[κατά την επιστροφή·
16/02/2020 Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο [κατά την επιστροφή·
[2]
«À la recherche du temps perdu no5», 1990 -Στρ.Φουντούλης, ακρυλικό σε καμβά 90×90 εκ.
άσκηση
Γραμμένη με τεράστια γράμματα κραύγαζε η λέξη «ησυχία», γύρω της σύννεφο μικροσκοπικά μυγάκια-αιωρούμενες απορίες όπως αυτή είναι η ζωή της ζωής και· η ζωή έχει τη δική της ζωή μακριά από κουφάρια του μέλλοντος, των θορύβων του δρόμου των κλειδιών των βημάτων των σεντονιών το σβήσιμο του κεριού, γιατί οι άνθρωποι δεν επιπλέουν, πάραυτα άνθρωποι επιπλέουν, τέρατα παραμένουν μοναχικά, αφήνονται στη διαχείριση των πραγμάτων πίσω από πυκνά σύννεφα αιωρουμένων αποριών κι απελπισμένων βλεμμάτων. Κατά την επιστροφή, την ώρα που καθορίζουμε τα μακρόπνοα, ρώτα με αγάπη μου, ρώτα με· πριν ακουστεί, σειρήνα ασθενοφόρου.
*
[Α’ δημοσίευση 02.07.2011 >
άσκηση
25/12/2019 Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο άσκηση
[4]
Αν φερ’ ειπείν καθόταν στη μπροστινή θέση, θα της ζητούσα μία εξήγηση· θα απαντούσε ότι ήδη γνώριζα τους λόγους. Το γράμμα βάραινε στο χέρι μου, το άφησα να πέσει στο πάτωμα. Αγγίζοντας τη φωτογραφία της στη τσέπη, σκέφτηκα το περιστατικό με τη σπασμένη ομπρέλα, έφερνε στο νου τα περί αστείων καταστάσεων. Μάλιστα. Αν εξαιρέσει κανείς το γράμμα, τα τριαντάφυλλα, τη βαριά, σκοτεινή σιωπή γύρω μου, το γεγονός δεν μπορεί να εκληφθεί ως τραγωδία, αντιθέτως.
*
Α’ δημοσίευση 17.10.2011 >
[ασκήσεις]
άσκηση
14/03/2019 Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο άσκηση
[1]
Ο ήλιος προσπαθεί να κρυφτεί, κρύβεται για λίγο αλλά παραμένει ορατός, κι υπάρχει ένα βαθυκόκκινο που πλημμυρίζει τα πάντα -ορατό μόνο· όταν το βγάλεις από το νου.
[β’ δημοσίευση]
αγριμολογος 