αγριμολογος

Φύλλο 31

Όπως ο σκύλος που γυρίζει επιδιώκοντας να δαγκώσει την ουρά του, επιμένει για λίγο αργά κι υπομονετικά έως ότου τον τυλίξει, τον συνεπάρει το συναίσθημα του πείσματος για το άπιαστο της επιδίωξης, επιταχύνει· ξάφνου σταματά· μια παγωμένη φιγούρα, και ξανά πάλι το γνωστό δαιμονικό στροβίλισμα που όσο περνά ο χρόνος· ο στρόβιλος εντείνεται, πιο γρήγορα, πιο αστραπιαία, ο όγκος του σκυλιού παύει να ξεχωρίζει, το γυμνό μάτι διακρίνει πλέον μιαν ελλειπτική σβούρα όμοια με το ηλιακό μας σύστημα κοιτώντας το από το διάστημα, από ένα άλλο γειτονικό, παρόμοιο σύστημα σε quick motion. Στο κέντρο διαφαίνεται το ασυγκίνητο, αμερόληπτο, ουδέτερο φωτεινό του ήλιου, δεν υπαινίσσεται τίποτα, μόνο Είναι. Υπάρχει δίχως κάποιον παρακμασμένο διαβρωτικό πεσιμισμό, δεν επιθυμεί να προσαρτήσει κάτι, μόνο Είναι. Στέκει. Είναι για να αισθανθούμε εκείνη τη βαθιά, ζωντανή ενότητα, να μην χαθούμε στο παιχνίδι των ερμηνειών, το Είναι δεν χωρά στο προκρούστειο κρεβάτι, μόνο στέκει αυτούσιο, πλήρες και ταυτόχρονα ατελές όπως η φύση, η πάντα ασύμβατη με την τελειότητα φύση. Ο σκύλος, το έδαφος, ένα αμμώδες περιβόλι πάνω στο οποίο στροβιλίζεται, διαταράσσει τους λιλιπούτειους κρατήρες ενός μυρμηγκολέοντα, κρυμμένος στον πυθμένα τους (θα έπρεπε να) καιροφυλακτεί για τη λεία του, τώρα διερωτάται ως προς την απρόσμενη συμπεριφορά του σκύλου. Όταν ο Κάφκα προσπαθεί με τη γνωστή του διορατικότητα να διεισδύσει στη συνείδηση αυτού του ζώου στο «Αναζητήσεις ενός σκύλου»* θέτοντας ερωτήματα για τον βουβό παραλογισμό της ύπαρξης, αγνόησε την ύπαρξη του εδάφους κάτω από τα πόδια του σκύλου, ακόμη κι όταν επιχειρεί (ομολογώ με επιτυχία) να αισθανθεί το σημείο προσέγγισης στο ανθρώπινο, τη στιγμή της αφύπνισης, στο πρώτο

ξύπνημα.

__________
[*]«Investigations of a Dog» –διήγημα του Φραντς Κάφκα (Forschungen eines Hundes) γραμμένο το 1922. Εκδόθηκε το 1931, επτά χρόνια μετά το θάνατό του.

[α’ δημοσίεση 15/05/2010

◉
.
.
.