αγριμολογος

[…]Συνήθως απαιτείται κάποιος χρόνος για να αντιληφθεί ένας λαός ότι τα εφήμερα προτερήματα μιας δικτατορίας, η αυστηρή της πειθαρχεία και η υψηλή συλλογική της δύναμη κρούσης που διαθέτει, πληρώνονται πάντα με προσωπικά δικαιώματα του ατόμου, και ότι κάθε καινούργιος νόμος κοστίζει αναπόφευκτα μια παλιά ελευθερία. Αυτό συμβαίνει και στη Γενεύη: η συνειδητοποίηση είναι βαθμιαία. Με καθαρή καρδιά οι πολίτες έδωσαν τη συγκατάθεσή τους για τη Μεταρρύθμιση, με δική τους βούληση συγκεντρώθηκαν στην κεντρική πλατεία, για να ασπαστούν ως ανεξάρτητοι άνδρες, με ανάταση του χεριού τους τη νέα πίστη. Η δημοκρατική τους όμως περηφάνια εξεγείρεται, όταν δέκα-δέκα, σαν σκλάβοι γαλέρας, οδηγούνται από τους δρόμους της πόλης για να δώσουν επίσημο όρκο για κάθε διάταξη του κυρίου Καλβίνου. Δεν έδωσαν τη στήριξή τους σε μια αυστηρή μεταρρύθμιση των ηθών για να απειλούνται τώρα καθημερινά από τον καινούργιο αυτόν ιεροκήρυκα με εξοστρακισμό και αφορισμό, μόνο και μόνο γιατί είπαν, πάνω από ένα ποτήρι κρασί, ένα εύθυμο τραγουδάκι ή επειδή φόρεσαν ρούχα, που ο κύριος Καλβίνος ή ο Φάρελ έβρισκαν αρκετά φανταχτερά ή πολυτελή. Και ποιοι λοιπόν είναι αυτοί οι άνθρωποι που φέρονται τόσο αυταρχικά; αρχίζει να αναρωτιέται ο λαός. Είναι μήπως πολίτες της Γενεύης; Είναι ντόπιοι που έχουν συνεισφέρει στο μεγαλείο και τον πλούτο της πόλης, δοκιμασμένοι πατριώτες, που για αιώνες ανήκουν στις καλύτερες οικογένειες ή έχουν συγγενέψει με αυτές; Όχι, νεοφερμένοι είναι, που ήρθαν κυνηγημένοι από μια άλλη χώρα, τη Γαλλία. Έγιναν δεκτοί με τα πιο φιλόξενα αισθήματα, βρήκαν τροφή και κατάλυμα και μια καλοπληρωμένη θέση, και τώρα έχει το θράσος αυτό ο γιος του τελωνειακού από τη γειτονική χώρα, ο άνθρωπος που φρόντισε να φέρει αμέσως τον αδερφό του και τον γαμπρό του στη ζεστή φωλιά, να τους εξυβρίζει και να τους επιπλήττει, αυτούς, τους εδώ γεννημένους και ανδρωμένους πολίτες! Αυτός ο εξόριστος, που οι ίδιοι του πρόσφεραν αξίωμα, έχει την αξίωση να ορίζει ποιος θα μείνει και ποιος όχι στη Γενεύη!
Στα πρώτα στάδια μιας δικτατορίας, όταν οι ελεύθερες ψυχές δεν έχουν ακόμη φιμωθεί, όταν τα ανεξάρτητα πνεύματα δεν έχουν εκδιωχθεί, η αντίσταση διατηρεί μια ορισμένη ορμή: δημόσια δηλώνουν στη Γενεύη οι δημοκρατικών πεποιθήσεων πολίτες πως ούτε κατά διάνοια θα επιτρέψουν να λοιδορούνται δημοσίως, «λες και είναι κοινοί λωποδύτες». Ολόκληροι δρόμοι της πόλης αρνούνται τον υποχρεωτικό όρκο, διακηρύσσουν σε υψηλούς τόνους πως ούτε θα ορκιστούν, ούτε θα αφήσουν αυτούς τους τυχάρπαστους πειναλέους Γάλλους να τους διώξουν από την πόλη τους. Βέβαια, ο Καλβίνος καταφέρνει να αναγκάσει το υποτελές σ’ αυτόν «Μικρό Συμβούλιο» να εκδώσει πράγματι την εντολή εκδίωξης των αρνητών του όρκου[…]»

[Απόσπασμα από το πρώτο κεφάλαιο του συγκλονιστικού βιβλίου του Στέφαν Τσβάιχ Καστελιόν κατά Καλβίνου, που θα κυκλοφορήσει το Φθινόπωρο από τις εκδόσεις της Athens Review of Books…

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.