αγριμολογος

Πασκάλ Μπρικνέρ: Δύο έθνη σώζουν σήμερα την τιμή του ελεύθερου κόσμου, η Ουκρανία και το Ισραήλ

Στη σκιά της επετείου από τη δολοφονική επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου του 2023 και με αφορμή την ισραηλινή αντεπίθεση εναντίον της Χεσμπολάχ, ο Γάλλος στοχαστής και συγγραφέας Πασκάλ Μπρικνέρ γράφει στο περιοδικό Le Point ότι «ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με τους μουλάδες της Τεχεράνης».

Το άρθρο του Πασκάλ Μπρικνέρ

Ας φανταστούμε λίγο το φθινόπωρο του 1989, ενώ οι άνθρωποι πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα ξεσηκώνονταν ενάντια στη σοβιετική κυριαρχία, η Ουάσινγκτον, το Παρίσι, το Λονδίνο και το Βερολίνο να ζητούσαν από τους διαδηλωτές να μείνουν ήσυχοι και να περιμένουν καλύτερες μέρες [δυστυχώς αυτή ήταν η θέση του Φρανσουά Μιτεράν, ο οποίος φοβούμενος την επανένωση της Γερμανίας υποστήριξε το πραξικόπημα των νοσταλγών της ΕΣΣΔ κατά του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ το 1991]. Τσέχοι, Πολωνοί, Ούγγροι δικαίως θα μας είχαν αποκηρύξει. Δεδομένου των αναλογιών, ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή σήμερα μας προσφέρει τη μοναδική ευκαιρία να βάλουμε ένα τέλος στο καταστροφικό καθεστώς της Τεχεράνης από το 1979. Είναι ένα στρατηγικό περιθώριο που δεν θα έχουμε την τύχη να ξαναβρούμε σύντομα.

Από τότε που το Ιράν δημιούργησε τον «Άξονα της Αντίστασης» κατά του Εβραϊκού κράτους, οι proxies του, Χαμάς, Χεσμπολάχ, Χούτι, έσπειραν αμείλικτα τον θάνατο στην περιοχή, αδιαφορώντας για τη μοίρα των Παλαιστινίων, απλώς ενδιαφερόμενοι για τα συμφέροντα του προστάτης τους. Ο ισλαμιστικός καρκίνος που εξαπλώθηκε σε όλο τον πλανήτη, συμπεριλαμβανομένων των Σιιτών και των Σουνιτών, από τη δεκαετία του 1980 ξεκίνησε με τον Αγιατολάχ Χομεϊνί και γέννησε αυτές τις αναρίθμητες μεταστάσεις που είναι η Αλ Κάιντα, το Ισλαμικό Κράτος (ακόμα κι αν μισούν ο ένας τον άλλο) και οι πολλαπλές σέκτες τζιχαντιστών που προέρχονται από τη Μουσουλμανική Αδελφότητα και υποστηρίζεται από την Τεχεράνη.

Για όλη αυτή την κατάσταση η Γαλλία έχει ιδιαίτερη ευθύνη αφού φιλοξένησε και προστάτευσε στο Neauphle-le-Château, το 1978 και το 1979, τον μελλοντικό Αγιατολάχ Χομεϊνί, εξ αιτίας μιας τυφλωμένης υπό τον Ζισκάρ ντ’Εστέν δεξιάς ενθαρρυμένης από τη διανόηση εκείνων των χρόνων, συμπεριλαμβανομένου του Μισέλ Φουκώ, ο οποίος χαιρέτισε τα γεγονότα στο Ιράν ως «πνευματική επανάσταση» και περιέγραψε τον Χομεϊνί ως «Άγιο άνθρωπο».

Ο Ιρανός φιλόσοφος Daryush Shayegan το είχε επαναλάβει πολλές φορές: η πτώση της Ισλαμικής Δημοκρατίας θα επιφέρει μοιραίο πλήγμα στο πολιτικό Ισλάμ και θα αναγκάσει τις αραβο-μουσουλμανικές κοινωνίες να εγκαταλείψουν σταδιακά τον θρησκευτικό σκοταδισμό για πιο πολιτισμένες προσαρμογές στη νεότερη εποχή. Οι τύραννοι σε όλο τον κόσμο έχουν στραμμένη την προσοχή τους στη στάση του Ισραήλ, των ΗΠΑ και της Ευρώπης: ένας και μόνο δισταγμός, μια σειρά καθυστερήσεων, πολύ ήπια αντίποινα θα ήταν ευλογία για τον Πούτιν, τον Σι Τζινπίνγκ, τον Ερντογάν. Θα σήμαιναν ότι ο δυτικός κόσμος είναι αδύναμος και μπορεί να πέσει σαν ώριμο φρούτο.

