αγριμολογος

Του Γιάννη Ρίτσου

©John Beech, Photo-Painting #164, 2016 / Mixed Media
oil enamel, b/w foto, canvas on wood panel / courtesy Galerie Gisèle Linder, Basel.

Λέτε νάναι πιο φαρδειά η πύλη του θανάτου; Εδώ τελειώνω.
Δεν ξέρω παρακάτω.
Τ’ άλλα φτιάχτε τα, πείτε τα, εσείς. Κέρδισα ακόμη μια στιγμή μεγάλη σαν ολόκληρο τον πόνο. Δεν ήξερα
πως μια στιγμή μπορούσε νάχει τόση διάρκεια.
Δεν είχα φανταστεί πως ο πόνος μπορούσε να σκέφτεται. Κι όλα έχουνε το βαθύ νόημά τους και προσμένουν να τα βρούμε. Κι ο κόσμος θα φτώχεναι
αν έλειπε ένα χαλικάκι, ένα τζιτζίκι, ή κ’ η φωνή του γαλατά
μες στο χάραμα. Τόμαθα.
Μήπως αυτό είναι τάχα κείνο που λένε ηρωισμός;
και που ωστόσο δεν τόξερε εκείνος που το έλεγαν ήρωα;
Και μήπως τάχα η σκέψη νικάει τη σιωπή, τη φωτιά και το χρόνο
κι αυτό που λένε μοίρα; Δεν τόξερα. Τόμαθα. Γειά σας.
[…]

[Γιάννης Ρίτσος, Αποχαιρετισμός – Οι τελευταίες ώρες του Γρηγόρη Αυξεντίου μες στη φλεγόμενη σπηλιά -εκδόσεις Κέδρος]

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.