αγριμολογος

Αργύρης Χιόνης (1943-2011)

«Αφού ποτέ δεν υπήρξε κι ούτε θα υπάρξει ποίημα ωραίο ως δέντρο, γιατί αιώνες τώρα, γράφουμε ποιήματα, κήπους φανταστικούς δημιουργούμε, δίχως καρπούς και δίχως κελαηδίσματα, και δεν φυτεύουμε ένα δέντρο ο καθένας, να μεγαλώσει, να φουντώσει, να καθόμαστε τα καλοκαίρια κάτω από τον ίσκιο του, γλυκό κρασί να πίνουμε με φίλους και γειτόνους;».
Σκέψεις που κάνει κανείς ενώ εκπονεί το τελευταίο ποίημά του, ποίημα τόσο αδύναμο κι αναιμικό που δεν μπορεί ούτ’ ένα σπίνο να σηκώσει στα κλαδιά του, ούτ’ ένα μυρμηγκάκι να φιλοξενήσει στη σκιά του.

***

Παλιά, όταν ακόμα πίστευε πως είν’ αιώνιος, μισούσε τα φυτά μιας εποχής· πρόσκαιρη ζωή τους τον αποσπούσε απ’ την προσήλωσή του στην αθανασία· το άρωμα της βιολέτας, για μια μονάχα άνοιξη, έφτανε στα ρουθούνια του σα δηλητήριο.
Τώρα, που έχει, πλέον, αμετάκλητα πεισθεί για τη θνητότητά του, φυτεύει μόνο τέτοια εφήμερα φυτά και είναι ευτυχής όταν πεθαίνουν, είν’ ευτυχής που επιζεί του κατιφέ και του πανσέ και της βιολέτας.

*

[Από τη συλλογή «Ο ακίνητος δρομέας» ©εκδόσεις Νεφέλη, 1996]
φωτο©Στράτος Φουντούλης -agrimologos.com -”Πάρος 2008″

staxtes2003.com >31.05.2015

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.