Όποια μορφή κι αν πάρουν τα αμερικανο-ισραηλινά αντίποινα -παράλυση του συστήματος ηλεκτροδότησης, καταστροφή στρατιωτικών και πυρηνικών υποδομών, στοχευμένη εξάλειψη των ηγετών των Φρουρών της Επανάστασης- ήρθε η ώρα να τεθεί τέλος στους μουλάδες της Τεχεράνης που δολοφονούν το λαό τους, κρεμούν γυναίκες και βασανίζουν τους αντιπάλους τους. Η εξαφάνιση αυτής της κυβέρνησης θα αποτελούσε ένα σημαντικό βήμα στην προσπάθεια για τη συμφιλίωση μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών.

Δύο έθνη σώζουν σήμερα την τιμή του ελεύθερου κόσμου: η Ουκρανία και το Ισραήλ, λεία των ίδιων εχθρών, αφού ο Πούτιν και ο Χαμενέι συνδέονται με μια συνθήκη φιλίας υποστηρίζοντας αμφότεροι την Χαμάς, τη Χεσμπολάχ και τους Ταλιμπάν. Πρέπει τώρα να χτυπήσουμε το χταπόδι στο κεφάλι, και αυτό πριν το Ιράν αποκτήσει τη βόμβα. Το χάσιμο αυτής της ευκαιρίας θα ήταν έγκλημα κατά της ελευθερίας και μια ντροπή για τους δυτικούς ηγέτες.

Διαβάστε περισσότερα στο iefimerida.gr

πηγή: msn.com

Τρομοκράτες της στρατιωτικής πτέρυγας της Χαμάς Ταξιαρχίες Αλ-Κασάμ στη Γάζα προσεύχονται στις 20 Ιουλίου 2022 πριν από την πορεία για την επέτειο 8 χρόνων της υποτιθέμενης απαγωγής του Ισραηλινού στρατιώτη Ορόν Σαούλ τον οποίο είχαν εξοντώσει στις 20 Ιουλίου 2014. © Mohammed Saber / EPA / ΑΠΕ-ΜΠΕ

Δεν υφίσταται η έννοια της Ισλαμοφοβίας

του Πασκάλ Μπρυκνέρ (Pascal Bruckner) στην Athens Review of Books

Το 1910 ο Αλαίν Κελιάν, ένας Γάλλος εμπειρογνώμονας του Υπουργείου Αποικιών, δημοσίευσε το Η μουσουλμανική πολιτική στη γαλλική Δυτική Αφρική (La Politique musulmane dans l’Afrique occidentale française). Το έργο αυτό, απευθυνόμενο στους ειδικούς, είναι συγκρατημένα εγκωμιαστικό για την θρησκεία του Κορανίου, μια «πρακτική και συγκαταβατική» θρησκεία, καλύτερα προσαρμοσμένη στους ιθαγενείς λαούς, ενώ ο Χριστιανισμός είναι «πολύ πολύπλοκος, πολύ αφηρημένος, πολύ αυστηρός για την στοιχειώδη και υλιστική νοοτροπία του Νέγρου». Βλέποντας το Ισλάμ ως μια εκπολιτιστική δύναμη που «απομακρύνει τους λαούς από τον φετιχισμό και τις εξευτελιστικές του πρακτικές» και ως εκ τούτου διευκολύνει την Ευρωπαϊκή διείσδυση, ο συγγραφέας καλεί να δοθεί τέλος στις προκαταλήψεις που εξισώνουν αυτή την πίστη με τη βαρβαρότητα, τον φανατισμό, καταδικάζοντας την «Ισλαμοφοβία» που ήταν διαδεδομένη στην αποικιακή διεύθυνση προσωπικού. Αντιθέτως, πρέπει να είμαστε ανεκτικοί απέναντι στο Ισλάμ και να το αντιμετωπίζουμε αντικειμενικά. Ο Κελιάν έγραφε ως διοικητικός υπάλληλος που τον ενδιέφερε η τάξη. Γιατί να δαιμονοποιούμε μια θρησκεία που διατηρεί την ειρήνη στην αυτοκρατορία, παρά τις καταχρήσεις για τις οποίες είναι ένοχη και τις οποίες θεωρεί δευτερεύουσες, δηλαδή τη δουλεία και την πολυγαμία; Αφού το Ισλάμ είναι ο καλύτερος σύμμαχος της αποικιοκρατίας, πρέπει να προστατεύσουμε τους πιστούς από τη βλαβερή επιρροή των σύγχρονων ιδεών· πρέπει να σεβόμαστε τον τρόπο ζωής τους.

