και εσύ και εγώ ενίοτε συναντιόμαστε στην επικαιρότητα της σκέψης των τραγικών. Και τι πιο επίκαιρο από το έργο του Σοφοκλή μετά το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών και τη σύγκρουση ανάμεσα στην πολιτική εξουσία και στις ιερές εθιμικές επιταγές τις οποίες υποστηρίζει η νεαρή πριγκίπισσα της Θήβας. Παρ’ όλ’ αυτά θα μου επιτρέψεις να κάνω μερικές παρατηρήσεις. Ο Κρέων απαγορεύει την ταφή του Πολυνείκη, όμως κανείς δεν απαγόρευσε την ταφή των νεκρών των Τεμπών. Εκτός αν δεχθούμε τη συμβολική απαγόρευση της συγκάλυψης. Δεν τη συμμερίζομαι. Εξακολουθώ να υποστηρίζω ότι η βλακεία και η ανικανότητα υπερέχουν του ενδεχόμενου δόλου. Η Αντιγόνη θέλει να θάψει τον αδελφό της υπερασπιζόμενη το οικογενειακό και θεϊκό δίκαιο. Ο Κρέων τής το απαγορεύει υπερασπιζόμενος τους νόμους της πόλης. Νόμοι που τους έχει αποφασίσει ο ίδιος, όμως κι αυτοί τελούν υπό την προστασία των θεών. Γράφεις ότι η Αντιγόνη είναι η ελευθερία ενώ ο Κρέων είναι ο καταναγκασμός. Θα έλεγα πως και ο ένας και η άλλη υπερασπίζονται κάποιον καταναγκασμό. Και ο Κρέων υπερασπίζεται την πολιτική ελευθερία. Αυτή για τον άνθρωπο του 5ου αιώνα δεν υπήρχε έξω από την οργανωμένη πόλη. Και ο Κρέων προσπαθεί να αποκαταστήσει τη νομιμότητα στη Θήβα μετά τον εμφύλιο ανάμεσα στους δύο αδελφούς, τον Ετεοκλή και τον Πολυνείκη, θύματα της κατάρας του Οιδίποδα. Κοινώς, παλεύει για να διασφαλίσει την ελευθερία των πολιτών. Μην ξεχνάμε ότι ο Σοφοκλής επιφυλάσσει και για τον Κρέοντα και για την Αντιγόνη άσχημο τέλος. Τραγικός ήταν ο άνθρωπος, δεν ήταν διαφωτιστής. «Πολλά τα δεινά κουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει».
Δεν χωράει αμφιβολία πως η Αντιγόνη γοητεύει. Μια παρθένα πριγκίπισσα που ο πανίσχυρος Κρέων την αντιμετωπίζει ως απειλή δείχνει, αν μη τι άλλο, ότι το γυναικείο φύλο είχε μια διόλου αμελητέα κοινωνική δύναμη. Το πένθος της είχε πολιτική αξία. Οπως και στον δικό μας κόσμο το πένθος έχει πολιτική αξία. Και η πολιτική του αξία διαφέρει από τα υδραυλικά της κυβέρνησης και τους ανασχηματισμούς επειδή αγγίζει την κοινωνική ευαισθησία.
Φίλε Στέλιο, δεν μπορώ να διαφωνήσω μαζί σου. Η κυβέρνηση υποτίμησε το βάρος του πένθους με αποτέλεσμα σήμερα να είναι αντιμέτωπη με μια πλημμυρίδα που δεν απειλεί μόνον την ίδια. Απειλεί και όσους ευελπιστούν να την εκτρέψουν προς όφελός τους. Είναι κάτι σαν την εκτροπή του Αχελώου. Ο Κρέων κατάλαβε αμέσως τον κίνδυνο και αντέδρασε άμεσα. Οχι με τον τρόπο που εμείς θα θέλαμε. Αλλιώς δεν θα είχαμε τραγωδία, θα είχαμε κωμειδύλλιο.
[ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος·
05/03/2025 § 1 σχόλιο
Περί Ισλαμοφασισμού
Pauline Hanson(αυστραλή πολιτικός): This country has given them refuge, and they’ve spat in our face.
They should be stripped of their citizenship and deported to places where people support their disgusting views.
«Oι εργαζόμενοι με νόμιμα χαρτιά στην Αυστραλία Ahmad ‘Rashad’ Nadir και Sarah Abu Lebdeh ομολόγησαν οn camera ότι θα σκότωναν όποιον Εβραίο ασθενή περνούσε απ’ τα χέρια τους, ο Αχμάντ μάλιστα υπονόησε πως το έχει ήδη κάνει.
Οι «νοσοκόμοι» ήδη απομακρύνθηκαν απ’ τη δουλειά τους και τους απαγορεύτηκε δια βίου να ασκήσουν το επάγγελμά τους.
Μετά τη λήψη της απόφασης αυτής ο Nadir, με καταγωγή από το Αφγανιστάν, ισχυρίστηκε τώρα ότι οι σοκαριστικές δηλώσεις του ήταν ένα «αστείο».
Ο πρωθυπουργός της Αυστραλίας Άντονι Αλμπανέζε χαρακτήρισε το βίντεο «αηδιαστικό και ντροπιαστικό» και χαιρέτισε την απομάκρυνση των Ναδίρ και Αμπού Λεμπντέ από το σύστημα υγείας.
Σήμερα, η νοσοκόμα από το Σίδνεϊ, που απείλησε να σκοτώσει Ισραηλινούς ασθενείς της, υποδύεται το θύμα και μεταφέρεται εσπευσμένα στο νοσοκομείο λόγω «προβλημάτων ψυχικής υγείας».
Ο Ahmad Rashad Nadir, με καταγωγή από το Αφγανιστάν, μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο, αφού κλήθηκαν οι υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης στο σπίτι του για την «ψυχική του υγεία».
Η νοσηλεία του έρχεται, αφότου απολύθηκε και του απαγόρευσαν να εργάζεται στον τομέα της υγείας μετά τις απειλές του εναντίον Ισραηλινών ασθενών.
Κατά τη διάρκεια μιας βιντεοκλήσης με έναν Ισραηλινό Influencer απείλησε:
«Δεν έχετε ιδέα πόσοι [Ισραηλινοί] ήρθαν σε αυτό το νοσοκομείο και τους έστειλα στο Jahannam [κόλαση]».
Η νοσοκόμα Sarah Abu Lebdeh, η οποία επίσης απείλησε, ισχυρίζεται τώρα ότι υποφέρει από «κρίσεις πανικού» μετά την έκθεσή της από το viral βίντεο.
*
Πηγή: Daily Mail. via Soc Krakratoras στο fcbk
◉
[o ΣΥΡΙΖΑ τελειώνει, όχι μέσα σε έναν κρότο, αλλά μέσα σε ένα σκυλάδικο·
10/11/2024 § Σχολιάστε
Έτσι λοιπόν τελειώνει ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μέσα σε έναν κρότο αλλά μέσα σε ένα σκυλάδικο
Το σκηνικό έξω από το «Gazi Live» (έναν πραγματικά γκροτέσκο χώρο για να φιλοξενηθεί συνέδριο) μπορεί ίσως να περιγραφεί, αρκεί να μετατρέψεις τις εικόνες σε λέξεις. Ενα κοινό ετερόκλητο, αλλά όχι ανομοιογενές, έχει στηθεί κάπως αμήχανο έξω από το νυχτερινό κέντρο στο οποίο για αμφιλεγόμενες αιτίες αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί η πιο δραματική διαδικασία στην ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ηλικίες που κυριαρχούν είναι από τα 50 και πάνω. Στους άνδρες κυριαρχεί το μπεζ κουστούμι, αισθητικής 1990, το οριζόντιο χτένισμα για να καλύψει την τριχόπτωση, αλλά και μερικές «χαίτες»-λασπωτήρας, σαν αυτές που έκαναν καριέρα στα επαρχιακά καφέ της πρώιμης αφθονίας. Οι γυναίκες έχουν επιλέξει στη συντριπτική τους πλειονότητα το ξανθό και μάλλον είναι πιο αγανακτισμένες από τους συνοδούς τους.
