αγριμολογος

Ημιτελές Δέκα

Εικόνα σαν σκηνή από ταινία —ένας άντρας ριγμένος στον καναπέ, χαμένος κάπου ανάμεσα σε σκέψεις. Hard rock μουσική. Αίσθηση αποστασιοποίησης. Φορά καπέλο· ρίχνει σκιά στο πρόσωπό του. Γυαλιά σκούρα ηλίου. Σαν ν’ αποφεύγει την άμεση επαφή με τον κόσμο. Εικόνα που αποπνέει μια αίσθηση χαλαρότητας. Αποξένωσης ή εξάντλησης. Αδιαφορία· ή στιγμές όπου η πραγματικότητα λιώνει κάτω από τους εκκωφαντικούς ήχους της μουσικής. Αγνοεί τους ήχους της πόλης. Του κόσμου που συνεχίζει να υπάρχει.

◉

[όλα κατηγορίας «ημιτελές»

Ημιτελές Εννιά

©Στρ. Φουντούλης

Η μνήμη, αυτό το ληθαργικό πλάσμα. Βυθισμένο σε σκιές παλιών εικόνων. Θύμισες που έρχονται θολές. Αποσπασματικές. Σαν φως που διαθλάται μέσα από νερό. Το βάρος του λειψού. Αυτού που χάθηκε. Αυτού που δεν ολοκληρώθηκε. Αυτού που βαραίνει την ύπαρξη, όπου οι αισθήσεις παίζουν το παιχνίδι της παραπλάνησης.

Μήπως η μνήμη αδρανεί από επιλογή; Μήπως το παρελθόν πάντα φθείρεται και πάντα ξεθωριάζει αφήνοντας πίσω του μονάχα ίχνη· ή μήπως η εικόνα που ζήσαμε και ξέραμε, δεν ήταν ποτέ· απολύτως καθαρή.

◉

[όλα κατηγορίας «ημιτελές»

Ημιτελές Οκτώ

Βροχή. Ασταμάτητη βροχή. Ο κόσμος έμοιαζε να λιώνει. Να διαλύεται κάτω από το βάρος του νερού. Οι σταγόνες έπεφταν με ρυθμό που θύμιζε παλμό. Ένας αέναος χτύπος της καρδιάς του ουρανού. Αντί για ζωή, έφερνε διάβρωση. Ένα χρόνο τώρα. Ο ουρανός δεν είχε βάλει στόμα μέσα. Πάνω σε πόλεις. Σε χωράφια. Πάνω σε ανθρώπους που είχαν ξεχάσει πώς είναι να βλέπουν κάτι άλλο πέρα από το γκρίζο.

Τα πρόσωπα των ανθρώπων είχαν αλλάξει. Το δέρμα τους υγρό. Τα μάτια τους θολά. Έμεναν μισόκλειστα ν’ αντέξουν το μαστίγωμα της βροχής. Στέκονταν στις στάσεις, κάτω από κατεστραμμένες ομπρέλες, χωρίς να περιμένουν κάτι. Η βροχή είχε διαβρώσει προσδοκίες, όπως έκανε και με τους τοίχους, τις στέγες, τα δέντρα που στέκονταν γυμνά από φύλλα.

Το νερό είχε γίνει ο ήχος του κόσμου. Το πλαφ και πλιτς: ο απόλυτος ρυθμός, τόσο γνώριμος που σχεδόν ξεχνούσες ότι υπήρχε. Τα ποτάμια είχαν ξεχειλίσει, τα δάση είχαν βυθιστεί, τα σπίτια είχαν γίνει πλωτές σκιές. Κανείς δεν μιλούσε για το τέλος. Ούτε για το πότε είχε αρχίσει. Έβλεπαν την ίδια εικόνα. Ξανά και ξανά: το νερό να πέφτει, το χώμα να υποχωρεί, τα όρια να χάνονται.

Με τη συνεχόμενη βροχή, όλα είχαν βρει έναν νέο ρυθμό. Οι άνθρωποι έμαθαν να ζουν χωρίς ήλιο. Έμαθαν να περπατούν στο νερό μέχρι τα γόνατα. Άφηναν τα βήματά τους να χάνονται σε λίμνες που κάποτε ήταν δρόμοι. Κάποιοι πίστευαν ότι η βροχή δεν ήταν τιμωρία, αλλά καθαρμός, ένα τελετουργικό που καθυστερούσε να τελειώσει.

Κάποιοι όμως ήξεραν. Ήξεραν ότι η βροχή δεν είχε σκοπό. Δεν υπήρχε λύτρωση, ούτε τέλος. Μόνο σταγόνες που έπεφταν. Ασταμάτητα, σαν την ίδια την αιωνιότητα που έσταζε αργά. Μέσα σε έναν κόσμο που πλέον δεν θυμόταν τι σήμαινε να είναι στεγνός.

◉

[όλα κατηγορίας «ημιτελές»

Ημιτελές Επτά

Τα τείχη στέκονταν εκεί, ακλόνητα, ένα σταθερό όριο ανάμεσα σε δύο κόσμους που δεν ήθελαν, αλλά και δεν μπορούσαν, να ενωθούν πλήρως. Από τη μία πλευρά, ο κόσμος της λογικής και της τάξης. Μια πραγματικότητα γεμάτη δομή, κανόνες και ευθύγραμμες γραμμές που ακολουθούσαν μια προβλέψιμη πορεία. Από την άλλη, ο κόσμος του χάους, της αβεβαιότητας και των αναρχικών ονείρων, όπου το απροσδόκητο είχε πάντα τον τελευταίο λόγο.

Τα τείχη δεν ήταν απλώς ένα εμπόδιο. Ήταν μια πρόσκληση, μια πρόκληση. Οι τσιμεντένιες γραμμές τους, σκληρές και αμετακίνητες, έλεγαν: «Μπορείς να δεις, αλλά όχι να περάσεις. Εδώ τελειώνεις εσύ και ξεκινά κάτι άλλο». Κι όμως, κάθε ελάχιστο κενό ανάμεσα στα αγκαθωτά σύρματα πάνω από τα τείχη, άφηνε μια υπόνοια ελευθερίας, μια υπόσχεση ότι, αν είχες το θάρρος να κοιτάξεις βαθύτερα, ίσως να έβρισκες τον τρόπο να φτάσεις στην άλλη πλευρά.

Αυτό το όριο δεν ήταν μόνο φυσικό. Ήταν και εσωτερικό. Τα τείχη χώριζαν τη βεβαιότητα από την αμφιβολία, την ασφάλεια από τον κίνδυνο. Αλλά ταυτόχρονα τα ένωναν, όπως μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στο φως και τη σκιά. Ήταν η υπενθύμιση ότι οι δύο κόσμοι δεν μπορούσαν να υπάρξουν ο ένας χωρίς τον άλλον, έτσι αποκτούσαν νόημα.

Κι έτσι, τα τείχη παρέμεναν εκεί, αμετακίνητα, όχι για να αποτρέψουν· να προκαλέσουν.