[57% των νέων μουσουλμάνων στη Γαλλία, βάζουν τη σαρία πάνω από τους νόμους του κράτους·
25/11/2025 § 1 σχόλιο
Muslims pray in the street during Friday prayers near rue Poissonniers Mosque in Paris ©Reuters
Η Ευρώπη κοιμάται. Η Γαλλία ξυπνάει πρώτη – και δεν της αρέσει αυτό που βλέπει.
Η νέα μεγάλη έρευνα στη Γαλλία είναι καμπανάκι κινδύνου που χτυπάει τόσο δυνατά, που μόνο όποιος θέλει να μην το ακούσει θα το αγνοήσει.
57% των νέων μουσουλμάνων βάζουν τη σαρία πάνω από τους νόμους της Γαλλίας.
―Πριν 30 χρόνια ήταν 36%.
Σήμερα είναι η πλειοψηφία.
Και δεν σταματάει εκεί:
Πάνω από 1 στους 3 δηλώνει συμπάθεια σε ισλαμιστική πολιτική ιδεολογία.
―Το ποσοστό έχει διπλασιαστεί από το 1998.
Αυτό δεν είναι «πολυπολιτισμός».
Αυτό δεν είναι «ένταξη».
Αυτό δεν είναι «διαφορετικότητα».
Αυτό είναι η δημιουργία παράλληλης κοινωνίας μέσα στο ίδιο σου το κράτος.
Με δικούς της κανόνες, δικές της αξίες και δικό της πολιτικό όραμα.
Το 45% αρνείται ακόμα και μια απλή κοινωνική χειρονομία όπως το φιλί στο μάγουλο – κάτι τόσο βαθιά γαλλικό όσο το ψωμί και το κρασί. Αυτό δεν είναι σεβασμός κουλτούρας. Είναι απόρριψη κουλτούρας.
Ο ιστορικός Francois Kraus δεν μάσησε τα λόγια του:
Η νεότερη γενιά οδηγείται σε «επανα-ισλαμοποίηση» και έλκεται από «ισλαμιστικό πολιτικό σχέδιο».
Με απλά λόγια: όχι απλώς θρησκευτική πίστη, αλλά πολιτικός προσανατολισμός.
Και εδώ είναι το κρίσιμο σημείο:
Αν μια κοινότητα μέσα σε μια ευρωπαϊκή χώρα θεωρεί ότι ο θρησκευτικός της νόμος είναι ανώτερος από τους κρατικούς νόμους, τότε δεν μιλάμε για συμβίωση. Μιλάμε για σύγκρουση.
Η Ευρώπη εδώ και χρόνια σπρώχνει το πρόβλημα κάτω από το χαλί.
Η Γαλλία, για κακή της τύχη, το βλέπει τώρα να σηκώνεται μπροστά της ολόκληρο.
Αν δεν θέλουμε μια Ευρώπη με παράλληλες κοινωνίες που μεγαλώνουν σε εντελώς διαφορετικούς κόσμους —τότε πρέπει επιτέλους να πούμε την αλήθεια χωρίς φόβο:
Ο νόμος του κράτους πρέπει να είναι πάνω από όλα.
Όποιος δεν το αποδέχεται, δεν εντάσσεται — απομονώνεται.
Και μια κοινωνία που φοβάται να υπερασπιστεί τον εαυτό της, απλώς παραδίδει το μέλλον της.
Η Γαλλία το βλέπει ήδη.
Η υπόλοιπη Ευρώπη τι περιμένει;
*
Άρθρο από το Βρετανικό GB News via Con Cottias
◉
[μην κοιτάτε τη μύτη, κοιτάξτε το όραμα·
24/11/2025 § Σχολιάστε
Δεν χρειάζεται να λες την αλήθεια.
Αρκεί να λες κάτι που ακούγεται καλύτερο από την αλήθεια.
Και η μύτη;
Α, η μύτη μεγάλωνε.
Δεν φαινόταν όμως, γιατί την κάλυπτε επικοινωνιακός καπνός, τηλεοπτικό μακιγιάζ και μια στρατιά αναλυτών που φώναζαν:
«Μην κοιτάτε τη μύτη, κοιτάξτε το όραμα!»
◉
[13 Νοεμβρίου 2015 – Μπατακλάν. Δέκα χρόνια μετά, θυμόμαστε·
13/11/2025 § Σχολιάστε
Ζητήματα ελευθερίας
Θυμόμαστε
Τους 130 ανθρώπους που χάθηκαν εκείνη τη νύχτα στο Παρίσι· τις φωνές, τη μουσική, τη ζωή που σίγησε για λίγο, αλλά που δεν έσβησε ποτέ.
Η μνήμη τους παραμένει φως απέναντι στο σκοτάδι του φανατισμού, του ισλαμικού φονταμεταλισμού.
Το Bataclan δεν είναι πια μόνο μια σκηνή —είναι σύμβολο δύναμης, ενότητας και ελευθερίας.
