αγριμολογος

Έλλην πολιτικός τακτοποιεί το όραμά του

φαντάζει αστείο, φαιδρό, μάλλον επικίνδυνο• να γράφεται από τα ΜΜΕ (θεωρήθηκε… Είδηση!), να εκθειάζεται τρόπον τινά, η προνοητικότητα του πρωθυπουργού να συμβουλεύσει τους υπουργούς του, με τον εξής πάνω-κάτω τρόπο: «Παιδιά να συνεργάζεστε μεταξύ σας, δεν θέλω υπουργεία-φέουδα…», ορισμένοι –ικανοί, είμαι βέβαιος– συντάκτες θεωρούν τέτοιου είδους παροτρύνσεις, οδηγίες προς άπορες κορασίδες ή προς ηλίθιους, ικανές για να εισπράξουν οι τωρινοί κυβερνώντες την επιδοκιμασία, το χειροκρότημα του τόσο περιφρονημένου από τους ίδιους, πλήθος. Όραμα: ένας ταλαιπωρημένος, ασαφής όρος με όμοια συγκεχυμένο περιεχόμενο με αυτόν της Δημοκρατίας «Από όπου, κατά τρόπο αξιοσημείωτο, δεν προκύπτει τίποτε»*. Το όραμα εμπεριέχει έντονα, κυρίως σημειολογικά, τον Χρόνο μέσω του οποίου προκύπτουν, καταγράφονται ή καταβαραθρώνονται απτά αποτελέσματα ή άλλως επιτεύγματα. Όταν ο πολιτικός μιλά για όραμα, περιέργως δεν αποσαφηνίζεται ποτέ αν πρόκειται για όραμα θετικό ή αρνητικό –διότι υπάρχουν και αρνητικά οράματα, τα ράφια της Ιστορίας γνωρίζουν πολύ καλά το βάρος τέτοιων… οραμάτων.

Κρίνοντας τις προαναφερόμενες αμπελοφιλοσοφίες μου, παρέλειψα να συσχετίσω το όραμα με την… ευθιξία. Όταν Βρετανοί βουλευτές παραιτήθηκαν για αδικήματα του τύπου «Κάποιος είχε εισπράξει 97 λίρες για αγορά δύο δρύινων καλυμμάτων λεκάνης, μία υπουργός 40 λίρες για ζωοτροφές, κάποιος άλλος 350 λίρες για ένα σπιτάκι για πάπιες… νεο-ορκισθείς υπουργός, χρέωνε το ενοίκιο του εραστή του στα βουλευτικά του έξοδα.» (εντάξει, υπήρξαν και κάποια σχετικά serious…). Το σημαντικότερο: «Ζήτησαν, πρώτον, όλοι ανεξαίρετα οι εμπλεκόμενοι συγγνώμη – και μάλιστα έμπρακτα, επιστρέφοντας τα παρανόμως εισπραχθέντα….»**

Σε αντίθεση με τους παραπάνω Βρετανούς βουλευτές που -κάποτε έτρωγαν βελανίδια ενώ εμείς χρυσόσκονη- ξεστόμισαν τη λέξη συγγνώμη κοιτώντας το κοινό στα μάτια, η συγγνώμη των πολιτικών μας ακόμη εξετάζεται, ψάχνεται, «διερευνάται» μέσω θολών Εξεταστικών.

Ενώ οι Βρετανοί βουλευτές, έχουν το θράσος να ονομάζουν τα δικά τους ανομήματα σκάνδαλα, οι δικοί μας, πιο σεμνοί και μετριοπαθείς περιορίζονται στο… «υποθέσεις», κι ας είναι είναι μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων.

Πολιτικοί με όραμα.

.

.

.

[*] Ρόμπερτ Μουζίλ, Άνθρωπος χωρίς ιδιότητες.
[**] Παύλος Τσίμας, «Τα Νέα» 5.6.10

.

.

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.