αγριμολογος

Η χώρα. Οι σκιές που την κατοικούν. Οι λίγοι αιρεσιάρχες της Uqbar(*) βλέπουν την ατέρμονη χειμέρια νάρκη· ζουν ανήμποροι να αντιδράσουν, κολυμπούν υποχρεωτικά  μέσ’ την πλεονάζουσα σούπα των θεωρητικών της ένδειας, της μη ενεργής ασκήσεως στα μηνύματα, στα μήντια, παντού. Το ιδεολογικοποιημένο σκουπίδι, ο αμοραλισμός προβάλει σαν ευφυΐα, από κάτω προσκυνούν ατέλειωτοι θαυμαστές. Οι αντιστροφές καλπάζουν γιγαντώνονται, προβάλλονται. Ξεφυλλίζεται μια εικονογραφημένη πραγματικότητα δίπλα σε στοίβες ορατών κι αοράτων σκουπιδιών και· πάνω-πάνω έντεχνα προβάλλουν οι υπέρτατες αξίες της Αναγνωρισιμότητας, αυτές ρυθμίζουν και ρυθμίζονται μέσω του Μέσου. Όλα θυμίζουν βιογραφικό πριονισμένου δέντρου.

Ο Χόρχε του κάκου επιμένει: «Κλασικό είναι το παράδειγμα με το κατώφλι που υπήρχε μόνο όσον καιρό καθόταν εκεί ένας ζητιάνος, κι εξαφανίστηκε όταν ο ζητιάνος πέθανε. Συχνά, λίγα πουλιά ή ένα άλογο έσωσαν τα ερείπια ενός αμφιθεάτρου.»(**)
.
.
.
(*)Uqbar, χώρα του πλανήτη Tlön, από τις «Μυθοπλασίες» του Χόρχε Λούις Μπόρχες, μετάφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδόσεις Ύψιλον/Βιβλία.

(**) απόσπασμα από το ίδιο βιβλίο

.

.

photo©Vito Acconci, 1969

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.