Τι συνέβη. Στις 13 Νοεμβρίου 2015, μια σειρά συντονισμένων τρομοκρατικών επιθέσεων συγκλόνισαν το Παρίσι. Η πιο φονική πραγματοποιήθηκε στο θέατρο Bataclan, όπου βρισκόταν σε εξέλιξη συναυλία του αμερικανικού ροκ συγκροτήματος Eagles of Death Metal.
Ένοπλοι τρομοκράτες εισέβαλαν στο χώρο και δολοφόνησαν 90 ανθρώπους, κρατώντας ομήρους για ώρες. Συνολικά, εκείνη τη νύχτα 130 άνθρωποι σκοτώθηκαν σε όλη την πόλη, με δεκάδες ακόμη τραυματίες, στις επιθέσεις που ανέλαβε το Ισλαμικό Κράτος (ISIS).
Κάθε χρόνο, στις 13 Νοεμβρίου, η Γαλλία αποτίει φόρο τιμής στα θύματα:
- Τελετές μνήμης πραγματοποιούνται στο Bataclan και στα άλλα σημεία των επιθέσεων.
- Παρευρίσκονται συνήθως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μέλη της κυβέρνησης και συγγενείς των θυμάτων.
- Στο Bataclan, τα ονόματα των θυμάτων διαβάζονται ή αναγράφονται, και τηρείται σιγή μνήμης.
Η επέτειος έχει εξελιχθεί σε σύμβολο ανθεκτικότητας και ενότητας απέναντι στην τρομοκρατία. Το Bataclan, που ξανάνοιξε το 2016, παραμένει τόπος πολιτισμού αλλά και μνήμης, με ισχυρό φορτίο για τους Παριζιάνους και ολόκληρη τη Γαλλία.
(ελπίζουμε, αν και δεν είμαι αισιόδοξος, ότι δεν θα ξανασυμβεί)
Ποτέ ξανά!
◉
[«Μπορείς να παίξεις;»
07/11/2025 § Σχολιάστε
Mετά την απελευθέρωση του Νταχάου, μια σκηνή που σε στοιχειώνει ξεδιπλώθηκε.
Ο πόλεμος είχε τελειώσει, αλλά ο αέρας ακόμα έπνεε φαντάσματα.
Στα ερείπια των καταλυμάτων των αξιωματικών, ανάμεσα σε στάχτες και σπασμένα γυαλιά, καθόταν ένας κρατούμενος – το δέρμα του τεντωμένο λεπτό πάνω από τα κόκαλα, τα μάτια του κούφια αλλά ζωντανά.
Μπροστά του στεκόταν ένα σπασμένο πιάνο.
Τα πλήκτρα του ήταν σπασμένα, ο σκελετός του ραγισμένος, αλλά ήταν το πρώτο πράγμα εδώ και μήνες που δεν είχε σκοπό να βλάψει.
Ένας νεαρός Αμερικανός στρατιώτης, συγκλονισμένος από το θέαμα, έκανε ένα βήμα μπροστά.
Δίστασε και μετά ψιθύρισε: «Μπορείς να παίξεις;»
Ο άντρας σήκωσε το βλέμμα του, η φωνή του μόλις που έβγαινε.
―«Θα προσπαθήσω.»
Σήκωσε τα τρεμάμενα χέρια του – χέρια που κάποτε είχαν γιατρευτεί, γράψει, αγαπήσει και τα άφησε να πέσουν απαλά πάνω στα πλήκτρα.
Αυτό που ακολούθησε δεν ήταν η τελειότητα, αλλά ένα εύθραυστο, διστακτικό «Ave Maria». Κάθε νότα ανέβαινε σαν μια ψυχή που δραπέτευε από τον καπνό, κάθε παύση βαριά με όλα όσα δεν μπορούσαν ποτέ να ειπωθούν.
Οι στρατιώτες γύρω του πάγωσαν.
Κάποιοι έβγαλαν τα κράνη τους. Άλλοι απλώς έκλαψαν.
Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, άκουσαν την ομορφιά όχι θριαμβευτική, αλλά τρυφερή.
Όχι δυνατή, αλλά ιερή.
Όταν η τελευταία νότα έσβησε, κανείς δεν μίλησε.
Ήξεραν ότι είχαν γίνει μάρτυρες κάτι αιώνιου: το ανθρώπινο πνεύμα να αρνείται να πεθάνει.
Δύο μέρες αργότερα, ο πιανίστας πέθανε. Αλλά το τραγούδι του παρέμεινε όχι ως μουσική, αλλά ως προσευχή ψιθυρισμένη για κάθε σιωπηλή ψυχή σε εκείνη την κοιλάδα της στάχτης.
Ακόμα και στην κόλαση, μια μόνο μελωδία μπορεί να υπενθυμίσει στον κόσμο τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος
@afshineemrani
[Από τον φίλο Jacob Tziakomo >>>
αγριμολογος 