Ο Μωρίς Ντελαφός, ένας αποικιακός διοικητής που ζούσε στο Ντακάρ γράφει περίπου την ίδια εποχή: «Ό,τι και να λένε αυτοί για τους οποίους η Ισλαμοφοβία καθορίζει τη διοίκηση των ιθαγενών, η Γαλλία δεν έχει να φοβάται τίποτε παραπάνω από τους μουσουλμάνους στη Δυτική Αφρική από τους μη-μουσουλμάνους». Και προσθέτει: «Συνεπώς η Ισλαμοφοβία δεν εξυπηρετεί σε τίποτα στη Δυτική Αφρική».

Ο όρος «Ισλαμοφοβία» μάλλον υπήρξε πριν αυτοί οι αυτοκρατορικοί γραφειοκράτες τον χρησιμοποιήσουν. Πάρα ταύτα η γλώσσα αυτή ήταν σπάνια μέχρι τα τέλη του 1980, όταν ο όρος μετατράπηκε σταδιακά σε πολιτικό εργαλείο, υπό την πίεση των Βρετανών μουσουλμάνων που αντιδρούσαν στην φετφά που εξέδωσε ο Αγιατολάχ Χομεϊνί εναντίον του μυθιστοριογράφου Σαλμάν Ρουσντί μετά την έκδοση του βιβλίου του Σατανικοί Στίχοι. Με τη ρευστή της σημασία, η λέξη «Ισλαμοφοβία» συγχωνεύει δύο πολύ διαφορετικές έννοιες: τη δίωξη των πιστών που είναι έγκλημα· και την κριτική της θρησκείας που είναι ένα δικαίωμα. Νεοεισαχθείς στο εννοιολογικό πεδίο του αντιρατσισμού, αυτός ο όρος φιλοδοξεί να θέσει το Ισλάμ στο απυρόβλητο τοποθετώντας το στο ίδιο επίπεδο με τον αντισημιτισμό.

Στην Κωνσταντινούπολη τον Οκτώβριο του 2013, ο Οργανισμός Ισλαμικής Διάσκεψης, χρηματοδοτούμενος από δεκάδες μουσουλμανικές χώρες οι οποίες αναίσχυντα καταδιώκουν Εβραίους, Χριστιανούς, Βουδιστές και Ινδουιστές, απαίτησε από τις Δυτικές χώρες να βάλουν τέλος στην ελευθερία της έκφρασης σε ό,τι αφορά το Ισλάμ, καταγγέλλοντας ότι η θρησκεία παρουσιάζεται πολύ αρνητικά ως ένα δόγμα που καταπιέζει τις γυναίκες και προσηλυτίζει με βίαιο τρόπο. Η πρόθεση των υπογραφόντων ήταν να καταστήσουν διεθνές έγκλημα την άσκηση κριτικής της θρησκείας του Κορανίου.

