αγριμολογος

Γιάννης Κοντός (1943-2015)

στον Τζον Κασσαβέτη

Καναπές στη μέση του σπιτιού.
Το σπίτι στη μέση της πόλης
και λίγο αριστερά. Το παρελθόν,
ουρά του διαβόλου, μαδάει τούφες τούφες.
Εμείς, ως συνήθως, φιλιόμαστε.
(Το συνήθως να γίνει μπλέ)
Οι φωτισμοί, χαμηλοί και κάθετοι,
γράφουν άλλη ιστορία. Οι ομιλίες,
επίσης χαμηλές, μαζεύονται κουβάρι
πίσω από το έπιπλο. Το πλήθος
της σκηνής σαν ένα σώμα που πάλλεται,
παρακολουθεί το ζευγάρι.
Ένα μηχάνημα κατεβάζει
τη δύση, που θα γίνει στο μέλλον.
Όλα αυτά πρέπει να δέσουν
με το χαμόγελο της κοπέλας
όταν βλέπει ζέβρες (αληθινές) στην πλατεία.
Καλώδια του ηλεκτρικού φθαρμένα,
σε κάθε πάτημα, ανεβάζουν τον κίνδυνο.
Είμαστε στη σελίδα επτακόσια εβδομήντα επτά,
και κάνουμε ώρες διάλειμμα αφηρημένοι.

*

[Γιάννης Κοντός, Δωρεάν σκοτάδι, εκδόσεις Κέδρος 1989.

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.