[«πατριωτισμός»
27/11/2018 § Σχολιάστε
«Η πατρίς εδώ σας καλεί στρατιώται ανδρείοι», Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αφίσα διαστάσεων 56×83 εκ.(Εθνικό Ιστορικό Μουσείο)
Ο πατριωτισμός στη χώρα μας είναι ένα ιδιαίτερα «εκκεντρικό» θέμα. Τα παιδιά διδάσκονται για τους κατώτερους γειτονικούς λαούς και οι γειτονικοί λαοί με τη σειρά τους διδάσκονται περίπου, ή ακριβώς τα ίδια για τους γείτονές τους κ.ο.κ. Εμάς όμως μας ενδιαφέρει ο δικός μας λαός. Από παιδιά θεωρούμε ότι η δική μας οικογένεια είναι η καλύτερη της γειτονιάς, ίσως και της χώρας, άρα εμείς ως παιδιά έχουμε προετοιμαστεί καταλλήλως από τα μικράτα μας να μας κερδίσει ο πατριωτισμός και να δεχθούμε την κατωτερότητα «των άλλων», όποιοι κι αν είναι αυτοί, διότι «αυτοί» δεν είναι «εμείς». Μεγαλώνοντας, μαθαίνουμε από ορισμένους που αυθαδιάζουν συνεχώς και ασυστόλως, ότι ένας σοβαρός φιλόπατρις δεν επιτρέπεται να θεωρεί την πατρίδα του καλύτερη από τις άλλες, και ορισμένους αυτό μας προβληματίζει, διότι άλλα ξέραμε έως τώρα, «εμείς αλλιώς μεγαλώσαμε», κι αλλιώς τώρα τα βρίσκουμε και μας αποκαλύπτονται. Οι ακλόνητες σταθερές «Μας», κάποια στιγμή στη ζωή, γκρεμίζονται (θετικά) παταγωδώς.
Οι ιδέες είναι σαν τα λεωφορεία ή τα τρένα της γραμμής. Γενικώς οι ιδέες, στις οποίες κάποιοι προσθέτουν και επίθετα, όπως «νέες» ή «επαναστατικές» κ.α., είναι σαν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, έρχονται τακτικά και παίρνουν επιβάτες, άλλοτε τα μέσα αυτά είναι γεμάτα, άλλοτε μισοάδεια. Σε κάθε περίπτωση, για παράδειγμα ένα λεωφορείο, είτε άδειο είτε γεμάτο, δεν κουβαλά όλον τον πληθυσμό, παρά μόνο ένα απειροελάχιστο ποσοστό του –έτσι είναι κυρίως οι «νέες» ιδέες (κι ας έχουν γραφτεί εδώ και αιώνες), για ορισμένους από εμάς. Δεν υιοθετούνται π ο τ έ από όλους.
[Η απέραντη γοητεία της γραφής·
24/04/2018 § Σχολιάστε
«Πρωτοσπαθάριον»
©Dona Ruff / Fanatic 6 2014/Burn on book page/7 x 7 in.
Διαβάζω σημείωμά που είχα αντιγράψει από ένα, δεν θυμάμαι πιο, παλαιό κείμενο της δεκαετίας του 1940 που είχε κάποτε πέσει στη κατοχή μου:
Βαγενετία
Περιοχή της Ηπείρου, μνημονευομένη πολλάκις εις τα μεσαιωνικά κείμενα. Εις το νομισματικόν μουσείον Αθηνών υπάρχει μολυβδόβουλλον του Θ’ και Ι’ αιώνος ανήκον εις τίνα «Ευτρόπιον, βασιλικόν πρωτοσπαθάριον και άρχοντα Βαγενετίας». Κατά την εποχήν του Καρόλου Β’ του Ανδηγαυού και του Φιλίππου Α’ του Τάραντος, δηλαδή μεταξύ των ετών 1285 και 1331, κατέφυγον εκ της Κερκύρας αθίγγανοι, εις τους τους οποίους παρεχωρήθη εν Κερκύρα τιμάριον. Εν Ηπείρω υπάρχει και σήμερον χωρίον Βαγενήτι.
ΥΓ:
Βαγενήτι: Κοινότης της επαρχίας Δωδώνης του νομού Ιωαννίνων. Κάτοικοι 159 τη δεκαετία του 1940…
(σήμερα είναι οικισμός με το όνομα Βαγενίτι, με 76 κάτοικους -ανήκει στο Δήμο Ζίτσας, στη δημοτική ενότητα Πασαρώνος)
[testificor·
14/04/2018 § Σχολιάστε
© Ophélie Asch ‘Taïga, 2016’ -Courtesy Galerie Hopkins, Paris
«νομίζω πως το φυτό μου θα μπορούσε να βραβευτεί για τον ενάρετό του βίο«
[Η πριγκίπισσα της Πάρμας στο ‘Αναζητώντας το Χαμένο Χρόνο‘, του Μαρσέλ Προυστ]
Σχολαστικοί οι μάρτυρες της ζωής· γράφουν σελίδες που θα μπορούσαν στο μέλλον να χρησιμεύσουν, τις βάζουν στο συρτάρι ελπίζοντας ότι κάποια μέρα η τύχη θα φροντίσει να τις επαναφέρει ξανά κοντά τους· εξ ου κι οι στιγμιαίοι δισταγμοί πριν πετάξουν απαρχαιωμένες σημειώσεις στο καλάθι των αχρήστων, διότι ως σχολαστικοί μάρτυρες δεν συγχωρούν σχεδόν ποτέ. Συνεχίζουν με αυτή την ιδιότητα λόγω της βολικότητάς της· συνεχίζουν έως τα γηρατειά, έως ότου αφανιστούν.
- testificor (λατ.) – επιμένουν
[dulcis incertae·
07/04/2018 § Σχολιάστε
Δύσκολο να πεις κάτι πειστικό όταν οι πράξεις του πλήθους έρχονται σαν πουλιά καταπάνω σου κι οι βέβαιες σκέψεις που το διέπουν είναι εύπλαστες ως μίαν άχνα στο γυαλί που διαρκώς παραμορφώνεται αλλάζοντας μορφή και οφείλεις να καταλάβεις επιστρατεύοντας μιαν ειλικρινή κολακεία να του μετατρέψεις το κάρβουνο σε κόσμημα να του προσδώσεις κύρος αντικειμενικότητα μορφή ύπαρξη δόξα παράδοση κυρίως αιωνιότητα και τη στιγμή που αποχωρείς ηττημένος θολώνοντας τρυφερά τη αγένεια του πλήθους κρύβοντας το γεγονός ότι έχεις μείνει άναυδος τώρα πρέπει να χειριστείς με αβρότητα την υποχώρησή σου χωρίς υπεροπτική αβεβαιότητα την υπέροχη γλυκιά αβεβαιότητα απέναντι στην ωμή δύναμη της ακατέργαστης ζωής.
dulcis incertae (λατ.) = γλυκιά αβεβαιότητα
αγριμολογος 