αγριμολογος

πρωί. Τραβώ την κουρτίνα. Φως και θέα από το παράθυρο. Επιστροφή στο κρεβάτι. Θέλω να την ρωτήσω, τι είναι αυτό που την κάνει να ξυπνά τόσο νωρίς, όμως ο τρόπος που μ’ αγκαλιάζει ωθεί την ερώτηση αυτή, στην αναβολή. Ο ήχος της αναπνοής – ο μόνος ήχος στου δωματίου τη σιγή, θυμίζει μακρινά, ανεπαίσθητα φτερουγίσματα πουλιών, σκέφτομαι τα φτερά τους κινηματογραφικά, σε αργή κίνηση, αφουγκράζομαι την τριβή των φτερών τους στον αέρα, η σκέψη μου προσπαθεί να εστιάσει σε κάθε ένα από αυτά, να καταλάβει την λειτουργία του κάθε φτερού ξεχωριστά, πως και τι οδηγεί στην παραγωγή του παράξενου θορύβου με το σκίσιμο του ανέμου. Επανέρχομαι στην πραγματικότητα του φωτεινού πρωινού, στην αγκαλιά, του παραθύρου. Ταυτίζομαι –το προτιμώ αυτό- με τους σχολαστικούς συλλέκτες παλιών αρωμάτων.

Στο παράθυρο. Ένα σύννεφο μοιάζει να έχει σφηνωθεί στα πελώρια κλαδιά του γειτονικού μας δέντρου, δημιουργούνται οικεία ανθρωπόμορφα σχήματα, τα διακρίνω από τις ανατολίτικες μύτες, προτιμώ να μετατρέπω πρόσωπα σε μύτες, τα σχήματα προσώπων σε βάζουν σε σκέψεις, τρώνε χρόνο κι ωμά ψυχικά αποθέματα. Ήρθε κι έκατσε πλάι μου, το βλέμμα της• συνταξιδιώτης του δικού μου, τα κλαδιά του μεγάλου δέντρου πετάγονταν από την καμπύλη του τραχήλου της καθώς μαζεύει τα μαλλιά στο πλάι.

Το σύννεφο απέκτησε παρέα, κυριαρχεί το γκρίζο. Η δυνατή βροχή δημιουργεί άναρχα τρεχούμενα βιαστικά ρυάκια και φυσαλίδες όλων των μεγεθών, για όλα τα γούστα, διαλέγω μία, ταυτίζομαι μαζί της, την βλέπω, εκρήγνυται αθόρυβα και• νιώθω τη φιγούρα μου γυμνή σε κεντρική λεωφόρο, ανάμεσα σε τεράστια γυάλινα κτίρια, μη-κατανοώντας απολύτως τίποτα.

Πρωινιάτικα μπρος σ’ ένα παράθυρο, τι άλλο θα μπορούσε να περιμένει κανείς.

.

.

photo© Manuel-Alvarez Bravo,1930 (slightly rectified to blog needs…)

.

.

Ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για την εξάλειψη των ανεπιθύμητων σχολίων. Μάθετε πως επεξεργάζονται τα δεδομένα των σχολίων σας.