Παρά τη φαινομενική ομοιογένεια, το πλήθος στέκει αμήχανο και δεν κατορθώνει να βρει εύκολα τον ελάχιστο κοινό παρανομαστή του. Κάποιοι έχουν πιο λούμπεν συμπεριφορές, ορισμένοι έχουν έρθει από την επαρχία και κοιτάζουν κάπως τρακαρισμένοι τα φώτα της πόλης στην Ιερά Οδό. Ενα τμήμα τους είναι παλαιότερα στελέχη του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, που συντάσσονται με τον Κασσελάκη γιατί «οι άλλοι δεν έχουν όραμα».
Και δεν λείπουν και οι τελευταίοι εναπομείναντες πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ, σαν εκείνον τον αεικίνητο δικηγόρο που ανεβοκατεβαίνει τον δρόμο μιλώντας στο κινητό του τηλέφωνο και ο οποίος κατέθεσε μήνυση εναντίον του συνεδρίου. Ανάμεσά τους βέβαια εμφιλοχωρούν και μερικοί «πράκτορες», υποστηριχτές ή στελέχη της πλειοψηφίας που για κάποιο λόγο στέκονται έξω από το συνέδριο και δημοσιογράφοι. Έτσι κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τον διπλανό του. Σε γενικές γραμμές όμως, αυτή είναι η φυλή των Kasselistas.
Η μετατροπή ωστόσο σε λόγια της εικόνας μέσα στο κτίριο του συνεδρίου δεν είναι καθόλου εύκολη. Στην πραγματικότητα η αναμφισβήτητα κακή αισθητική στον εξωτερικό χώρο δεν είναι τίποτα, μπροστά στη παρακμή που αναδύεται μέσα. Ένας χώρος κλειστοφοβικός, χωρίς εξαερισμό, με χαμηλό κόκκινο φωτισμό. Το διαβάζαμε, αλλά δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τι ακριβώς σήμαινε. Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται σε ένα πραγματικό σκυλάδικο.
Ο χώρος γίνεται αληθινά εφιαλτικός σε συνδυασμό με αυτά που συμβαίνουν εκεί. Οπαδοί του Κασσελάκη, που έχουν κάρτα συνέδρου, στέκονται στο χολ και βρίζουν όποιον περνάει –ιδιαίτερα την Όλγα Γεροβασίλη, η οποία είναι κάτι σαν την Εύα που εξόρισε τον ΣΥΡΙΖΑ από τον Παράδεισο. Η Θεοδώρα Τζάκρη και ο διευθυντής του γραφείου του Κασσελάκη, βρίσκονται στον χώρο και διαμαρτύρονται ασταμάτητα για κάτι. Οι υποστηρικτές των «87» πάλι, κάθονται ήσυχα και ίσως κάπως μαζεμένοι στη θέση τους. Δεν συμμετέχουν στους καβγάδες, απαντούν μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις και κουβαλούν πάνω τους όλη την κούραση μιας πολιτικής κατρακύλας δέκα χρόνων, που δείχνει να επιταχύνεται προς το τέλος.
