αγριμολογος

Τι συνήθεια κι αυτή να θεοποιεί κανείς τα μουσικά του είδωλα τοποθετώντας τα στις παρυφές του Ολύμπου όταν φεύγουν απ’ τη ζωή. Δεν κατάλαβα ποτέ το λόγο, μιλώ ιδιαιτέρως για τα μουσικά είδωλα του κοινού τα οποία προβιβάζονται (μέσω του νου των ανθρώπων), σε φιλόσοφους, πολιτικούς επιστήμονες και σε άλλου είδους «οραματιστές» υψίστων… ιδανικών. Όσο ζούσαν ήταν παρά απλοί -καλοί, μέτριοι ή κακοί, αδιάφορο- μουσικοί, συνθέτες ή τραγουδοποιοί, τίποτε περισσότερο ή λιγότερο.

Μάλλον είμαι κουτός, κι ελπίζω να παραμείνω ως τέτοιος.

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.