αγριμολογος

Κρυβόταν το μικρό άσπρο ζώο
που άφηνε να το ψάχνουν και που γινόταν έτσι φοβερά ποθητό…

«[…] Εκείνη την εποχή οι γυναίκες φορούσαν φουστάνια κλειστά από το λαιμό ίσαμε τους αστραγάλους, στους δε άντρες, παρότι αυτοί φορούν ακόμα και σήμερα παρόμοια με τα τοτινά ρούχα, εκείνη την εποχή ήταν πιο ταιριαστά, γιατί προβάλλοντας προς τα έξω την πλήρη αυτοτέλεια και αυστηρή επιφύλαξη, που είναι ένδειξη ανθρώπου του κόσμου, ήταν ακόμα οργανικά συνδεδεμένα με τον τρόπο ζωής τους. Η διάφανη σαν νερό ειλικρίνεια του γυμνού θα φαινόταν ακόμα και σε έναν άνθρωπο με λίγες προκαταλήψεις, που κανενός είδους αιδώς δεν θα τον εμπόδιζε να εκτιμήσει το γυμνό κορμί, σαν επιστροφή στο ζωώδες, όχι εξαιτίας της γύμνιας αλλά εξαιτίας της παραίτησης από το πολιτισμένο ερωτικό διεγερτικό του ρούχου. Μάλιστα θα μπορούσε εκείνη την εποχή να μιλήσει κανείς και για επιστροφή σε μια κατάσταση κατώτερη του ζώου· διότι ένα τρίχρονο άλογο καλής ράτσας και ένα παιχνιδιάρικο λαγωνικό, γυμνά έχουν μεγαλύτερη εκφραστικότητα απ’ αυτήν στην οποία μπορεί να φτάσει το ανθρώπινο κορμί. Αντίθετα, δεν μπορούν να φορέσουν ρούχα· έχουν μόνο δέρμα, ενώ οι άνθρωποι τότε είχαν ακόμη πολλά δέρματα. με το τεράστιο φόρεμα, τα βολάν, τα φουσκώματα, τις σαν καμπάνες φούστες, τους πτυχωτούς καταρράκτες, τις δαντέλες και τους πλισέδες του, είχαν δημιουργήσει μια επιφάνεια πέντε φορές μεγαλύτερη από την αρχική που σχημάτιζε ένα πλούσιο σε πτυχές, δυσπρόσιτο, φορτισμένο με ερωτική ένταση κάλυκα μέσα στον οποίο κρυβόταν το μικρό άσπρο ζώο που άφηνε να το ψάχνουν και που γινόταν έτσι φοβερά ποθητό. Ήταν η συνήθης μέθοδος που χρησιμοποιεί και η ίδια η φύση όταν προστάζει τα πλάσματά της να ορθώνουν την τρίχα ή να εκβάλουν σκοτεινά σύννεφα για να επιτείνουν, μες στον έρωτα και τον τρόμο, τις πεζές διαδικασίες, που είναι και ο σκοπός, ως το σημείο της υπερφυσικής τρέλας.[…]»

[Robert Musil, Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες, μτφρ. Τούλα Σιέτη, εκδόσεις Οδυσσέας 1992

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.