αγριμολογος

κάποια ανεπαίσθητα νήματα μας ακολουθούν. πάντα. μπορούμε να τα ονομάσουμε και βιώματα αν θέλουμε, δεν είναι όμως απαραίτητος ένας όρος γιατί ότι είναι ανεπαίσθητο κουβαλά τη γοητεία της ασάφειας, ενός θολού ατμοσφαιρικού τοπίου, ενός μίγματος ας πούμε ομίχλης ή αχλής μέσ’ την καθαρότητά του. αυτά τα «ανεπαίσθητα» μπορεί να τα έχουμε ζήσει, μπορεί και όχι· μην ξεχνάμε πως τόσα συνδέονται με μνήμες άλλων αισθήσεων· γι’ αυτό λοιπόν κι εγώ δεν τολμώ αυθαίρετες προσεγγίσεις, τις αφήνω σε αυτούς που καταγίνονται με τις ερμηνείες των ονείρων.

σήμερα, λέει η επιστολή, σου στέλνω τα τρία πρώτα κεφάλαια. δεν υπάρχω για να θαυμάζω απαντώ στο εαυτό μου, γιατί παρατηρώ «παρέες που ανηφόριζαν κρατώντας ανεμώνες» όπως είπε κάποτε ο Ταχτσής, κι άρπαξα το πρώτο μολύβι που βρίσκονταν κοντά μου πριν χάσω τις μορφές τους, δεν έχω όμως σκοπό να αποτυπώσω τα πολλά, γιατί τα πολλά με τρομάζουν, είναι σαν το ατελείωτο σχοινί μιας αγχόνης, αυτά· για μην απορείτε ότι «αφού τα λέω» γιατί δεν τα αποτυπώνω όπως επιζητά το κοινό γούστο. «τα λέω» δεν σημαίνει συμφωνώ. σημαίνει αυτό που δεν μπορείτε να διανοηθείτε.

τι αέρας και πως μάζευε τα φύλλα μαζί με το χώμα κι έτρεμε ολόκληρη η γειρτή λεύκα, θυμήθηκα εκείνη την πλαστική καουμπόικη άμαξα που κάποτε κυνηγούσα ενώ τα φύλλα της μουριάς έπεφταν σωρηδόν σκεπάζοντας τη μικρή αυλή· και άλλες σκέψεις έρχονται με τρένα και· άλλο χρόνο δεν διαθέτω να σκαλίζω στοίβες τυπωμένων βιβλίων. άστοχοι, αμφίβολοι χειρισμοί μιας ανύπαρκτης εκφραστικής επάρκειας που παραλύουν κάθε διάθεση. πολλά δίνουν αφορμή να διατυπωθούν σκέψεις, να βοηθήσουν να προσδιοριστεί ένα στίγμα προσέγγισης, ίσως από εκεί να ξεπηδήσουν αιτίες και άλλα αποτελέσματα, στο μεταξύ ξέχασα να σημειώσω ότι η καουμπόικη εκείνη πλαστική άμαξα με τα έξι άλογα των παιδικών μου χρόνων είχε τότε χαθεί μυστηριωδώς.