αγριμολογος

εκείνο το αλλόκοτο δόκιμου φιλοσοφικού αποστάγματος βιβλιαράκι θα περάσει απαρατήρητο, είναι μικρό· άρα εικονικά νεκρό. κι αυτό έχει τη σημασία του, για ένα τέτοιο δραματικό υπόμνημα, ένας θάνατος θα ήταν απολύτως καθώς πρέπει όταν πέσει η νέα μεγάλη σιωπή· και μην επιμένεις στην ερώτηση, τα του μέλλοντος θα λυθούν στο μέλλον, στο έχω ξαναπεί, δεν αδικείσαι όταν σκέφτεσαι. δώσε μου το χέρι σου. φίλα με.

.

.

μία ακόμη εκδοχή που παρουσιάστηκε είναι πιο υπαινικτική και βίαιη στα αισθήματα που ζητά να προκαλέσει˙ αλλά τι να το κάνεις όταν ό ένας υποστηρίζει την αναγκαιότητα της «πνευματικής εξύψωσης» και ο άλλος «την προτεραιότητα των υλικών μέσων». δεν λέω, έχω κι εγώ απόψεις που πιθανόν να συμφωνούν με κάποια από τις δυο πλευρές, αλλά

προτιμώ ο λόγος να κρατά συνειδησιακά την οργανική του σύνδεση˙ και πάντως μακριά από υποκριτικές ηθικολογίες. μετά από τέτοιες σκέψεις, υποχρεώθηκα να τηλεφωνήσω επειγόντως στον κλειδαρά.

.

.

πρέπει να σας πω ότι είχαν ζήσει πάντα υπερήφανα μόνοι˙ δίνοντας την ψυχή τους στη σχολαστικότητα. ένα ιδανικό ζευγάρι που ξόδευε τη ζωή επισκεπτόμενο, με εκνευριστικά τακτά διαστήματα, θεάματα περιωπής με χρώματα, προβολείς κι αστραφτερά παραβάν. στο σπίτι˙ όλα καθαρά, διπλωμένα και τακτοποιημένα. σώματα σαν ένα σώμα-μηχανή που

κινδυνεύει ν’ απορρυθμιστεί ή ν’ αποσυνδεθεί ολότελα εφόσον η ισορροπία του έγκειται στο να προλάβει έστω μια φορά, να εκφωνηθεί το αστείο πριν τελειώσει το γκαγκ.

.

.

.

.

ένα άσπρο τόσο ορμητικό που κόβει τ’ οξυγόνο· μια μεγάλη παγωμένη λίμνη και σκέψεις που καλπάζουν να προλάβουν καταιγίδες που ξετρυπώνουν μέσα από λασπερά μονοπάτια και· πριν φτάσει κανείς στο μικρό ύψωμα απ’ όπου βλέπει ευέλικτες όμορφες στροφές που ανεβαίνουν εκεί στα ύψη· θα ξεπροβάλλουν τα απροσδιόριστα άσπρα που θαμπώνουν και σε βάζουν σε σοβαρές σκέψεις, αλλά πρέπει να γυρίσεις να την δεις· κοιμάται δίπλα σου ανάμεσα σε λευκά σεντόνια. ποιος, τολμά να διώξει έρωτα.

.

.