αγριμολογος

T.S. Eliot: Υστερία – μτφρ.: Αριστοτέλης Νικολαΐδης

Καθώς αυτή γελούσε ήξερα πως στροβιλιζόμουν μές στο γέλιο της κι ότι γινόμουν μέρος του, ώσπου τα δόντια της ήταν τυχαία μόνον άστρα μ’ ένα ταλέντο ασκήσεων αποσπάσματος. Ήμουν εξαντλημένος με άναρθρες μικρές κραυγές, εισπνεόμουν σε κάθε στιγμιαία διάσωση, χαμένος τέλος μες στις σκοτεινές σπηλιές του λάρυγγά της, απ΄τον κυματισμό μυώνων αοράτων. Το γηραλέο γκαρσόνι με τα χέρια που έτρεμαν άπλωνε βιαστικά ένα τετραγωνισμένο ροζ και άσπρο ύφασμα πάνω στο σκουριασμένο πράσινο του σιδερένιου τραπεζιού, μιλώντας: «Αν η κυρία κι ο κύριος επιθυμούν να λάβουν το τσάι τους στον κήπο…» Αποφάνθηκα πως ο τρόμος των βυζιών της σταματούσε, θα μαζεύονταν κάποια υπολείμματα του απογεύματος και μ’ άκρα ευλυγισία έστρεψα την προσοχή μου προς αυτό το τέλος.

*

[από το βιβλίο Τ.Σ.Έλιοτ, Άπαντα τα ποιήματα. Μεταγλώττιση -εισαγωγή Αριστοτέλης Νικολαΐδης, εκδόσεις Κέδρος, 1983

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.