αγριμολογος

δεν μου είπες την αιτία. Βρισκόμασταν στον διάδρομο, μετά χωριστήκαμε. Ορισμένες φορές έχω την εντύπωση ότι μοιάζουμε. Δεν μιλάς. Θυμάμαι την φράση που μου είπες. Ποια φράση. Δεν θυμάμαι, θυμάμαι όμως το γλυκύτατο ύφος της, τη σημασία της φράσης, την κουβαλούσα μαζί μου καιρό. Περίεργο. Ποιο το περίεργο.

Τελευταία έμπλεξες σε ονειροπολήσεις και λόγω γενναιοδωρίας του χαρακτήρα σου, δεν το παραδέχεσαι. Τι ακριβώς να παραδεχθώ.  Ακόμη να καταλάβεις.

Αλήθεια δεν ξέρω τι εννοείς. Μένω άφωνος, μη μου πεις· ακόμη και τώρα ονειροπολείς εις βάρος και εν μέσω της σημαντικής μας συζήτησης. Εγώ;  Εσύ.

Στο εξής θα σου τηλεφωνώ κάθε μεσημέρι υπενθυμίζοντάς σου την ύπαρξή μου. Η ζωή, σκέφτηκε, όχι τόσο η δική του, αλλά η πνοή της ίδιας της ζωής μέσα στην απροσδιοριστία της, είναι διαφορετική από τη ζωή ενός άψυχου πτώματος.

Όταν φανταζόταν τη ζωή μετά από έναν αποχαιρετισμό, ο χωρισμός ήταν πάντα ευγενής, γλυκός, διακριτικός, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι φεύγοντας άφηνε πίσω, έστω κι ένα ασήμαντο κομμάτι του δέρματός του κολλημένο στα μαλλιά της. Η ζωή ήταν μακριά από όλα, ξεχωριστή, πάνω και πέρα απ’ αυτά. Ήταν στιγμές, όταν ο χρόνος περνούσε, εκείνη• καθώς βρίσκονταν σε αμηχανία,  έβγαζε από την τσάντα ένα κομμάτι εφημερίδας, εκεί είχε γραμμένο τον αριθμό του δωματίου και· τον κοιτούσε.

Φοβάμαι ότι, στο τετράδιο των σημειώσεων, θα ανακαλύψω σελίδες κενές. Σκιτσάρω με τη σκέψη σε εκείνη τη φιγούρα στον καφενέ, εννοώ δεν είναι σύνηθες να πιάνεις την ουσία της στιγμής -τώρα που το σκέφτομαι η φιγούρα δεν βρίσκονταν σε καφενέ, πιθανότατα σε στάση του τραμ. Η διστακτικότητα της μνήμης, όπως μετά από ένα ταξίδι επιστροφής. Φοβάμαι ότι ακόμη• δεν απάντησα στην αρχική φράση αυτού του μικρού κειμένου, εννοώ ότι το κάθε τι, κουβαλά την ματαιότητα στο γεγονός ότι πάντα φτάνει το τέλος, όλα τελειώνουν.

Δείξτε λίγη κατανόηση.

.

.

Photo©Erwitt Elliott

.

.

Ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για την εξάλειψη των ανεπιθύμητων σχολίων. Μάθετε πως επεξεργάζονται τα δεδομένα των σχολίων σας.