αγριμολογος

Βράδυ. Η χιονισμένη Boulevard Général Jacques

χιόνι πολλών εκατοστών, όλα γύρω-γύρω άσπρα. Άχνη ζάχαρη ελληνικών κουραμπιέδων καλύπτει τα πάντα, το «τι ωραία που είναι» ακούγεται συχνότερα, εισχωρεί στον εγκέφαλο, μου ανεβάζει πίεση. Για μένα θάλασσα is my thing, πάντα ήταν, γιατί καλή η άχνη, η… γλυκούλικη πάχνη των Χριστουγέννων, αλλά το χειμερινό σπορ το προτιμώ με λουκάνικα στη θράκα, έντονο τυρί, καυτό φρέσκο ψωμί, να πίνω βαθυκόκκινο κρασί με σάρκα, καλής χρονιάς… (κι από παράθυρο) να βλέπω το πλήθος να ταλαιπωρείται χαχανίζοντας στο χιόνι. Χρονιάρες μέρες το χιόνι είναι η αιτία που η σύζυγος έχασε την απογευματινή πτήση για Αθήνα και• μετά έξι ώρες ουρά στ’ αεροδρόμιο κατορθώσαμε να κλείσουμε την μεθαυριανή. Μετά το πέρας όλων αυτών των χαρούμενων χριστουγεννιάτικων ευτράπελων, το χιόνι αναπαύεται στους δρόμους, ανακατεύεται με χώμα, καυσαέριο εξατμίσεων, κι όταν εισχωρήσει αδιάκριτα η ηλιοφάνεια, οι δρόμοι μαυρίζουν, γκριζάρουν, βρομίζουν. Το τοπίο από… θεσπέσιο, γίνεται café au lait, το χάλι της Γενοβέφας. Θάλασσα και πάλι θάλασσα. Αφήνω σε σας τα χιόνια, τ’ άγρια φαράγγια και τα βουνά, όλα στη διακριτική ή αδιάκριτη διάθεσή σας, κάντε τα ότι εσείς επιθυμείτε. Μην ακούσω για «ω, τι ωραία, χιονισμένα Χριστούγεννα». Η κλιματική αλλαγή έχει και τα καλά της, δεν χιονίζει πια συχνά στις Βρυξέλλες.

Πέσαμε στην περίπτωση.

.

.

δεν παρακολουθώ ποτέ δελτία καιρού, παρόλο που η πληροφόρησή μου στο -αδιάφορο για μένα- θέμα είναι πάντα έγκυρη, σ’ αυτό ευγνωμονώ τους βέλγους γείτονες, τους οποίους εάν δεν τύχει να τους συναντήσω η ενημέρωσή μου στο καυτό ζήτημα των καιρικών συνθηκών δεν πλήττεται παραδόξως ποτέ, φροντίζει και με ανημερώνει γι’ αυτό ο φίλος βέλγος με το άσπρο κανίς που συναντώ τις πρωινές ώρες στο café, αν και τελευταία έχει αραιώσει την παρουσία του ως θαμώνας, λόγω της προχωρημένης ηλικίας του άσπρου κανίς, χρειάζεται συχνά ιατρική φροντίδα. Σε αυτή την δυσοίωνη –για την ενημέρωσή μου- περίπτωση, η ιδιοκτήτρια του café μετά το καθιερωμένο «bonjour» μου ανακοινώνει πάντα τις καιρικές συνθήκες της ημέρας αλλά και των αμέσως επόμενων ημερών –αν δεν έχει προσηλωθεί σε σοβαρή συζήτηση με τη ευτραφέστατη φίλη της περί του τελευταίου διαζυγίου ενός τηλεαστέρα. Αν τύχει και δεν προλάβω να πιω πρωινό καφέ, υπάρχει ο βέλγος του βιβλιοχαρτοπωλείου, μαζί με την εφημερίδα και το μπονζούρ, προσφέρει με εκνευριστική συνέπεια (δωρεάν, εννοείται) την ελάχιστη και την μέγιστη θερμοκρασία. Το βραδάκι όταν μαζευτούμε οικογενειακώς σπίτι, μετά τις ειδήσεις, θα πρέπει να χαμηλώσουμε τον τόνο της φωνής μας λόγω της σφοδρής οικογενειακής επιθυμίας να μάθουμε το «τι καιρό θα κάνει αύριο».

