αγριμολογος

Του Χριστόφορου Λιοντάκη

©Jordi Alcaraz/Sense títol, 2016/Polígrafa Obra Gràfica/ Mixed Media -Art Basel, Miami Beach 2016

Ημιτελής

Στον Κ.Κ.

Ερωτήματα χαραγμένα στους βράχους
μειδιάματα στους επισκέπτες.
Παρείσακτος στην απογευματινή αστάθεια, πολλαπλασιάζοντας
τα ερωτηματικά, την οδηγείς στην αταξία.
Σμίγουν τα χέρια μας, καθώς αγκαλιάζουν το πουλάρι
Κι ο ιδρώτας τρυφερός συναντά στις παλάμες μας το σάλιο του
καθώς εκείνο αθώα τις γλείφει.
Το σμίξιμο στην τραχιά επιφάνεια του τζην
καταδικασμένο στο ημιτελές.
Όπως και ο τάφος δίπλα μας, ημιτελής,
επισκοπεί το χλοερό σκοτάδι του κτήτορα.
Ίχνη από κίονες και άνθη, υποψία αετώματος,
χωρίς κεκοιμημένους το σκωτεινό κοίλωμα χάσκει.
Καπνός από κλαδιά που καίγονται και φωνές
που δεν εξαργυρώνονται.
Το αναστημένο μέγεθος με τη φαντασία μόνο
– απροσμάχητος το κράτος του τζην και τ’ αλαζονικά κουμπιά.
Το σκήνωμα του κτήτορα μετέωρο
ταξιδεύει με τα χαμένα πλούτη – χρόνοι δίσκτοι.
Σαν σαύρα η ειρωνεία – αλεξίσφαιρο του ανείπωτου –
παραμονεύει, κι η βροχή σιγοντάρει
μουλιάζοντας την άμμο, τους εξηγητές, τους επισκέπτες
την πέτρα που γλιστρά, το μεγαλειώδες με ομπρέλες.
Ο καφές ζεστός κατακάθεται στις υστερομαντείες.
Απαύγασμα ειρωνικό οι κούρσες σου ανάμεσα
στων Ναβαταλιων τα ίχνη, τα ρωμαϊκά λιθόστρωτα, τα βυζαντινά
ψηφιδωτά και τους βρεγμένους Ευρωπαίους να ελπίζουν.
Πήγασος εσύ το παίζεις τώρα
με στεγνά χέρια πάνω στη βρεγμένη χαίτη,
αφήνοντας πίσω, ημιτελή πάντα, τον τάφο.
Το φως σε ύφεση κλείνει το μάτι
σ’ ένα κόκκο άμμου, στο εγώ.

[περιοδικό «η λέξη» Γενάρης-Μάρτης 2005, τ. 183]

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.