αγριμολογος

Tου Witold Grombowicz (1904-1969)

Εναντίον της ποιήσεως

«Κάθε στοιχείο τους είναι τέλειο, βαθύ, μεγαλειώδες, καλλιεργημένο, αλλ’ όμως δεν είναι ικανό να διατηρεί το ενδιαφέρον μας γιατί οι συγγραφείς τους δεν τα έγραψαν για μας, αλλά για τον προσωπικό θεό της τέχνης τους. Οι ποιητές γράφουν για τους ποιητές. Οι ποιητές λούζονται αμοιβαίως με εγκώμια και τιμούν αλλήλους. Οι ποιητές επευφημούν την ίδιά τους την εργασία και όλος αυτός ο κόσμος μοι΄ζει πολύ με τους ειδικούς και ερμητικούς εκείνους επιμέρους κόσμους που διαιρούν τη σημερινή κοινωνία.[…] στο βασίλειό τους κάθε τί είναι εκτός μέτρου και ότι μέτριοι δημιουργοί εγγίζουν αποκαλυπτικά διαστάσεις ή ακόμα ότι ελάσσονα προβλήματα προσλαμβάνουν μια σπουδαιότητα που προκαλεί φόβο.[…]Το ύφος δεν είναι τίποτα άλλο από μια πνευματική συνήθεια απέναντι στον κόσμο, αλλά υπάρχουν παραπάνω του ενός κόσμου, κι εκείνος του υποδηματοποιού και του στρατιωτικού, ελάχιστα κοινά σημεία έχει με εκείνον τον ποιητή.[…]Ο ποιητής δεν απευθύνεται παρά σ’ εκείνον που έχει διαπερασθεί από την ποίηση, όπως ένα ιερέας επιβάλλει έναν όρκο θρησκευτικό σε έναν άλλον ιερέα.[…]Και οι σπουδές και οι μελέτες επίσης, που αφορούν την ποίηση, μας προκαλούν μια περίεργη εντύπωση, γιατί η εξυπνάδα τους, η επιτηδειότητα, η λεπτότητα τους προσκρούουν στην απλοϊκή και συγχρόνως επιτηδευμένη έκφρασή τους. Οι ποιητές δεν έχουν καταλάβει ακόμα, ότι δεν μπορεί κανείς να μιλά για την ποίηση με ποιητικό ύφος και γι’ αυτό τα περιοδικά τους είναι γεμάτα με ποιητικισμούς πάνω στην ποίηση· οι περιστροφές των στείρων ρηματικών τους τεχνασμάτων μας εξοργίζουν.
Αυτά τα θανάσιμα ερωτήματα κατά του ύφους είναι η αιτία του φόβου της πραγματικότητας που τους κατέχει και της ανάγκης να επιβεβαιώνουν με κάθε τρόπο το γόητρό τους.
[…]
Ας με συγχωρήσουν οι ποιητές. Δεν τους επιτίθεμαι για να τους ενοχλήσω· αντίθετα με χαρά εγκωμιάζω τις προσωπικές αξίες πολλών απ’ αυτούς. Όμως το ποτήρι τους ξεχείλισε από αμαρτίες. Πρέπει να ανοίξουμε τα παράθυρα αυτού του εγκλωβισμένου σπιτιού για να πάρουν αέρα οι ένοικοί του. Είναι ανάγκη να θραύσουμε το αυστηρό, βαρύ και μεγαλόπρεπο κέλυφος που τους περιβάλλει. Λίγο ενδιαφέρει ότι δέχονται μια κριτική που τους αφαιρεί την αιτία να υπάρχουν…»

*

[Απόδοση  ©Κωστής Γκιμοσούλης, Α’ δημοσίευση: περιοδικό Δέντρο τ.29, Σεπτέμβριος 1982.

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.