αγριμολογος

©agrimologos.com / από το αεροπλάνο, Αθήνα-Βρυξέλλες…

Κοιτάζοντας απ’ το παράθυρο τις ξεθωριασμένες από την απόσταση· ανθρώπινες φιγούρες που περπατούσαν στα πεζοδρόμια και τις άλλες τις βιαστικές, τις κάπως χορευτικές που ελίσσονταν ανάμεσα σε αυτοκίνητα και τραμ για να περάσουν στην απέναντι πλευρά του δρόμου· και προσπαθώντας να αδρανοποιήσει το βλέμμα του δίχως να εστιάζει σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο, πράγμα δύσκολο έως ακατόρθωτο, υπολόγιζε στο περίπου ταχύτητες, γωνίες, την κίνηση άψυχων και έμψυχων μαζών, αγνοώντας ηθελημένα την πρόσοψη ενός πανέμορφου, πρόσφατα ανακαινισμένου κτιρίου του δέκατου όγδοου αιώνα, με την αρχοντική σιωπή, ένα τετραώροφο από αυτά που αφθονούν στη πόλη, που ζει εδώ και είκοσι οκτώ χρόνια…

Εδώ σταματά η στιγμιαία· μάλλον θολή φωτογραφική αφήγησή μου. Μου φαντάζει, ενώ δεν είναι, ως περιγραφή ουτοπίας. Σταματώ λόγω θορύβων. Ο χρόνος κινείται. Καίει κάτω από τα πόδια. Ο χρόνος πάντα έτρεχε με ταχύτητα. Και τρέχει. Λεπτομέρεια: Δεν γνωρίζουμε Πού.

Δυσανασχετώ με οτιδήποτε θορυβοποιό. Πρόκειται για νοερό ψυχικό κανόνα, που όμως, ως ανήκοντας στο ατελές ανθρώπινο είδος, δεν τον τηρώ πάντα. Ας είναι.

Πριν δυο-τρεις μέρες είχα εκφράσει τη δυσαρέσκειά μου για τον στόμφο…

Δυσανασχετώ με ορισμένα γραπτά πολλών διακεκριμένων λογίων, καθώς περιέχουν στόμφο. Παραείναι πομπώδη για τα γούστα μου. Ο αείμνηστος Μαρωνίτης είναι ένα παράδειγμα, και να που (ίσως) συμφωνεί μαζί μου ένα γραπτό του Τάκη Σινόπουλου, αν και αυτός, ως ατελές ανθρώπινο ον, πολλές φορές, έχει υψώσει λίγο παραπάνω τη φωνή.

Ας διαβάσουμε το β’ Νυχτολόγιο του Τάκη Σινόπουλου:
Ακούγοντας τον Μαρωνίτη σε κάτι συσχετισμούς ενός ποιήματος του Σικελιανού κι ενός ποιήματος του Σεφέρη, ακούγοντας το «ωραίο» ποίημα του Σικελιανού, τι τούρτα, θεέ μου, κι αυτός μεγάλος ποιητής, ημίθεος, θεός, τουρτώδης, πομφολυγώδης, σπουδαιώδης, φουσκωμενώδης, πομπώδης, Ρωμαιώδης, Ρωμαίος αυτοκράτωρ με τα μπικικίνια του να κρέμονται, ώ θεέ μου, τι είναι τούτη η γλώσσα που κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει; Τάχα μετά σαράντα-πενήντα χρόνια, έτσι θα βλέπουνε τον Ελύτη, τον Σεφέρη κι εμένα (με συγχωρείτε) οι νεότεροι; έτσι πομπώδη, τουρτώδη και πομφολυγώδη;

Σύμπτωση: Ο αγριμολόγος ουδέποτε κατάφερε να διαβάσει ολόκληρο κριτικό κείμενο του Μαρωνίτη, χωρίς με αυτό να θέλει να αμφισβητήσει τη προσφορά του στα γράμματα – ζητεί επομένως συγγνώμη από το πλήθος των διακεκριμένων λογίων που τον εξυμνούν -και πολύ καλά κάνουν.

Προτιμώ τη διακριτική βραχνάδα στα τραγούδια του Λάκη Παππά από τους στρατευμένους αοιδούς που κραυγάζουν υψώνοντας με μένος τη γροθιά πολεμώντας την… ανισότητα και την αδικία. Άλλωστε με αυτή τη γροθιά πλούτισαν.

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.