αγριμολογος

φωτο: αγριμολόγος

❊

Κρυμμένος στο βάθος ενός τυπικού καφενείου της περιοχής με καμιά δεκαπενταριά τραπέζια και καρέκλες, ένα μπαρ με αλουμινένια επιφάνεια και πίσω του σειρές από μπουκάλια μπροστά σ΄ ένα καθρέπτη αντίκα του δέκατου ένατου αιώνα απομίμηση Αρ Ντεκό και στη δεξιά κάτω άκρη ολίγον τι ραγισμένος, μια πόρτα από ασιατικές χάντρες οδηγούσε στους πίσω ιδιωτικούς χώρους, αλλά· τίποτα απ’ όλα αυτά που έως τώρα διαβάσατε, υπήρξαν ποτέ. Τα σκεφτόμουν καθώς κατευθυνόμουν προς το κέντρο της πόλης χωρίς λόγο, ενώ ήξερα ότι ήθελα να γυρίσω πίσω σπίτι και περπατούσα σκεπτόμενος ότι πίσω από το μπαρ με την αλουμινένια επιφάνεια που σας έλεγα· υπήρχε ο μπάρμαν, ένας ηλικιωμένος άντρας με γκρίζο μουστάκι, φορούσε φθαρμένο κοντομάνικο πουκάμισο τζιν ενώ είχε τα μπράτσα του καλυμμένα με τατουάζ έως τα δάχτυλα. Περπατούσα χωρίς λόγο ή περπατούσα για να ξεπεράσω, να αφήσω πίσω· να ξεφύγω από κάποιες δυσάρεστες δεκαετίες, ίσως γι’ αυτό περπατούσα με μια εντυπωσιακή ενεργητικότητα· παραδόξως προς το κέντρο, ενώ ήξερα ότι ήθελα να γυρίσω πίσω σπίτι και περπατούσα σκεπτόμενος ότι απέναντι από το τραπέζι του καφενείου όπου καθόμουν, στα αριστερά από το μπαρ με την αλουμινένια επιφάνεια και τον μπάρμαν με το φθαρμένο πουκάμισο και τα τατουάζ· αυτά σκεφτόμουν ενώ συνέχιζα να περπατώ. Τα κτίρια. Η σκέπη τ’ ουρανού επάνω τους, η ανείπωτη δυσαρμονία γραμμών και χώρων, τα δέντρα στους δρόμους κι οι άνθρωποι που προσπερνούσαν· όλα, φάνταζαν άκαμπτα· σκεφτόμουν ότι λίγοι πια άνθρωποι ξέρουν πως έφτασαν στον εαυτό τους. Θα μπορούσε ίσως να ειπωθεί και με κάποιον αποχρώντα λόγο να εξηγηθεί, ότι ενδεχομένως, να

εξαπατήθηκαν.

❊

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.