αγριμολογος

Pablo Picasso, Sur la terrasse -aquarelle

Τα γόνατα της Ρωξάνης

Δεν αποτελεί μέρος της αιώνιας αλήθειας να φοράς ψηλά τακούνια με χρυσούς κρίκους στις μύτες. Ούτε να προσπαθείς ν’αποσπάσεις τα πιο ωραία μέλη σου από τα δόντια του χρόνου. Πράσινα φύλλα πέφτουν με κρότο και σκεπάζουν το χώμα. Στο έδαφος φαίνονται περισσότερα απ’ ό,τι θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Σκέφτομαι, αν υπάρχει ο θάνατος είναι κυρίως η επιθυμία του ν’ανατρέπει τη φυσική τάξη των πραγμάτων. Δωσ’ μου το χέρι σου. Ο χρόνος δεν ψεύδεται και από τα τόσα που αποφαίνεται ίσως κάτι ν’απομείνει

στο δέρμα σου σαν ένα ελάχιστο ποσοστό αθανασίας.

*

[Νάσος Βαγενάς, Τα γόνατα της Ρωξάνης, Κέδρος 1987

◉

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.