αγριμολογος

Είμαι γέννημα δύο ανθρώπων
που δε συνεργάστηκαν ποτέ,

εκτός από τη στιγμή
που αποφάσισαν την κατασκευή μου.

Γι’ αυτό και περιέχω μέσα μου
χιλιάδες αντιθέσεις
και όλες τις δυσκολίες του Θεού.

Από την Ξάνθη
με έφεραν το 1931 στην Αθήνα,
απ’ όπου έλαβα την Αττική Παιδεία,

όταν υπήρχε ακόμα στον τόπο μας
και Αττική και Παιδεία.

Άρχισα να ζω και να εκπαιδεύομαι
στην πρωτεύουσα,

ενώ παράλληλα
σπούδαζα τον έρωτα και την
ποιητική λειτουργία του καιρού μου.

Δε σπούδασα σε Ωδείο, και συνεπώς
γλίτωσα από το να μοιάζω με τα μέλη
του Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου.

Δε χρειαζόμουν
τα μαθήματα της μουσικής γιατί με
καθιστούσαν αισθηματικά ανάπηρο,

και ύπουλα με απομάκρυναν
από τους αρχικούς μου στόχους
που ήταν:

Να διοχετευτώ, να επικοινωνήσω,
και να εξαφανιστώ.

Έγραψα ποιήματα και τραγούδια,
και ασκήθηκα ιδιαίτερα

στο να επιβάλλω τις απόψεις μου
με δημοκρατικές διαδικασίες,

πράγμα που με ωφέλησε σαν έγινα
υπάλληλος τα τελευταία χρόνια.

Απέφυγα μετά περίσσιας βδελυγμίας
ό,τι τραυμάτιζε
το ερωτικό μου αίσθημα
και την προσωπική μου ευαισθησία.

Δε μελαγχολώ
για τα χρόνια που περνάνε.

Αν μου έλεγαν να τα ξαναζήσω,
θα με μελαγχολούσε περισσότερο.

Να αντιμετωπίσω τα ίδια λάθη και
την ίδια άγνοια για μία ακόμα φορά;
Δεν το θέλω.

Δε μετανιώνω για τα λάθη μου,
αλλά δε θα ήθελα να τα ξανακάνω,

όπως δε μετανιώνω
για τις ωραίες στιγμές μου
αλλά δε θα ήθελα να τις ξαναζήσω.

Με ενδιαφέρουν οι στιγμές που θέλω
να ζήσω, παρά οι στιγμές που έζησα.

Τώρα που ζω με τον εαυτό μου
βαθιά και απόλυτα, θέλω να μάθω
ποιος υπήρξα, τι σκέφτηκα, πώς έζησα,

και τί είναι αυτό που συνθέτει
την μελλοντική μου απουσία…

✳︎

Μάνος Χατζιδάκις

◉

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.