αγριμολογος

Φύλλο

Τα κτίρια προσέφεραν ως σύνολο μια εικόνα μεγαλοπρεπή, κι ας μην ήταν ωραίο το καθένα ξεχωριστά ή στις λεπτομέρειες· ο θόρυβος διέρεε την αραιή από τη ζέστη ατμόσφαιρα[*], κι έμοιαζε να λιώνει πάνω στις επιφάνειες, σαν χρυσή σκόνη. Στους δρόμους η κίνηση αργοπορούσε, οι σκιές μακραίναν, κι οι άνθρωποι, μικρές φιγούρες μέσα στο φως, έμοιαζαν να κυλούν μαζί με τον χρόνο, χωρίς βιάση, χωρίς μνήμη. Κι ωστόσο, πίσω απ’ αυτή τη γαλήνη, κάτι ανέπνεε — ένα αρχέγονο ρίγος, σαν ανάμνηση μεγαλείου που δεν χάθηκε, μόνο κοιμόταν.

Κι όσο το φως χαμήλωνε, οι προσόψεις των σπιτιών πήραν μια χροιά χαλκού, σαν να τις είχε αγγίξει η μνήμη του ήλιου πριν μας αποχαιρετίσει. Από μακριά ακουγόταν ένα τραγούδι, σβησμένο, που δεν ξεχώριζες αν το σιγοψιθύριζε άνθρωπος ή άνεμος. Οι καμπύλες των δρόμων έσμιγαν με το σκοτάδι, και οι πόρτες, μισάνοιχτες εδώ κι εκεί, φύλαγαν μυστικά που κανείς πια δεν ρωτούσε. Ένα αίσθημα αναμονής απλωμένο παντού· της γλυκιάς σιωπής πριν μια κάποια αποκάλυψη, όπως όταν ο κόσμος κρατά την ανάσα του, έτοιμος να ξαναγεννηθεί.

Η νύχτα κατέβηκε αργά κι αθόρυβα, σαν βελούδο που απλώνεται σκεπάζοντας τα πάντα. Τα παράθυρα άναβαν ένα ένα. Μικρές εστίες ζωής μέσα στο ημίφως· κάθε φλόγα φανέρωνε μια ιστορία. Στην πλατεία, ο αέρας μύριζε γιασεμί και πέτρα βρεγμένη από τη δροσιά. Κάποιος πέρασε βιαστικά, κρατώντας στο χέρι ένα γράμμα, που έμοιαζε πιο βαρύ απ’ ό,τι θα ’πρεπε. Κάπου αλλού, ένα παιδί γελούσε, και ο ήχος του γέλιου υψώθηκε για λίγο πάνω απ’ τις στέγες, πριν χαθεί.

Η πόλη, κουρασμένη, ήσυχη, παραδόθηκε στο σκοτάδι· σαν να ονειρευόταν τον εαυτό της, ξανά από την αρχή.

*

[*] Οι αρχικές αράδες με πλάγια είναι δανεισμένες από το έργο του Ρόμπερτ Μουζίλ, Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες, που με ενέπνευσαν ωθώντας με να γράψω το κείμενο.

◉

Θαύμα

Ετοιμάζονταν στην Ευπλησία για αγρυπνία στη μνήμη του Αγίου Εκρέμ.

Ένας παράλυτος, τους ζήτησε να παρευρεθεί. Πράγματι τον έφεραν οι συγγενείς του, κουβαλώντας τον μέχρι μέσα στην Ευπλησία. Δεν σταμάτησε στιγμή να κλαίει και να προσεύχεται στον Άγιο παρακαλώντας τον:

– «Ελέησέ με Άγιε του Μεγίστου, λυπήσου με και κάνε με καλά. Συγχώρεσε τις αμαρτίες μου, γιατί εγώ φταίω που υποφέρω».

Ήταν τόσο δραματική η παρουσία του, που όλοι έκλαψαν. Έφτασε η ώρα που θα πηγαίνανε στον τάφο να ψάλλουν. Ξεκίνησε η πομπή, με την αδελφή Κακαρία να κρατάει τα Άγια Νεκρολειψάνιαν, να βγει από την Ευπλησία.

Ο παράλυτος συνέχιζε να κλαίει σπαρακτικά.

Ξαφνικά τον είδαν όλοι να σηκώνεται, να κάνει τον σταυρωμένο του και να ακολουθεί την πομπή, περπατώντας μόνος του ως τον τάφο.

Από τότε όπου βρισκόταν και όπου στεκόταν δεν σταματούσε να μιλάει για την θαυματουργή χάρη του Μεγίστου και του Αγίου Εκρέμ.

Παρουσιάζοντας τον εαυτόν του σαν ζωντανό παράδειγμα, προέτρεπε τους πάντες να πιστεύουν και να δοξάζουν τον Μέγιστον.

*

[απόσπασμα από το βιβλίο Ο Άγιος Εκρέμ, Εκδόσεις Έκθετος Βίος]

[Το παρόν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Τα πρόσωπα, τα ονόματα και οι καταστάσεις είναι φανταστικά και οποιαδήποτε ομοιότητα είναι συμπτωματική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα]