αγριμολογος

Το τελευταίο μετρό, François Truffaut, 1980.
Εγκώμιο στην υποκριτική τέχνη, εγκώμιο τέχνης – τέχνης εγκώμιο και τρόπος ζωής, η καταπιεσμένη διφορούμενη, η διπλή προσωπικότητα όλων μας. Θεατρίνοι στην προσπάθεια επιβίωσής τους σε συνθήκες πολέμου και κατοχής, άνθρωποι χωρισμένοι, κομμένοι στα δύο, αντιμέτωποι με μια σχιζοφρενική πραγματικότητα που ζουν υποδυόμενοι πως ζουν· η τέχνη υποκαθιστά την κατεστραμμένη -από τις συνθήκες- ζωή· η οποία υποχρεούται να υπάρξει μαζί με τους μύθους, τα πάθη της. Μαζί με όλα τα αναγκαία συστατικά της πνοής. Η υπέροχη προτελευταία ταινία του του Τρυφώ επαναπραγματεύεται τον κοινωνικό ρόλο της τέχνης όπως στην Αμερικάνικη Νύχτα του, αν και σε ορισμένες στιγμές βρίσκεται να συγγενεύει και να θυμίζει το Ζυλ και Τζιμ, με έναν άλλο όμως τρόπο γραφής, ο φακός καταγράφει ανθρώπινες υπάρξεις που ανύμπορες να ζήσουν γίνονται θεατές ενός θεάτρου μέσα στο θέατρο της κατοχής, του πολέμου, του πάθους.

Κοιτώ τις σημειώσεις που έχω φυλαγμένες στο πάτο του προπολεμικού μπαούλου,  ενός προ-πάππου μου, εκεί που φυλώ τα ξεχασμένα. Στα χέρια μου, το κιτρινισμένο από το χρόνο απόσπασμα της κριτικής του γνωστού μας Βασίλη Ραφαηλίδη (‘Το Βήμα 23.03.1982″)που κάπου σημειώνει: «… Όλοι οι θεατρίνοι της ταινίας επιβιώνουν γιατί είναι πρόσωπα με δυο όψεις, σαν τον Ιανό. Το ένα είναι το πρόσωπο της καθημερινής συμβατικής συμπεριφοράς, της καθορισμένης απ’ τους κανόνες του κοινωνικού παιχνιδιού και το άλλο μοιάζει σαν φτιαγμένο υποσυνείδητο...»

.

.

Ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για την εξάλειψη των ανεπιθύμητων σχολίων. Μάθετε πως επεξεργάζονται τα δεδομένα των σχολίων σας.