Ανακοίνωσαν χιόνι.

.

.

Βρυξέλλες, πίσω από τις λύμνες (W. St. Pierre, 19.10.09)

Το ηλεκτρονικό μάτι ακούμπησε στη σκεπή του αυτοκινήτου, πρόσεξε την γλυκιά πολύχρωμη βρυξελλιώτικη φθινοπωρινή μελαγχολία και την κατέγραψε. Το βιβλιαράκι που κρατά –κατά διαβολική σύμπτωση- ο αφηγητής στο αριστερό του χέρι είναι η «Φύση» του Αμερικανού Ρ. Γ. Έμερσον ανοιχτό στο «...τα δάση είναι ότι προτείνουν μιαν απόκρυφη σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και την φύση. Δεν είμαι μόνος και άγνωστος. Μου γνέφουν και τους γνέφω. Ο τρόπος που κουνιούνται τα κλαδιά στην καταιγίδα είναι κάτι καινούργιο και όμως γνώριμο σε μένα. Με εκπλήσσει και όμως δεν μου είναι άγνωστο. Η εντύπωση που προκαλεί μοιάζει με αυτή μιας σοβαρής σκέψης ή ενός ευγενικού συναισθήματος που αισθάνομαι…»(*)

Μ’ αρέσει το νωπό του φθινοπώρου. Τα πεσμένα φύλλα σε λίγο θα σκεπάσουν πολλά μικρά μονοπάτια στο δάσος. Κάτω από τα δέντρα θα κυριαρχήσουν αμέτρητα στρώματα πεσμένων φύλων, κι όμως το κάθε φύλλο έχει επάνω του τα ίχνη εντόμων και άλλων οργανισμών, ακόμη και την πορεία ενός γυμνοσάλιαγκα, κάτω από τα στρώματα αυτά· η ζωή δεν σταματά ούτε λεπτό την χρήσιμη πορεία της, μέσα στα φύλλα ξεχειμωνιάζουν νύμφες εντόμων, πεταλούδες και άλλα πολλά, ακόμη βαθύτερα στεγάζονται χρήσιμα βασίλεια, αυτοκρατορίες βακτηριδίων, μυκήτων και που με τη σειρά τους οι τριχοειδείς ρίζες των δέντρων· περνούν μέσα από το στρώμα των φύλλων, παίρνουν ξανά αυτά τα στοιχεία χρησιμοποιώντας τα σαν θρεπτικές ουσίες, κι αναπτύσσονται, γεννιούνται ψίθυροι, πνοές σαν αυτές που γέννησαν την ρότα της λογικής του Δαρβίνου, τον Δαίδαλο του Τζόϋς, τον Ίσκιο των Χαμένων Κοριτσιών του Προυστ μέσα στη Δωδέκατη Νύχτα όπου η τρεμάμενη πένα του Σαίξπηρ μέσω του Φέστα που οργισμένα ξεσπά με το «Μα τι, άλλοι γεννιόνται μεγάλοι, άλλοι καταχτούν το μεγαλείο κι άλλοι δέχονται το μεγαλείο σαν να τους πέφτει απ’ τον ουρανό…»(**) Μάλιστα William, κατακέφαλα.
.
.
.

.

(*)Ραλφ Γ. Έμερσον «Η Φύση», μτφρ. Ελένη Παπαντωνίου, εκδόσεις «Το Ποντίκι»
(**)William Shakespeare «Δωδέκατη Νύχτα», μτφρ. Βασίλης Ρώτας, εκδόσεις Επικαιρότητα/Το Βήμα.

photo©S.F.

.

.