αγριμολογος

σε ένα καλά προστατευμένο μέρος στη πίσω αυλή έχω ένα πιάτο που φροντίζω να είναι πάντα καθαρό, εκεί τοποθετώ καθημερινά τροφή για τη μαύρη αδέσποτη γάτα, δεν ήταν πάντα αδέσποτη, πριν δέκα περίπου χρόνια, όταν το αφεντικό της, ο οποίος είχε ακόμη καμιά δεκαριά γάτες, μετακόμισε γι’ αλλού, άφησε άθελά του πίσω την εν λόγω γάτα, η οποία πλήρωσε ακριβά την αδυναμία της στις πολύωρες εξερευνήσεις κι από τότε δεν έχει δεχτεί άλλο αφεντικό, προτιμά να μένει μόνη κάπου στο κήπο που διαθέτει αρκετά κατάλληλα και φιλόξενα προστατευμένα σημεία, μεταξύ μας έχει αναπτυχθεί ένα είδος σεβασμού –πάντα εξ αποστάσεως, τις μιλάω, απαντά με ένα νιάου κι ο καθένας στη δουλειά του, κι οι δυο ευχαριστημένοι. Τελευταία γέρασε, το τρίχωμά της έχει χάσει τη λάμψη του, η γνωστή σβελτάδα, το σφρίγος της ανήκουν στο παρελθόν, δεν χαίρει πλέον τον σεβασμό νεώτερων γατών, ιδιαιτέρως δε του νεαρού καλοζωισμένου γκρίζου γάτου ο οποίος διαθέτει σπιτική θαλπωρή, τακτική  βιταμινούχα τροφή, επιμελημένη, καθαρή εμφάνιση, κι ένα  όμορφο κοκκινωπό λουράκι που όμως δεν αρκούν… διότι τρώει και το φαγητό που αφήνω για της μαύρη μου γέρικη αδέσποτη γάτα, αφήνοντάς την το τελευταίο καιρό, νηστική. Δεν μπορώ να κάνω απολύτως τίποτα, η ζωή είναι ανελέητα σκληρή. Συνεχίζω, αφήνω όπως πάντα τροφή, καθημερινά στο πιατάκι, με την ελπίδα…