[κοπάδι·
14/03/2025 § Σχολιάστε
Η αληθινή ζωή είναι απούσα,
Δεν είμαστε στον κόσμο
Αρθρούρος Ρεμπώ
’Ενας κόσμος ασφυκτικός, όπου η κανονικότητα επιβάλλεται με τρόπο μηχανιστικό, σαν να μην υπάρχει χώρος για το απρόβλεπτο, το ανθρώπινο, το περιττό.
Η τυπολατρία γίνεται εργαλείο ελέγχου, όχι τόσο για να προστατεύσει, αλλά για να διαγράψει όσους δεν χωρούν στα καλούπια. Και το ξεβράσμα αυτών των «περιττών» είναι ίσως το πιο εφιαλτικό στοιχείο – μια κοινωνία που λειτουργεί σαν μηχανή απόρριψης και συμμόρφωσης.
Είναι ένας κόσμος όπου η ομοιομορφία παρουσιάζεται ως τάξη, αλλά στην πραγματικότητα είναι εξάλειψη της ποικιλίας, της αντίθεσης, της ζωής.
Ο κανόνας, στην ιδιωτική ζωή όσο και η φαύλη γραφειοκρατία, υπερισχύει των γνήσιων ανθρώπινων αναγκών.
Το διαφορετικο ξεβράζεται, αποκλείεται, εξορίζεται. Το απρόβλεπτο πνίγεται , όπως η εξαίρεση, κι η μοναδικότητα.
Ο κανόνας είναι να ακολουθεί κανείς το κοπάδι. Ναι, αυτός είναι συχνά ο ανεπίσημος κανόνας της κοινωνίας: να ακολουθείς το κοπάδι συγκεκριμένη ιδειολογικής κάστας και πάστας ανθρώπων. Τους χειροκροτητές κακόφωνων συναυλιών. Το κοπάδι προσφέρει ασφάλεια – εκεί μέσα, η ευθύνη διαχέεται, η ατομική σκέψη υποχωρεί μπροστά στην ομαδική κατεύθυνση. Αλλά αυτή η ασφάλεια είναι επίφαση, γιατί συχνά σημαίνει παραίτηση από την ατομική ελευθερία.
◉
[παράδοξη κομψότητα, φροντισμένη και τυχαία·
24/02/2025 § Σχολιάστε
Τόσα χρόνια, τόσα ταξίδια, τόσα χιλιόμετρα…
Διασχίζοντας δεκάδες χωριά και κωμοπόλεις της χώρας μας αλλά και της Ευρώπης, συχνά γοητεύομαι από την «επιμελώς» άναρχη πολεοδομική αισθητική τους, βρίσκεται κανείς μπρος σε ένα διαρκές αστάθμητο, μια ισορροπία μεταξύ παράδοσης και αδέξιας μοντερνικότητας. Μια περίεργη γοητεία. Μια ασυνείδητη, παράδοξη κομψότητα, όπως αυτή που συναντά κανείς σε παλιά καφενεία, μικρά εμπορικά ή αυλές με μισοξεβαμμένες καρέκλες και ασύμβατα χρώματα, όπου η αισθητική διαμορφώνεται χωρίς πρόθεση, αλλά τελικά αποκτά ταυτότητα. Πρόκειται για μια διαρκής αβεβαιότητα μεταξύ παράδοσης και νεωτερικότητας, συντηρητισμού και αυθορμητισμού.
Μικρά χωριά και πόλεις έχουν συχνά ένα γούστο που μοιάζει ασύνδετο, αλλά οργανικό, με μια αδιόρατη συνοχή που μόνο κάποιος εκ των έσω μπορεί να αντιληφθεί. Είναι σαν τη σκόπιμη ακαταστασία που δείχνει αβίαστη, αλλά στην πραγματικότητα είναι βαθιά ριζωμένη σε κοινωνικά μοτίβα και συλλογικές αναμνήσεις. Όλα εικόνες μιας διαρκούς εξαλισσόμενης κοινωνίας των ανθρώπων.
Το ταξίδι της ζωής.
◉
[αίσθηση αποξένωσης ·
08/02/2025 § Σχολιάστε
Ημιτελές Δέκα
Εικόνα σαν σκηνή από ταινία —ένας άντρας ριγμένος στον καναπέ, χαμένος κάπου ανάμεσα σε σκέψεις. Hard rock μουσική. Αίσθηση αποστασιοποίησης. Φορά καπέλο· ρίχνει σκιά στο πρόσωπό του. Γυαλιά σκούρα ηλίου. Σαν ν’ αποφεύγει την άμεση επαφή με τον κόσμο. Εικόνα που αποπνέει μια αίσθηση χαλαρότητας. Αποξένωσης ή εξάντλησης. Αδιαφορία· ή στιγμές όπου η πραγματικότητα λιώνει κάτω από τους εκκωφαντικούς ήχους της μουσικής. Αγνοεί τους ήχους της πόλης. Του κόσμου που συνεχίζει να υπάρχει.
◉
[όλα κατηγορίας «ημιτελές»
[αυτού που χάθηκε·
04/02/2025 § Σχολιάστε
Ημιτελές Εννιά
©Στρ. Φουντούλης
Η μνήμη, αυτό το ληθαργικό πλάσμα. Βυθισμένο σε σκιές παλιών εικόνων. Θύμισες που έρχονται θολές. Αποσπασματικές. Σαν φως που διαθλάται μέσα από νερό. Το βάρος του λειψού. Αυτού που χάθηκε. Αυτού που δεν ολοκληρώθηκε. Αυτού που βαραίνει την ύπαρξη, όπου οι αισθήσεις παίζουν το παιχνίδι της παραπλάνησης.
Μήπως η μνήμη αδρανεί από επιλογή; Μήπως το παρελθόν πάντα φθείρεται και πάντα ξεθωριάζει αφήνοντας πίσω του μονάχα ίχνη· ή μήπως η εικόνα που ζήσαμε και ξέραμε, δεν ήταν ποτέ· απολύτως καθαρή.
◉
[όλα κατηγορίας «ημιτελές»
αγριμολογος 