αγριμολογος

δίχως ίχνη, έτσι χάνεται. χρόνια μετά θα το ψάχνουν γιατί θα έχει ξεχαστεί το σημείο της ταφής. και όλοι αυτοί που κέρδιζαν από τον μόχθο του, θα βγάλουν τα επιστολόχαρτα από το συρτάρι και θα ερευνήσουν κυρίως αυτά με το καλύτερο χαρτί. δεν θα έχει καταλάβει κανείς ότι Αυτό θέλει τρόχισμα για να υπάρχει, αλλιώς θάβεται σε λήθαργο και ξυπνά, αν ξυπνά

πάντα με μειωμένες επιδόσεις. όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, η πληρωμή θα έρθει με λιγότερες προσδοκίες. γι’ αυτό σου λέω, άσε τις λάμψεις να θαμπώνουν μόνες.

.

.

δεν ξέρω αν είναι μόνο μία η αληθινή γενναιότητα, όμως ξέρω ότι θέλει θάρρος ν’ αφήσεις πίσω την όποια σου ταυτότητα, να μην διστάσεις να δεχτείς τις όποιες ηθογραφικές υποστυλώσεις που σου προσφέρονται. η έκθεσή σου πρέπει να επιδιώκεται. δεν πρέπει να ανήκεις σε αυτούς με την έλλειψη ιδιαιτερότητας˙ εκτός κι αν ζητάς μια

σίγουρη οχύρωση. αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε κάτσε και παρηγορήσου με θλιβερές κι ευθύγραμμες διαπιστώσεις. είναι ανώδυνες, δεν χρειάζεσαι καν κεφάλαιο για ασπιρίνη.

.

.

ήτανε λένε, κλεισμένη σε μια μικρή φυλακή και έβγαινε μία φορά στο τόσο για να ξεδιψάσει. εκείνου λένε, ότι του φάνηκε η ζωή της ανόητη, αφού η δική του η ζωή ήταν ακριβώς το αντίθετο, μια φορά στο τόσο, σε τακτικά βεβαίως διαστήματα, έμπαινε μόνο για λίγο στο κελί του, κυρίως για να αντιμετωπίσει έναν ιδιάζοντα δυϊσμό του

χαρακτήρα του που τον προβλημάτιζε. πάντως, πολυταξιδεμένη θεωρούνταν εκείνη λένε. η έγκλειστη.

.

.

εκείνη η ναυτία που ώρες ώρες κουβαλώ ίσως να οφείλεται στην έλξη που νιώθω σε αυτό που αποκαλείται κοινωνικά απόβλητο. ίσως πάλι να φταίνε και οι προτιμήσεις μου σε χρώματα κι αρώματα που εκπλήσσουν ή φοβίζουν. Μάλλον θα φταίει πάλι εκείνος˙ ο ανώνυμος ήρωας μιας ασήμαντης ιστορίας που μου μεταδίδει την αγωνία του, καθώς βρίσκεται σε μεγάλο δίλημμα: να υποστεί τις

«βαρύτατες συνέπειες» με τις οποίες απειλείται˙ αν δεν συμμορφωθεί με την εντολή, ή να κάνει κάποιο συμβιβασμό, ώστε να μην χαθεί κάποιο φως και ελπίδα μέσα στο σκοτάδι; λέω εγώ τώρα..

.

.