Αυτή η αξίωση, όπως είχε διατυπωθεί στην Παγκόσμια Διάσκεψη κατά του Ρατσισμού που διοργανώθηκε από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών στο Ντέρμπαν ήδη από το 2001, επαναβεβαιώνεται σχεδόν κάθε χρόνο. Ο ειδικός εισηγητής του ΟΗΕ για τον ρατσισμό Ντουντού Ντιέν, σε μια έκθεση του Οργανισμού του 2007 για το Συμβούλιο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου καταγγέλλει την Ισλαμοφοβία ως μια από τις «πιο σοβαρές μορφές δυσφήμισης των θρησκειών». Τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς, το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είχε σαφέστατα εξισώσει αυτό το είδος δυσφήμισης με τον ρατσισμό και απαιτούσε την απαγόρευση κάθε χλευασμού του Ισλάμ και των θρησκευτικών συμβόλων του. Αυτό ήταν ένα διπλό τελεσίγραφο. Ο πρώτος στόχος ήταν η επιβολή της σιωπής στους Δυτικούς που ήταν ένοχοι για την αποικιοκρατία, την εκκοσμίκευση, και την προώθηση της ισότητας ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες. Ο δεύτερος στόχος, ακόμα πιο σημαντικός, ήταν η δημιουργία ενός όπλου επιβολής εναντίον των φιλελεύθερων μουσουλμάνων που τολμούσαν να ασκούν κριτική στην θρησκεία και διεκδικούσαν τη μεταρρύθμιση των νόμων για την οικογένεια, την ισότητα των φύλων, το δικαίωμα στην αποστασία και την αλλαξοπιστία, και το δικαίωμα να μην πιστεύουν στον Θεό και να μην τηρούν το Ραμαζάνι και άλλα έθιμα. Είναι επιτακτική ανάγκη να καταδικάζονται δημοσίως αυτοί οι αποστάτες για να μην υπάρχει καμία ελπίδα για αλλαγή.

Το νέο έγκλημα σκέψης έχει στόχο να στιγματίσει τις νεαρές γυναίκες που επιθυμούν να απαλλαγούν από τη μαντίλα και να περπατούν στον δρόμο ακάλυπτες χωρίς ντροπή, και να παντρεύονται όποιον αγαπούν και όχι αυτόν που τους επιβάλλεται, καθώς και να πατάξει εκείνους τους πολίτες της Γαλλίας, της Γερμανίας και του Ηνωμένου Βασιλείου με Τουρκική, Πακιστανική ή Αφρικανική καταγωγή που τολμούν να διεκδικούν το δικαίωμα στην θρησκευτική αδιαφορία. Τα ζητήματα που αφορούν το Ισλάμ κινούνται από τη διανοητική, ατομική ή θεολογική σφαίρα στην ποινική, έτσι ώστε κάθε αντίρρηση ή επιφυλακτικότητα ως προς την πίστη να υπόκειται σε κυρώσεις. Η έννοια της Ισλαμοφοβίας αποκρύπτει την πραγματικότητα της επίθεσης που διεξάγουν οι σαλαφιστές, οι ουαχαμπιστές και η Μουσουλμανική Αδελφότητα στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική για να ισλαμοποιήσουν εκ νέου τις μουσουλμανικές κοινότητες – ένα προοίμιο, όπως ελπίζουν, του εξισλαμισμού όλου του Δυτικού κόσμου. Ο σεΐχης Γιουσούφ αλ-Καραντάουι[1] της Αιγυπτιακής Μουσουλμανικής Αδελφότητας, ένας πρόσφυγας στο Κατάρ τον οποίο καταζητούσε η Ιντερπόλ για υποκίνηση δολοφονιών και προώθηση της τρομοκρατίας, εκφράζει συχνά τη λύπη του για το γεγονός ότι το Ισλάμ απέτυχε δύο φορές να κατακτήσει την Ευρώπη: το 732 όταν ο Κάρολος Μαρτέλος σταμάτησε τους Σαρακηνούς στο Πουατιέ· και το 1689 με την αποτυχημένη προσπάθεια των Οθωμανών να κατακτήσουν τη Βιέννη. Τώρα η ιδέα είναι να προσηλυτίσουν την Ευρώπη στην πραγματική πίστη αλλάζοντας εν μέρει το δίκαιο και την κουλτούρα.

