αγριμολογος

[…] Ακούς την ίδια πάντα μουσική, άριες από όπερες και τα κλασικά κοντσέρτα· που άκουσες καθώς περίμενες τα χρόνια να περάσουν. Τώρα πια βγήκαν νέες εκδόσεις που εκτελούν ανηλεώς τις παλαιές, γι’ αυτό χαζεύεις πίσω από το παράθυρο και λες· πως μάλλον φταίει το γυαλί για την παραμόρφωση του χρόνου.
Πας και στις ίδιες πόλεις με τα μυτερά καμπαναριά και σκυθρωπή η εξώθυρα στον καθεδρικό της μετανοίας. Ακολουθείς αμετακλήτως την ένδειξη κέντρο γιατί εκεί· στη σκηνή της πλατείας, παίζεται ακόμα η παντομίμα με τις φωτογραφίες: ακίνητος παρακαλώ και χαμογέλα, έτσι θα σε θυμάμαι.

Τι σημαίνει όταν κάποιος πεθαίνει;
Κεριά και κάδρα, πόλεις και μουσική και γράμματα με φωτογραφίες· ματαίως τα ρωτάς.
Όλα ορκίστηκαν σιωπή.

[Νίκη Χατζηδημητρίου, Υποφωτισμένο, εκδόσεις Εστία]
-με τη συγγραφέα Ν.Χ. μοιράζομαι πάρα πολλές κοινές σκέψεις, τη νιώθω κοντά μου, χωρίς να την γνωρίζω προσωπικά, ας είναι καλά, όπου και αν βρίσκεται…

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.