αγριμολογος

Θυμάμαι, αναρωτιόσουν. Πόσο ευκολότερα περιγράφει κανείς μια γνώριμη εμπειρία συζητώντας την με άλλους ή με τον εαυτό του. Πόσο εύκολα ελέγχεται η έκφραση επάνω στη συζήτηση. Στον γραπτό λόγο αναζητάς μονίμως περιστασιακά άλλοθι, πληθαίνει η ζήτηση των καταφύγιων στις δύσκολες ώρες των συνεχών, πολύτιμων άλλωστε παύσεων που, ενίοτε αποδεικνύονται πιστοί παραστάτες, σύντροφοι στην υπέρβαση και, γνωρίζεις καλά, ό,τι από ειπωμένο γίνεται γραμμένο αποκτά ισχύ, προάγει το έδαφος σε έδαφος πολύτιμο, έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε μέρη που κανείς ποτέ δεν διάβηκε -έστω κι αν ξέρεις ότι αυταπατάσαι όμως· κρύο βροχή άνεμος τυφώνας όλα· σε αφήνουν ανέπαφο· βρίσκεσαι σε μονοπάτια άλλα. Μακάρι να γνώριζα νωρίτερα, τη γοητεία της διάλυσης, της ανασύνταξης και τις όποιες μαγικές απειλές που κρύβουν οι γραπτοί στίχοι. Τώρα, τα χρόνια εμφανίζουν επάνω μου αμέτρητα στρώματα σκουριάς, νιώθω σαν εκείνα τα παλαιά όπλα βουτηγμένα σε σκόνη συντήρησης, όπλο άοπλο πολεμικού μουσείου. Εξ ου κι ο αιώνιός μου

δισταγμός.

.

.

photo©George Eastman, 1971

.

.

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.