Παραμένει το μυστήριο της μετουσίωσης της θρησκείας σε φυλή. Η «φυλετικοποίηση» του κόσμου πρέπει να υπήρξε το πιο αναπάντεχο αποτέλεσμα του αγώνα κατά των διακρίσεων του τελευταίου μισού αιώνα· έχει εξασφαλίσει ότι ο αγώνας θα αναβιώνει συνεχώς την κατάρα από την οποία προσπαθεί να απαλλαγεί. Μια μεγάλη οικουμενική θρησκεία όπως το Ισλάμ περιλαμβάνει έναν ιδιαίτερα μεγάλο αριθμό λαών και δεν μπορεί να αφομοιωθεί σε μια ιδιαίτερη φυλετική ομάδα. Ο όρος «Ισλαμοφοβία», ωστόσο, προκαλεί τη σύγχυση ανάμεσα σε ένα σύστημα συγκεκριμένων πεποιθήσεων και των πιστών που ακολουθούν αυτές τις πεποιθήσεις. Η αμφισβήτηση ενός είδους υπακοής, η απόρριψη δογμάτων που κάποιος θεωρεί παράλογα ή ψευδή είναι το θεμέλιο της διανοητικής ζωής, αλλά η πίστη στην ύπαρξη της Ισλαμοφοβίας καθιστά αδύνατη τέτοια αμφισβήτηση. Μήπως θα έπρεπε να μιλάμε για αντικαπιταλιστικό, αντιφιλελεύθερο, ή αντιμαρξιστικό «ρατσισμό» ή φοβία;

Αλλά το Ισλάμ επωφελείται από μια ειδική προστασία. Την ίδια στιγμή που μειονότητες Χριστιανών στα Ισλαμικά εδάφη διώκονται, δολοφονούνται ή οδηγούνται στην εξορία –τώρα απειλούνται με εξαφάνιση έως τα μέσα αυτού του αιώνα– ο όρος «Χριστιανοφοβία», παρότι προτάθηκε από αξιωματούχους του ΟΗΕ, δεν καθιερώθηκε, και δεν θα καθιερωθεί ποτέ. Δυσκολευόμαστε να δούμε τον Χριστιανισμό σαν κάτι άλλο πέρα από μια θρησκεία κατάκτησης και μισαλλοδοξίας, αν και σήμερα τουλάχιστον από την Εγγύς Ανατολή έως το Πακιστάν είναι μια θρησκεία μαρτυρίου. Στη Γαλλία, με την αντικληρική της παράδοση, μπορούμε να χλευάζουμε τον Μωυσή, τον Ιησού, τον Πάπα και να τους αναπαριστούμε σε οποιαδήποτε στάση, ακόμα και την πιο χυδαία. Αλλά δεν πρέπει να γελάμε ποτέ με το Ισλάμ· εάν το κάνουμε προκαλούμε την οργή των δικαστηρίων. Γιατί αυτό το διπλό κριτήριο; Η Παρισινή εφημερίδα Le Monde σημειώνει ότι το σατιρικό περιοδικό Charlie Hebdo έχει αφιερώσει μόνο 4% των εξωφύλλων του σε αναπαραστάσεις του προφήτη Μωάμεθ, ενώ χλευάζει τον Ιησού, τον Μωυσή, τον Δαλάι Λάμα εδώ και σαράντα χρόνια – αλλά ήταν αυτό το 4% που προκάλεσε μια μαζική δολοφονία από ισλαμιστές φονιάδες στις 7 Ιανουαρίου 2015. Και επειδή άσκησα κριτική σε δύο γαλλικές Ισλαμιστικές ομάδες που υπήρξαν ιδεολογικοί συναυτουργοί των δολοφόνων του Charlie Hebdo, με έσυραν στο δικαστήριο με την κατηγορία της συκοφαντικής δυσφήμισης. Κέρδισα τη δίκη – ευτυχώς, διότι αυτό που έλεγα ήταν η απλή αλήθεια.

Διαβάστε τη συνέχεια Ε Δ Ω > >

✳︎

Διαβάστε του Πασκάλ Μπρυκνέρ:

• [φέρουν στα σπλάχνα τους εκείνο το οποίο καταγγέλλουν·
• [«Το Ισλάμ δεν είναι μόνο πρόβλημα, είναι ταυτόχρονα και σύμπτωμα»
• [ο Δυτικός πολιτισμός κατά Pascal Bruckner [I]·
• [ο Δυτικός πολιτισμός κατά Pascal Bruckner [II]·
• [ο Δυτικός πολιτισμός κατά Pascal Bruckner [iii]·

◉

Διαβάστε μέρος [i] + μέρος [ii]

