αγριμολογος

Θαυμαστά θραύσματα του Αγίου Νεκταρινίου

Αμέτρητα θαύματα γίνονταν όταν ζούσε. Δαιμονισμένοι λυτρώνονταν, άρρωστοι θεραπεύονταν, κ.α. Τα μαθαίναμε όλοι οι νησιώτες και σταυροκοπιόμασταν. Πολλά σας λέγω, πολλά. Μόνο που τον έβλεπες, αισθανόσουνα πως ήταν θαυματουργός. Γαλήνια η μορφή του. Πράος, γλυκός. Άνθρωπος με πνεύμα Θεού.

Τρέχω στο κελί του Αγίου Νεκταρινίου. Μόλις μπήκα στην τραπεζαρία του, βλέπω την εσωτερική πόρτα ανοιχτή. Αυτό που αντίκρισα στη συνέχεια – όπως θα καταλάβετε με άφησε άναυδη. Σηκώθηκαν οι τρίχες μου. Ανατρίχιασα. Γέμισα θαυμασμό και δεός. Ο Άγιος δεν πατούσε στο πάτωμα! Στεκότανε στον αέρα, δύο σπιθαμές πάνω από το έδαφος! Τα χέρια του ήσαν υψωμένα προς το εικονοστάσιο του, στην Ναυαγία και προσευχόταν. Το πρόσωπό του είχε υποστεί μιαν αλλοίωση. Πρόσωπο Αγίου. Όταν είδα αυτό το θαύμα, συγκινήθηκα βαθύτατα…

Όταν γύρισα το 1920 από τη Μικρασιατική οπισθοχώρηση, έμαθα πως λίγες ημέρες πριν, μια φτωχιά γυναίκα πήγε ξυπόλητη στο μοναστήρι. Μόλις την είδε ο Άγιος, έβγαλε τις παντόφλες του και τις έδωσε. Ύστερα από λίγο, πήγε μια άλλη φτωχιά που πείναγε. Λέει τότε ο Άγιος στις Γερόντισσες:

– Δώστε της να φάει.
– Δεν έχουμε τίποτα, Σεβασμιότατε, εκτός από λιγοστό ψωμάκι.
– Να το δώσετε αμέσως τους είπε… κι έχει ο Θετός!…

Το πρωί, να’ σου ένας πλούσιος με δύο γαϊδουράκια, φορτωμένα ρύζι, ζάχαρη, μακαρόνια, αλεύρι. Δωρεά στη μονή. Το ξέρω, γιατί βοήθησα στο ξεφόρτωμα. Θυμάμαι, γύρισε ο Άγιος Νεκταρίνιος εκείνη τη στιγμή και λέει με σημασία στην ηγουμένη:

-Γερόντισσα, έχει ο Θετός… Κι έκανε το σταυρικό του.

Μάλιστα, τον είδα με τα μάτια μου ζωντανό να κάνει το σταυρικό του!

*
[ΥΓ: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική.

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.