Ανεξάρτητα από τη γνώμη που είχε κανείς για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι εύκολο να μην του προξενήσει θλίψη αυτή η εικόνα. Δεν είναι απλά ότι το κόμμα αυτό πριν 10 χρόνια κάλπαζε προς την εξουσία, επικεφαλής ενός επιθετικού κύματος μέσα στην κοινωνία. Είναι ακόμα ότι υπήρξε θέμα συζήτησης ή και πηγή προσδοκίας σε όλη την Ευρώπη. Κάποια χρόνια, οι διαδηλωτές στο Παρίσι, στην Κωνσταντινούπολη, στη Ρώμη, έγραφαν στους τοίχους με σπρέι «SYRIZA» για να τρομοκρατήσουν το σύστημα. Τι άλλο μπορεί να σηματοδοτεί αυτή η εικόνα με τις διαρκείς φωνές και τις ανταλλαγές ύβρεων κάτω από έναν χαμηλό κόκκινο φωτισμό, παρά την αναπότρεπτη φθορά των πάντων, τη μετατροπή της σπίθας σε αποκαΐδι, που αποτελεί τη μοίρα όλων μας, ακόμα και αν δεν συσσωρεύουμε τις αμαρτίες του ΣΥΡΙΖΑ.
Κάποια στιγμή μέσα σε αυτόν τον δυστοπικό χώρο, ένας άνθρωπος λιποθυμά. Ο Ευάγγελος Αντώναρος επιχειρεί να τον βγάλει έξω, στον αέρα. Καθώς όμως αυτή η μετακίνηση δεν γίνεται ορατή από όλους με τον ίδιο τρόπο, ένα μεγάλο μπουλούκι μαζεύεται και αρχίζει να σπρώχνεται στην είσοδο του μαγαζιού. Περνάνε λίγα λεπτά ώσπου να γίνει κατανοητό ότι από μέσα και απ’ εξω είναι οπαδοί του αποκλεισμένου προέδρου. Ο Αντώναρος βρίσκεται να έχει κάνει κεφαλοκλείδωμα σε κάποιον ηλικιωμένο για να κάνει χώρο για να περάσει ο λιπόθυμος. Η γυάλινη πόρτα έχει ραγίσει από την οργή κάποιου οπαδού.
Λίγα λεπτά νωρίτερα, ο Κασσελάκης έχει φτάσει στον εξωτερικό χώρο με δύο πολυτελή αυτοκίνητα. Βγήκε, έκανε τρεις βόλτες στον χώρο για να τον πάρουν οι κάμερες, απομακρύνθηκε κάπως βιαστικά από τους εργαζόμενους της Αυγής και του Κόκκινου που τον αποδοκίμασαν με συνθήματα και προσπάθησε να βγάλει όσες περισσότερες εικόνες μπορούσε με κόσμο που τον αποθέωνε. Μετά από σκάρτη μισή ώρα αποχωρεί. Ταυτόχρονα αρχίζει να σπάει και ο συγκεντρωμένος κόσμος. Μερικά τελευταία συνθήματα «αίσχος – αίσχος» ακούγονται. Οι δημοσιογράφοι μένουμε στον χώρο με μεγαλύτερη άπλα.
Αποχωρώντας κανείς από την περιοχή, διασχίζει έναν μακρύ δρόμο, γεμάτο από στριπτιτζάδικα, sex shop και κέντρα νυχτερινής διασκέδασης. Καλοντυμένοι άνθρωποι κατευθύνονται προς τα βραδινά μαγαζιά. Ρωτούν γιατί είναι μαζεμένος τόσος κόσμος εκεί μπροστά. Η απάντηση «είναι το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ» πρέπει να τους ακούγεται αντίστοιχη με το «ήρθαν οι εξωγήινοι». Η πληροφορία ότι ο Στ. Κασσελάκης ανακοινώνει την αποχώρησή του φτάνει με ταχύτητα στα γραφεία των δημοσιογράφων.
Τα φωτάκια με νέον στις ταμπέλες των μπουζουκτσίδικων της Ιεράς Οδού αναβοσβήνουν. Εκεί που στέκονταν οι οπαδοί του Κασσελάκη και εκείνοι των 87 πλέον περπατούν οι θαμώνες των μαγαζιών. Μέσα οι υποψηφιοι μιλάνε σε όσους έμειναν να ακούσουν. Sic transit gloria mundi, καθώς έλεγαν και οι Λατίνοι όταν τελείωνε η εποχή κάποιου Πάπα…
Πηγή: Protagon.gr
αγριμολογος 