αγριμολογος

Walt Whitman (1819-1892)

από το «Leaves of grass» ―απόδοση Μαριάννα Παπουτσοπούλου, 2017 (ανεκδ)

Ω ΕΓΩ Ο ΦΤΩΧΟΣ! Ω ΖΩΗ!

Ω εγώ ο φτωχός! ω ζωή!… ερωτήματα που επανέρχονται˙
Συρμοί ατελείωτοι απίστων— πόλεις που εντός τους μυρμηγκιάζει η βλακεία˙
κι ο εαυτός που ανειρήνευτος κατηγορεί τον εαυτό, ( ποιος άραγε στάθηκε πιο ανόητος από με, ποιος που του λείπει πιότερο η πίστη; )
Μάτια που μάταια ποθούν το φως — στόχοι αδιάντροποι— αγώνας που όλο ξαναρχίζει,
κι όλα να καταλήγουν σαν απρόσφορα— κι αργά τα ρυπαρά τα πλήθη που αντικρίζω ένα γύρο.
Χρόνοι άχρηστοι σαν αδειανοί, χαμένοι στη δική μου απραξία — πλεγμένοι φάδι με τον αδρανή, εμέ,
Το ερώτημα, εαυτέ! ακρότατα λυπητερό, επανέρχεται —ποιο το καλό μες σ’ όλα αυτά, φτωχέ εαυτέ, ζωή μου;
Απόκριση.
Ότι είσαι εδώ — ότι ζωή υπάρχει, και ταυτότητα˙
Ότι το παντοδύναμο το παίγνιο καλά κρατεί, και συ μπορείς να δώσεις, μερτικό σου, μια στροφή!

◉

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.