αγριμολογος

«Η νέα χάραξη», Εκδόσεις Κέδρος

Είχε πει τον περασμένο Γενάρη στον κ. Β. Καλαμάρα στην «Ελευθεροτυπία» σε μια συνέντευξή του.

«Γι’ αυτό και πάντα πιστεύω ότι ήταν πολύ σωστό αυτό που είχε πει ο Πολ Ελιάρ, κάτι που εγώ ο ίδιος είχα επί χρόνια αμφισβητήσει, αλλά που σήμερα αναγνωρίζω την ορθότητά του, ότι «η ποίηση είναι ένα μάθημα ηθικής». Και θα έλεγα ότι είναι ένα μάθημα για τον ποιητή και τον αναγνώστη».

Β. Καλαμάρας: Ενα ποίημα μπορεί ακόμη να σκανδαλίσει τα «χρηστά» ήθη;

Τ. Π. «Σε καμία εποχή τα ήθη δεν ήταν απολύτως χρηστά, αλλά συγκαλύπτονταν. Καθώς βλέπουμε στις μέρες μας το πέπλο της συγκάλυψης έχει πέσει. Σε λίγο τα πάντα θα βιντεοσκοπούνται. Αλλά γι’ αυτό πολλές φορές βλέπουμε συγγραφείς, οι οποίοι προσπαθώντας να σκανδαλίσουν, παραβιάζουν ανοιχτές πύλες. Για μένα πάντως το πρόβλημα δεν είναι ούτε να προκαλέσεις ούτε να σκανδαλίσεις. Το πρόβλημα είναι να συλλαμβάνεις συνεχώς την αλήθεια μιας συνεχώς μεταβαλλόμενης πραγματικότητας».

Ας επανέλθω στην απλοϊκότητα των σκέψεών μου. Τίτλοι αισθαντικοί, όπως ταιριάζει στη καθαρή ποίηση: «Αντικριστοί καθρέφτες», «Η ηδονή των παραστάσεων», «Η αντίσταση των γεγονότων», «Η πύλη των λεόντων». Ένα παρελθόν φαντάζει να μην απομακρύνεται, το πήγαινε-έλα του χρόνου γεμίζει μνήμες στον αναγνώστη που δεν τις έζησε ποτέ, αλλά του είναι οικίες, το ίδιο συναίσθημα νιώθω και με την ποίηση του Λειβαδίτη, αν και διαφορετική. Στη συμφιλίωση με το θάνατο, ολοφάνερη σε αυτή τη συλλογή του, μοιάζει με τη σκέψη του Σαραμάγκου στο τελευταίο του βιβλίο «Περί Θανάτου». Δείχνει το ρεαλιστικό συναίσθημα μια απλής, καθαρής αυτοσυνειδησίας. Μια ουσία που αποκτιέται μόνο με την τριβή, την πείρα και τη πολύτιμη σκουριά του χρόνου, καμία λέξη δεν περνά απαρατήρητη, όλες έχουν τη βαρύτητά τους, διαπερνούν ζωή και τέχνη χωρίς διακρίσεις. Έχω την εντύπωση ότι τώρα, σε αυτή την προχωρημένη ηλικία ο κ. Τίτος συνεχίζει να διψά για μάθηση, και· για αυτό το γεγονός και μόνο, θα τον ευγνωμονώ για πάντα, όπως όλη τη μεγάλη ποίηση.

.

( από τη σελ.96, Δεκέμβριος 2007, μέσω της σελίδας των εκδόσεων «Κέδρος» )

ΤΑ ΕΓΚΩΜΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΘΡΗΝΟΙ

Ακόμα κι όταν το ΄θελα δεν το κατάφερνα
να υμνώ με χορωδίες παλαιών πολεμιστών
τα ίδια οράματα που ανά δεκαετία
εμφανίζονται λίγο επισκευασμένα
μα δεν μπορούσα και να μπω στη συντροφιά
όσων μοιρολογούν για ενδόμυχα συμβάντα
που επαναλαμβάνονται όμοια κάθε μέρα.
Για να γλιτώσω από τα λιπαρά εγκώμια
χωρίς να καταφύγω στους σπαραγμούς των θρήνων
έπρεπε κάθε τόσο να θυσιάζω έναν φίλο
κι ας μην το ΄θελα να τελειώσω μοναχός

Ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για την εξάλειψη των ανεπιθύμητων σχολίων. Μάθετε πως επεξεργάζονται τα δεδομένα των σχολίων σας.