αγριμολογος

πολύ αργά, προσχηματικά, όταν όλα έχουν πλέον τελειώσει...

Είναι άκρως διχαστικό να στρέφεται εντέχνως το ένα στρώμα των εργαζομένων ενάντια στο άλλο. Το «διαίρει και βασίλευε» πάντα βόλευε την εκάστοτε εξουσία, το αυτό ισχύει και στον πλανήτη ονόματι Ελλάδα, ναι η χώρα μας είναι ένας ιδιαίτερος πλανήτης φυτεμένος στον πλανήτη Γη που κυριαρχεί το τελευταία εξάμηνο στα δελτία ειδήσεων των αδηφάγων θηλαστικών, απόγονων των homo sapiens. Πέρα από την παγκόσμια, ευρωπαϊκή χρηματοπιστωτική κρίση ή μάλλον κρίση ενός αδυσώπητου –όπως εξελίσσεται- καπιταλισμού, υπάρχει κι η ελληνική ιδιαιτερότητα, δεν μιλώ για το ομώνυμο στοχαστικό βιβλίο του Καστοριάδη -καμία σχέση με τον τραγέλαφο της σύγχρονης Ελλάδας…

Το «διαίρει και βασίλευε» δεν είναι μόνο ο διαρκής ευσεβή πόθος της εκάστοτε εξουσίας, δεν φταίει μόνο αυτή -υπάρχει κι «η βασιλεία του φιλοτομαρισμού» –το συμφέρον της συντεχνίας.

Δεν είδα ποτέ γιατρούς να εντάσσουν στα αιτήματά τους το φακελάκι, ούτε υπαλλήλους της πολεοδομίας να εντάσσουν στα αντίστοιχα δικά τους (όπως προσφάτως για ενιαίο μισθολόγιο) το διαχρονικό λάδωμα που όλοι γνωρίζουμε κοκ. Τέλος, ακούσατε ποτέ την ομοσπονδία των δημοσίων υπαλλήλων, την «πανίσχυρη» ΑΔΕΔΥ να απεργεί, να κινητοποιείται δείχνοντας την αλληλεγγύη της στις εκατοντάδες χιλιάδες κ α θ η μ ε ρ ι ν έ ς απολύσεις ή για τη βάρβαρη κατάρρευση της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΣΣΕ) στον ιδιωτικό τομέα; Διαμαρτυρήθηκε ποτέ το δημοσιοϋπαλληλικό συνδικάτο για τους υπόλοιπους εργαζόμενους; Ακόμα και τώρα δεν δείχνουν εμπράκτως τη στήριξή τους στους υπολοίπους, τώρα που οι απολύσεις, το ψαλίδισμα των μισθών χτύπησε και τη δική τους πόρτα.

Αναγκάζομαι λοιπόν, στις παρούσες συνθήκες να συμφωνήσω με τη σκληρή πραγματικότητα, δεν είναι άλλη από αυτή:

«… Την χώρα από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα την έχουν «κυβερνήσει» 2.000 άνθρωποι. Μιλώ για τους 500 υπουργούς και υφυπουργούς του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας αλλά και ελάχιστους αριστερούς που έλαβαν κυβερνητικά πόστα στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Προσθέτω και τους 700 Γενικούς Γραμματείς και προέδρους Οργανισμών, που στην πλειοψηφία τους ήταν αποτυχόντες ή συνταξιούχοι Βουλευτές. Υπολογίζω και τους 800 Περιφερειάρχες, Νομάρχες και Δημάρχους που διαχειρίστηκαν τα τοπικά ρουσφέτια. Όλοι αυτοί οι 2.000 νοματαίοι ήταν που έκαναν την ζημιά στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Ψηφοφόροι τους, συγγενείς τους, συνάδελφοι τους, σύντροφοι τους, συνεργάτες τους, συντοπίτες τους, γειτόνοι τους, βοηθοί τους, βαφτισιμιοί τους, φίλοι τους, κουμπάροι τους, συμφοιτητές τους, ήταν αυτοί που πλημμύρισαν το δημόσιο.

Αυτοί δημιούργησαν τους υπεράριθμους. Αυτοί παρέκαμπταν το ΑΣΕΠ και φόρτωναν με ανίκανους το δημόσιο. Αυτοί δημιούργησαν τις στρατιές των συμβασιούχων τους οποίους μονιμοποιούσαν με το σταγονόμετρο αφού πρώτα τους «άρμεγαν» στις κάλπες. Άλλαζε ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως και η Κατεχάκη γέμιζε με Κρητικούς. Άλλαζε ο υπουργός Οικονομικών και το Σύνταγμα πλημμύριζε από Θεσσαλούς. Τα ίδια και στην ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, την ΕΥΔΑΠ, τα ΕΛΤΑ, τον ΟΣΚ, τον ΟΛΠ, τον ΟΣΕ, τις Μεταφορές, στις Τράπεζες (όταν ήταν κρατικές), στις Περιφέρειες, στις Αναπτυξιακές εταιρίες των Δήμων κοκ. Τα ονόματα των μεγάλων ρουσφετολόγων είναι γνωστά, δεν τα αναφέρω για να μην αδικήσω κάποιους άλλους υπουργούς, δημάρχους, Προέδρους, Γενικούς που και αυτοί έκαναν ό,τι μπορούσαν. Ελάχιστοι που διαχειρίστηκαν εξουσία όλα αυτά τα χρόνια δεν έκαναν διορισμούς. […] …»

Διαβάστε όλο το κείμενο του Στ. Θεοδωράκη, στο protagon.gr

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.