Έχει ειπωθεί πολλές φορές πως η από-αποικιοποίηση υπήρξε το τέχνασμα που χρησιμοποιούν οι χώρες του Νότου για να υιοθετήσουν το δυτικό μοντέλο. Αναμφίβολα, ο πλανήτης εκσυγχρονίστηκε, αλλά δυτικοποιήθηκε και μονάχα εν μέρει: συνενώθηκε κάτω από την τριπλή σφραγίδα της οικονομίας, της τεχνολογίας και των επικοινωνιών, όχι κάτω από την σφραγίδα του σεβασμού του ατόμου η του κοινοβουλευτικού καθεστώτος. Μόνο που ο αριθμός των δημοκρατιών αυξάνει, είναι ακόμα πάρα πολλά τα καθεστώτα που γοητεύονται από τα όπλα, τις τεχνολογίες αιχμής, τις μεγάλες επιχειρήσεις μας, αλλά αρνούνται να προωθήσουν την ισότητα η τις θεμελιώδεις ελευθερίες. Εντέλει, το μίσος για την Δύση είναι πάντα το μίσος για τα δικαιώματα του ανθρώπου και για την Δημοκρατία. Το να αποδεχτούν την Δύση, σημαίνει να μισανοίξουν την πόρτα πίσω από την οποία καραδοκούν η τόλμη και το χάος, Η αμφισβήτηση των αυθαιρεσιών που έχουν μεταμφιεστεί σε παραδόσει, των ανισοτήτων που δήθεν στηρίζονται στην φύση. Αυτή η αποδοχή επιβάλει σε κάθε κοινωνία ανυπέρβλητες υποχρεώσεις, να χειραφετηθεί από το παρελθόν της, να βγει από τον εφησυχαστικό κουκούλι του εθίμου. Μισούν την Δύση, όχι για τα πραγματικά της σφάλματα, αλλά για την προσπάθεια της να τα διορθώσει επειδή εκείνη πρώτη πρώτη προσπάθησε να αποσπαστεί από την ίδια της την κτηνωδία, καλώντας τον υπόλοιπο κόσμο να την ακολουθήσει. Έσπασε τον κύκλο της συνένοχοι στο βάρβαρων, αυτό είναι που δεν την συγχωρούν. Από τη στιγμή που βάλθηκε να ηθικοποιήσει την ιστορία, την τσάκωσαν μέσα στην ίδια της την παγίδα, της πέταξαν κατά πρόσωπο όλες τις βρωμιές της για να την θολώσουν καλύτερα, πόσο μάλλον που τους προσέφερε μόνη της τα επιβαρυντικά στοιχεία εναντίον της.

Από αυτή την άποψη, το αληθινό κίνητρο του φονταμενταλισμού δεν είναι τόσο η σχολαστική τήρηση της παράδοσης όσο ο τρόμος για έναν τρόπο ζωής βασισμένο στην αυτονομία του ατόμου, την συνεχή ανανέωση, την εξάρθρωση της ιεραρχίας. Οι πρόοδοι της ελευθερίας πορεύονται ζευγαρωτά με την άρνηση της ελευθερίας και προπάντων με την άρνηση για την χειραφέτηση των γυναικών, μια θεμελιώδης και συμβολική μετάλλαξη του περασμένου αιώνα. Έξ ου αυτές οι καινούργιες γενιές των γεννημένων στην Ευρώπη Τζιχάντιστών, αυτών των «εμίρηδων με τα γαλάζια μάτια», των αποπροσανατολισμένων μες την ίδια τους την κοινωνία, σε αναζήτηση αυστηρών κανόνων που να τους δημιουργούν ένα αίσθημα ασφάλειας. Δεν φοβόμαστε τον θάνατο, αναφωνούν η καμικάζι για να δηλώσουν την ανωτερότητα τους απέναντι στους συνηθισμένους ανθρώπους. Αλλά επειδή φοβούνται τη ζωή, δεν παύουν να την ποδοπατούν, να την διαφημίζουν, να την καταστρέφουν, να διαμορφώνουν από την κούνια ακόμη, υποψήφιους μάρτυρες.

*

[Πασκάλ Μπρυκνέρ, Η τυραννία της μεταμέλειας: Δοκίμιο πάνω στον δυτικό πολιτισμό. Μετφρ.: Λόισκα Αβαγιανού, εκδόσεις Αστάρτη 2007

◉